Lista znaczków

Park Miniatur Minieuroland w Kłodzku to obiekt położony na północnych obrzeżach miasta rozciągający się na powierzchni 20 tys. m². W parku wyeksponowane są miniatury obiektów architektonicznych wzorowanych na słynnych budowlach z całego świata, a zwłaszcza Europy i Dolnego Śląska, w tym Kłodzka i okolic. Wśród przepięknej zieleni na terenie parku podziwiać można wykonane z niezwykłą starannością miniatury zarówno obiektów starożytnych jak i budowle współczesne. Znalazły się tutaj światowej sławy obiekty jak  drezdeński kompleks pałacowy Zwinger, paryski Łuk Triumfalny czy krzywa wieża w Pizie. Wśród rodzimych budowli znalazł się m.in. wrocławski ratusz, makieta Twierdzy Kłodzko czy miniatura Sanktuarium w Wambierzycach. Minieuroland wciąż się rozrasta, a w planach jