Lista znaczków

Ruiny pałacu bychawskiego leżą w północno- zachodniej części miasta, zwanej Podzamczem, nad zbiornikiem wodnym o tej samej nazwie. Powstanie pałacu w Bychawie datowane jest na przełom XVII i XVIII w., jednakże wcześniej w tym miejscu znajdował się dawny zamek obronny z widocznie zarysowaną fosą ziemną. Powstanie zamku datuje się na rok 1537 r., gdy to Mikołaj z Pilczy Pilecki otrzymał od króla Zygmunta Starego pozwolenie na budowę. Głównym jego celem było „zatrzymanie zapędów nieprzyjaciół”, czyli wypuszczających się te okolice, Tatarów. Bychawa znajdowała się na trasie szlaku handlowego. Zamek w Bychawie bardzo często zmieniał właścicieli, m.in. w XVI w. był w rękach Myszkowskich i tu odbywały się synody kalwińskie. Pod koniec XVII w. trafił w ręce Osmólskich i dopiero wtedy został przebudowany na pałac. Jego budowę dokończył kolejny nabywca Dominik Stoiński dopiero ok. 1730 r. W późniejszym okresie za kolejnych właścicieli był przebudowywany, obecny kształt klasycystyczny uzyskał po 1802 lub 1828 r. Około 1880 r. pałac uległ spaleniu, a nowy właściciel, Antoni Budny nie odbudował go, a postawił obok nowy murowany dwór. Obecnie zachowały się jedynie fragmenty pałacu – zachodnia ściana z narożnymi alkierzami, wolno stojący fragment alkierza po stronie wschodniej oraz pozostałości podstaw po kolumnowym portyku. Na samych murach widoczne są fragmenty gzymsów i obramowania otworów okiennych. Malownicze ruiny pałacu w Bychawie zostały utrwalone na rysunku Elwiro Andriollego z 1888 r. Ruiny pałacu w Bychawie służą głównie rekreacji, w szczególności, że znajdują się w pięknych okolicach – zalewu oraz stawów rybnych. W kilku budynkach dawnych zabudowań dworskich prowadzona jest obecnie działalność hotelarska i gastronomiczna „Parkowe Zacisze”.

Zatonie to niewielka miejscowość położona kilka kilometrów na południe od Zielonej Góry. Pierwsze historyczne wzmianki o miejscowości datuje się na XIII wiek. Pod koniec XVII wieku w Zatoniu wzniesiono pałac w stylu barokowym. W 1841 roku do Zatonia wprowadziła się księżna Dorota Talleyrand–Perrigord, za panowania której pałac i ogród zostają przebudowane w stylu klasycystycznym. Z rządami księżnej Doroty w Zatoniu związanych jest wiele legend, jednak najważniejszym faktem jest to, że była ona osobą cieszącą się ogromnym szacunkiem lokalnej ludności. Księżna otaczała bowiem opieką medyczną najuboższych, budowała kościoły, szkoły i szpitale m.in. w Żaganiu. Ponadto fundowała stypendia dla najuboższych dzieci, a przy wielu pracach, które zlecała, zatrudniała ludzi biednych. Zatonie dzięki obecności Doroty Talleyrand–Perigord miało okazję gościć wiele osobistości, m.in. króla Fryderyka Wilhelma IV oraz kompozytora Franciszka Liszta czy Aleksandra von Humboldt. Miejsce to stało się wówczas ośrodkiem życia kulturalnego i politycznego Księstwa Żagańskiego. Po śmierci Doroty, majątek stopniowo upadał, a w roku 1945 pałac został podpalony dla zatarcia grabieży dokonanej przez Armię Czerwoną. Obecnie ruiny pałacu można oglądać w pozostałościach parku położonego w centrum wsi.

Na południowy wschód od Żarek, tuż przy drodze 792, na szczycie wzgórza Leskowiec, znajdują się pozostałości dawnego kościoła św. Stanisława w Żarkach. Świątynia ta została zbudowana jeszcze przed 1782 rokiem. Jak podają źródła historyczne, pierwotnie była to drewniana, przydrożna kaplica wzmiankowana w 1595 r. Przy kościele znajdował się niewielki cmentarz, na którym pochówków dokonywano w pierwszej połowie XV w. Od połowy XIX w. obiekt pozostaje w trwałej ruinie. Co roku, 8 maja w dniu liturgicznego wspomnienia św. Stanisława, biskupa i męczennika, przy pozostałości kościoła odprawiana jest msza święta. Kościół św. Stanisława w Żarkach znajduje się na krawędzi uskoku zwanego kuestą jurajską. Tuż obok kościoła znajduje się doskonały punkt widokowy na pradolinę Warty i okoliczne miejscowości.

Przedstawiono tutaj PRL-owską rzeczywistość bez wyśmiewania, wychwalania i nostalgii, tylko taką, jaka była. Podczas blisko godzinnego zwiedzania poznasz mnóstwo kultowych rzeczy, postaci i zjawisk z czasów PRL. Muzeum zwiedza się z audio przewodnikiem, do którego głosu użyczył Tomasz Knapik - słynny lektor filmowy, radiowy i telewizyjny. Zbiory zaprezentowano w 8 gabinetach (sklep, pokój z lat 70, kuchnia, łazienka, gabinet I sekretarza, posterunek MO, pokój z lat 80 i sala filmowa) oraz na 14 wystawach tematycznych. Hitem jest nowa wystawa poświęcona katastrofie w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Prezentowany zakres zbiorów muzeum to pamiątki z lat 1944–1989. Zbiory zebrano głównie z terenów Roztocza i Zamojszczyzny, ale także zostały przekazane przez „Zasłużonych Zaopatrzeniowców” z całej Polski. Muzeum urządzono w starym domu, na którym znajduje się mural nawiązujący do bajek z okresu PRL. Kolorowe dzieło wywołuje mnóstwo radości na twarzach turystów! Zabierzemy Cię, Obywatelu, w podróż do dawnych lat – czasów kolejek, kartek na towary, propagandy i cenzury oraz prywatek, winylów i świetnej muzyki.

Roztoczański Park Narodowy powołany został  Rozporządzeniem Rady Ministrów 10 maja 1974 r. jako trzynasty park narodowy w Polsce i obecnie na powierzchni 8481,76 ha chroni najcenniejsze przyrodniczo obszary Roztocza Środkowego. Park wraz z otuliną położony jest w województwie lubelskim na terenie powiatów zamojskiego i biłgorajskiego. Jego powierzchnię w 95,5% stanowią lasy, które w przeważającej części są zbiorowiskami naturalnymi z dominującą żyzną buczyną karpacką. Ochroną ścisłą objęto tutaj 1029,22 ha najlepiej zachowanych ekosystemów leśnych co stanowi ponad 12% powierzchni Parku. Ekosystemy nieleśne stanowią jedynie niecałe 250 ha, wzbogacając jego różnorodność przyrodniczą i krajobrazową. Flora i fauna Parku charakteryzują się niezwykłym bogactwem. Spotkamy tu wiele gatunków rzadkich i chronionych. Do niewątpliwych ciekawostek Parku zaliczyć można prowadzoną od 1982 roku rezerwatową hodowlę konika polskiego - potomka dzikich koni leśnych tarpanów (zwierzę herbowe Parku) oraz powstałą w 1996 roku hodowlę stajenną we Floriance. 

Polskie Radio Katowice należy do trzech najstarszych w Polsce rozgłośni radiowych. Rozpoczęło swoją działalność 4 grudnia 1927 roku. Od pierwszych dni swojego działania propagowało polskie słowo i polską kulturę. W grudniu 1927 roku po raz pierwszy przed mikrofonem wystąpił popularny „Karlik z Kocyndra” – Stanisław Ligoń i rozpoczął swoje śląskie „beranie”. Był pierwszym wybitnym śląskim radiowcem, którego działania były podporządkowane walce o polskość Górnego Śląska. W 1937 Radio Katowice jako pierwsze i jedyne w dwudziestoleciu międzywojennym otrzymało nową siedzibę. Piękny i funkcjonalny gmach w stylu modernistycznym, zaprojektowany przez inż. Tadeusza Łobosa był wznoszony z przeznaczeniem dla stacji radiowej. Od marca 2014 roku w siedzibie Radia można zwiedzać, jedyną w Polsce, stałą ekspozycję muzealną poświęcona historii polskiej radiofonii.

Rotunda Św. Prokopa to jedna z najstarszych romańskich świątyń (XII w.), a zarazem największa romańską rotunda w Polsce. Wyjątek europejski stanowi prostokątne prezbiterium z oryginalnym sklepieniem. Od północy przylegają dwie asymetrycznie absydy, a od zachodu cylindryczna wieża. Prawie wszystko z tego kościoła zbudowane jest z ciosów granitowych, z elementami konstrukcyjno-dekoracyjnymi z piaskowca, a cegła jest elementem zastosowanym nieco później. Do 1779 r. świątynia funkcjonowała pw. św. Krzyża. Za czasów wojen napoleońskich od 1812 r. służyła jako spichlerz, następnie jako dzwonnica. Podczas II wojny światowej Niemcy zrobili z kościoła magazyn i wycofując się podłożyli materiały wybuchowe, mury wytrzymały, ale zniszczono kopułę i górne partie wieży. Odbudowa trwała kilka lat po wojnie. Wśród surowego wyposażenia świątyni można zauważyć: tympanom fundacyjny kościoła (kopia), pusty romański grobowiec – przypuszczalnie fundatora, najstarsze w Polsce stacje drogi krzyżowej (1531 r.). W zachodniej części znajduje się empora (biforium), w której zasiadali królowie i dostojnicy. Prawdopodobnie przebywali tam Władysław Łokietek, Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło, Kazimierz Jagielończyk, Zygmunt Stary i inni. U wejścia do kościoła stoi XII-wieczna romańska kropielnica, w całości wyciosana w jednym kamieniu.

Rotunda Romańska na Górze Zamkowej jest najstarszym i najcenniejszym zabytkiem Ziemi Cieszyńskiej. Zbudowana w l połowie XI wieku z miejscowego kamienia łamanego. Przez szereg lat była kaplicą grodową pod wezwaniem św. Mikołaja. W drugiej połowie XIV wieku poddana przebudowie w stylu gotyckim, czego śladem są zachowane do dziś ostrołukowe otwory okienne oraz ślady polichromii na łuku tęczowym. Jako jeden z najstarszych zabytków budownictwa polskiego, została uwieczniona na obecnym banknocie polskim o nominale 20 zł. Wizerunek rotundy umieszczony jest na odwrocie banknotu. Kamienna wieża została zbudowana na rzucie kwadratu jako fragment systemu obronnego gotyckiego zamku książęcego w XII lub XIII wieku. Nadbudowana została w 2 poł. XIV wieku i ozdobiona narożnymi tarczami herbowymi z orłem piastowskim. Pod koniec XV wieku ponownie nadbudowana o kolejną kondygnację z hurdycjami i blankowaniem wykonanymi z cegły. Całość nakryta była wysokim dachem namiotowym. W połowie XIX wieku poddana remontowi, po którym uzyskała obecny kształt. W XIX wieku była również wieżą zegarową, z zachowanym do dziś mechanizmem. Jest też ulubionym i bardzo ciekawym punktem widokowym na miasto oraz otaczające góry i pogórze.

Pierwszy budynek Rogatki Wrocławskiej zbudowano  w 1822 roku, tuż przy murach  dawnego klasztoru ojców reformatów na Wrocławskim Przedmieściu. W 1826 roku rozebrano go jednak w związku z otwarciem przejścia granicznego z Prusami w pobliskim Szczypiornie, a nową rogatkę wzniesiono według projektu Franciszka Reinsteina w 1828 roku. Cechą charakterystyczną tej budowli jest  klasycystyczny styl z czterokolumnowym portykiem  doryckim. Jest to jedyna pozostała rogatka w mieście. Dawniej Kalisz posiadał  jeszcze rogatki:  warszawską, rypinkowską i stawiszyńską. Rogatka pełniła funkcje celne. To tutaj pobierano opłaty za wjazd do miasta traktem od strony Szczypiorna. Do końca XIX w. rogatka pełniła swoje pierwotne funkcje, natomiast z początkiem XX w. przy Rogatce Wrocławskiej zamontowano wagę miejską, która służyła handlarzom odwiedzającym Kalisz. Po II wojnie światowej rogatka utraciła swoje funkcje.  Budynek był siedzibą kaliskiego oddziału Polskiego Związku Głuchych, a od 1975 oddziału Stowarzyszenia Księgowych w Polsce. W 1999 roku przeprowadzono jego gruntowny remont, a obecnie we wnętrzu mieści się cukiernia.

Skamieniałe Miasto to rezerwat przyrody stanowiący zespół fantazyjnie uformowanych skał. Ostańce, zbudowane z gruboziarnistego piaskowca ciężkowickiego pod wpływem wietrzenia i erozji przybrały fantastyczne kształty, które swoim wyglądem przypominają postacie ludzkie czy zwierzęce. Nazwa rezerwatu wiąże się z legendą o powstaniu skamieniałego grodu. „Skamieniałe Miasto” jest największą przyrodniczą atrakcją Ciężkowicko – Rożnowskiego Parku Krajobrazowego, najbardziej znaną i popularną. Wejście do rezerwatu, a tym samym początek szlaku, usytuowany jest przy drodze wojewódzkiej nr 977 z Tarnowa do Krynicy. Przez Skamieniałe Miasto prowadzi jeden szlak koloru niebieskiego, na którym rozmieszczone zostały tablice informujące o poszczególnych skałach i ciekawostkach przyrodniczych występujących w tym miejscu. Czas przejścia: od 60 do 90 minut.

Rezerwat Diabelskie Pustacie został utworzony 26 listopada 2008 r. Zajmuje powierzchnię ponad 900 hektarów,  a  jego obszar obejmuje rozległe  wrzosowiska, stanowiące bardzo rzadki typ krajobrazu roślinnego w pasie pojezierzy pomorskich, powstały w wyniku wieloletniego użytkowania tego terenu jako ćwiczebnego poligonu wojskowego. Rezerwat znajduje się 2 km na północ od Kłomina, 8 km na południe od Bornego Sulinowa i 18 km na północny zachód od Jastrowia. Obszar ten leży na wysokości 133-175 m n.p.m.  Przez teren rezerwatu przebiega żółty szlak turystyczny pieszo-rowerowy „Wrzosy” o długości 35 km, który rozpoczyna się  i kończy przy siedzibie Nadleśnictwa w Bornem Sulinowie. Ponadto urządzono tu dwie ścieżki edukacyjne: „Pętlę biedronki” o długości 9,15 km i „Pętlę pszczoły” o długości 5,35 km. 

Został utworzony w 2008 r. Ochroną prawną objął najcenniejsze obiekty przyrody ożywionej i nieożywionej, będące częścią wiekowych lasów, jakie kiedyś otaczały Olkusz od północy. Stanowi obszar leśny ciągnący się między miejscowościami Jaroszowiec i Pazurek. Obejmuje teren prawie 188 ha i jest położony na terytorium Parku Krajobrazowego „ Orlich Gniazd” i obszaru Natura 2000 „Jaroszowiec”. Największą powierzchnię rezerwatu porasta buczyna sudecka, gdzie w runie leśnym rośnie chroniony i rzadko spotykany żywiec dziewięciolistny, a także miesiącznica trwała i czosnek niedźwiedzi. Wilgotne i chłodne północne stoki porasta jaworzyna górska. Łącznie na terenie rezerwatu występuje ponad 300 gatunków roślin naczyniowych, w tym przeszło dwadzieścia gatunków chronionych. Spośród roślin chronionych można tu spotkać między innymi; języcznik zwyczajny, lilię złotogłów, wawrzynek wilczełyko oraz rzadko spotykane storczyki. Jednocześnie na terenie rezerwatu występuje przeszło 100 gatunków zwierząt a także około 4000 gatunków grzybów, w tym 24 objętych ochroną. Niezwykłą atrakcją są potężne Zubowe Skały, najwyższe (440 m n.p.m.) miejsce rezerwatu. Wapienne ostańce o fantazyjnych formach i kształtach tworzą prawdziwe skalne miasto. Przez teren rezerwatu prowadzi przyrodniczo – leśna ścieżka dydaktyczna, tworząca 5 km pętlę.

„Głazy Krasnoludków” to rezerwat przyrody w północno-zachodniej części Gór Stołowych położony na zalesionym zboczu na północny wschód od Chełmska Śląskiego. Rezerwat utworzono w 1970 roku w celu ochrony form skalnych, naturalnych formacji roślinnych i rzadkich roślin chronionych. Główną formą ochrony w rezerwacie są formacje skalne tzw. Gorzeszowskie Skałki przybierające różne formy i przypominające postacie, wieże, grzyby, zwierzęta, maczugi oraz pionowe ściany. Formy te poprzecinane są wąskimi szczelinami i labiryntami utworzonymi w piaskowcach i marglach pochodzenia górnokredowego, dodatkowo wyżłobione wodą. Tworzące rezerwat Gorzeszowskie Skałki wypiętrzają się na długości ok. 1,5 km, tworząc pas szerokości ok. 150 metrów. Większość form skalnych wznosi się na 5-7 metrów, a najwyższe osiągają wysokość dochodzącą do 17 m.

Rezerwat położony jest w skalistym wąwozie na obszarze Małych Pienin, na wysokości 600 – 800 m n.p.m. Został założony w 1963 roku na powierzchni 33,7 ha. Rezerwat charakteryzuje się bogatą rzeźbą i malowniczym krajobrazem. Ściany wąwozu są bardzo strome, a ich wysokość dochodzi do 120 m. Utworzenie rezerwatu miało na celu ochronę i zachowanie ze względów naukowych wąwozu skalnego, odznaczającego się pięknem krajobrazu i licznymi osobliwościami przyrody żywej i nieożywionej (skały wapienne i turnie, kamieniste koryto potoku z kaskadami). Chronione są tu niezwykle interesujące murawowe i naskalne zbiorowiska górskie i kserotermiczne, a także półnaturalne drzewostany bukowo-jodłowe. W rezerwacie rośnie blisko 300 gatunków roślin naczyniowych, ale o jego bogactwie świadczy także ogromna ilość grzybów oraz ponad 200 spotykanych tu gatunków porostów. W rezerwacie znajduje się ścieżka turystyczna i edukacyjna długości 2,5 km, przekraczająca kilkakrotnie potok Kamionka.

Góra Zborów (462 m n.p.m.), zwana też Berkową Górą wraz z położonym na północ Kołoczkiem znajdują się na terenie utworzonego w 1957 r. rezerwatu przyrody Góra Zborów. Charakterystyczną cechą rezerwatu są liczne wapienne ostańce dochodzące do nawet 30 metrów wysokości. Główną część rezerwatu stanowi Góra Zborów, na której wiele form skalnych przybrało interesujące kształty przypominające m.in. sylwetki ludzi lub zwierząt. Stąd właśnie wiele z nich posiada charakterystyczne nazwy np.: Młynarz, Zakonnica, Baba, Mały Dziad, Wielki Dziad, Mama, Tata, Wielbłąd czy Kruk. Na górze znajduje się punkt widokowy z interesującą panoramą na Jurę. W zachodniej części Góry Zborów znajduje się Jaskinia Głęboka będąca jedyną w północnej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej jaskinią udostępnioną turystom. To typowa jaskinia krasowa rozwinięta częściowo w szczelinach tektonicznych z charakterystycznymi dla tego typu jaskiń formami budowy: salami, korytarzami, szczelinami oraz szatą naciekową w postaci stalaktytów i stalagmitów, kolumn i makaronów. Jaskinia ma długość blisko 200 m, a jej skrajne punkty dzieli wysokość 16 metrów.

Rezerwat Archeologiczny w Kaliszu – Zawodziu to oddział Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. Placówka ta dokumentuje historię badań archeologicznych prowadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego grodu na Zawodziu, który został w tym miejscu wzniesiony około 850 – 860 roku. Rezerwat składa się w głównej mierze z zrekonstruowanego grodu otoczonego wałem obronnym miejscami wysokim na 5 metrów. Pierwsze badania archeologiczne w tym miejscu przeprowadzono w 1903 roku, a kolejne dopiero w latach  1958–1965, a później także w  latach 1983–1992. Dzięki temu udało się odsłonić relikty palatium, kolegiaty św. Pawła Apostoła, przykościelnego cmentarza, konstrukcji obronnych i pozostałości kościoła drewniano-glinianego. Odsłonięte fragmenty zabezpieczono i wykorzystano w celach ekspozycyjnych. W 1995 roku udostępniono pierwszy pawilon (tzw. budynek bramy), a dzięki pozyskanym środkom unijnym w 2007 roku zrekonstruowano zabudowania grodu.

Renesansowy ratusz z 1545 r. usytuowany w centrum rynku w Radkowie. Po pożarze w 1738 r. uzyskał obecną formę trzykondygnacyjną budowli założonej na planie prostokąta. Wieża przykryta jest ostrosłupowym hełmem. We wnętrzu, mimo licznych przebudów, zachowało się na parterze kilka sal z kolebkowym sklepieniami.

Pierwsze wzmianki o istniejącym samorządzie w Otmuchowie pochodzą z 1511 roku. Sam ratusz wybudowany z fundacji biskupa Jakuba Salzy w 1538 roku, o czym informuje tablica z herbem umieszczona nad głównym wejściem. Renesansowy ratusz posiada okazałą wieżę dostawioną z fundacji biskupa Jana Sitscha w 1604 roku. Na budynku ratusza znajduje się okazała dekoracja sgraffitowa jedna z okazalszych na Opolszczyźnie. Została ona odkryta spod warstwy tynków w latach trzydziestych XX wieku. Na budynku ratusza znajduje się jeszcze jedna osobliwość, a mianowicie tarcze zegarów słonecznych, na których widnieje data 1575. Zegary posiadają dwa bliźniacze medaliony z przedstawieniem niemowlęcia leżącego na czaszce z klepsydrą. Zegary zwieńczone są herbem biskupa Marcina Gerstmanna. Zarówno wnętrza jak i sama wieża nie są udostępniane zwiedzającym.

Renesansowy dwór obronny w Szymbarku, to czołowy przykład architektury polskiego kasztelu. Łączy on funkcje rezydencji szlacheckiej i warowni. Z pośród innych tego typu budowli wyróżnia go przede wszystkim unikalny kształt architektoniczny inspirowany wzorami z Italii oraz malownicze położenie  w Beskidzie Niskim. Budowla powstała w latach 1530 – 1590, jako gniazdo rodu Gładyszów i była zamieszkała przez nich do końca XVII w. Później obiekt stopniowo popadał w ruinę. W roku 2010 po gruntownym remoncie został oddany do użytku publicznego. Obecnie dwór pełni funkcję ośrodka konferencyjno-wystawienniczego i jest oddziałem Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach. 

Do grona wielu atrakcji turystycznych oraz zabytków w Bardzie należy zaliczyć zabytkową remizę strażacką. Początki straży pożarnej w Bardzie wiążą się z zakonem cystersów i sięgają XVIII wieku. Zanim powstała obecna remiza, to najpierw była remiza drewniana, która stała w miejscu, gdzie obecnie jest parking przy budynku Urzędu Miasta i Gminy. Początki nieistniejącej już remizy sięgają sierpnia 1850 roku, gdy ówczesny burmistrz Gierasch pochodzący ze Świdnicy, kupił za 150 talarów od właściciela gospody pod „Złotym Słońcem” Jospha Rupprechta 15 mórg i 87 łokci kwadratowych ziemi jako własność miasta. Następnie na zakupionej działce burmistrz polecił budowę majstrowi Lauterbachowi z Wojborza remizy strażackiej z wieżą. Była to remiza drewniana, szybko uległa zniszczeniu. W 1916 roku wybudowano nową,  miejscu, gdzie idzie się na dróżki różańcowe. Jest to obecna remiza, posiada ona drewnianą wieżę. Służy do dziś Ochotniczej Straży Pożarnej w Bardzie.

Statek pasażerski Laguna pływa w rejonie malowniczej Doliny Środkowej Odry. Środkowe Nadodrze stanowią bogate przyrodniczo tereny Natura 2000, co pozwala turystom, korzystającym z rejsów podziwiać i poznać  niespopularyzowane  dotąd walory tego obszaru. Port macierzysty Laguny leży na 430 km Odry i jest nim położona w południowej części woj. lubuskiego Nowa Sól – miasto, którego  historia i rozwój nierozerwalnie związane są z rzeką Odrą. Na trasie odrzańskiego wycieczkowca znajdują się jeszcze inne miejsca o bogatym dziedzictwie historycznym i kulturowym jak port w Głogowie  i Cigacicach. Statek Laguna może pomieścić ponad 90 pasażerów. Jednostka posiada 2 pokłady: górny - otwarty, słoneczny oraz dolny - zadaszony, z panoramicznymi oknami. Na statku znajduje się mały bar pokładowy wraz z punktem sprzedaży pamiątek oraz zaplecze sanitarne. Jednostka jest dostosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami oraz do transportu rowerów.

UWAGA! Znaczek dostępny w sezonie turystycznym, który rozpoczyna się 1 kwietnia i trwa do 30 października.

Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Najsłabszym punktem obrony miasta był port i to m.in. na tej części miasta, skupili się projektanci nowych umocnień, podczas modernizacji twierdzy w latach 1770-1774. Przy ujściu Parsęty do morza powstał Fort Ujście i Szaniec Maikuhle. Razem z nimi miała współpracować nowa fortyfikacja, którą wykonano w widłach Parsęty i Kanału Drzewnego. Jest nią Reduta Bagienna, wzniesiona pod wpływem francuskiej szkoły fortyfikacyjnej. Nazywa się ją także Redutą Morast, z j. niemieckiego od moczarów, na których ją wykonano. Zaprojektowana została przez francuskiego inżyniera Madeleina Tourous hrabiego d’Heinze. Konstrukcję wzniesiono na palach, po czym zasypano ziemią. Od strony miasta wzniesiono dwa obiekty murowane, kryte ziemią. Była tam m.in. prochownia. Do obiektu prowadziła droga z mostem zwodzonym. Fortyfikację dostosowano do prowadzenia ognia z armat oraz broni strzeleckiej. W Reducie Morast funkcjonuje Klub Żeglarski. Miejsce to cieszy się dużym zainteresowaniem żeglarzy odwiedzających Marinę Solną Kołobrzeg, jak również turystów i mieszkańców Kołobrzegu.

Ratusz w Paczkowie wzniesiono w latach 1550-1552. Pierwotnie budowla składała się z dwóch prostokątnych budynków, zakończonych trójkątnymi zdobionymi szczytami i przystawioną z boku wieżą w dolnej części kwadratową, wyżej przechodzącą w ośmiobok. Na początku XIX wieku budowla została gruntownie przebudowana i wówczas nadano jej obecną formę. Wieża paczkowskiego ratusza została ukończona prawdopodobnie w 1552 roku. Usytuowana jest w północnym narożniku budowli i posiada wewnątrz dziewięć kondygnacji. Zwieńczona jest gankiem i murowanym ostrosłupowym hełmem z iglicą. Wieża jest jedną z najlepiej zachowanych wież renesansowych na Śląsku i stanowi znakomity punkt widokowy. Podczas prac remontowych wieży okazało się, że pod tarczą jednego z istniejących zegarów znajduje się pięciusetletnia renesansowa kamienna tarcza zegara mechanicznego pochodzącego z okresu, w którym powstała ratuszowa wieża. Prawdopodobnie jest to jedyny taki obiekt na Opolszczyźnie i jedna z najstarszych tarcz zegarów mechanicznych w ogóle.

Pierwotny ratusz w Zielonej Górze był budynkiem drewnianym. W drugiej połowie XV wieku stał się piętrowym budynkiem murowanym z cegły i kamienia. Nękany licznymi pożarami był wielokrotnie przebudowywany, w wyniku czego m,in podwyższono do 54 m wieżę, osadzono na niej hełm z kulą i zamontowano zegar. Ściany ratusza ostatecznie pokryto też tynkiem. w 1801 roku budynek przeszedł generalną renowację i wtedy też nadano mu klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny. Zielonogórski ratusz w swojej historii pełnił rozmaite funkcje. Przechowywano w nim m.in. akta i dokumenty miejskie, służył gminie ewangelickiej jako miejsce spotkań, Mieściła się w nim także sala bankietowa, izba historyczna, a także restauracja. W nieco odleglejszych czasach w przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny, a w piwnicy ratusza urzędował kat. W piwnicach ratusza funkcjonowała także winiarnia.

Ratusz w Zamościu znajduje się w północnej pierzei zamojskiego Rynku Wielkiego. Pierwszy ratusz w tym miejscu rozpoczęto budować w 1591 roku. W połowie XVII w. budowlę rozbudowano, dobudowano trzecią kondygnację i podwyższono wieżę. Ratusz ozdobiono attykami, wieżyczkami w narożach, ornamentami i innymi drobnymi elementami ozdobnymi. W latach 1767-1770 wybudowano charakterystyczne wachlarzowe, dwuskrzydłowe schody prowadzące do głównego wejścia na I piętrze, ozdobionego portalem przeniesionym z parteru budynku. Na wieży zamontowano wówczas zegar oraz większy dach chełmowy z latarnią. W narożach budowli dodano również mniejsze chełmy. W okresie międzywojennym przeprowadzono rekonstrukcję ratusza, podczas której przywrócono jego świetniejszy, manierystyczno-barokowy wygląd z XVII wieku - ponownie ozdobiony attykami i licznymi dekoracjami. Prace remontowe kontynuowano po II wojnie światowej. Wtedy też rozebrano odwach pod schodami i odnowiono elewację. W 1973 roku do ratusza powrócił magistrat. Z początkiem XXI w. dzięki unijnemu wsparciu przeprowadzono kolejne zabiegi upiększające zamojski ratusz.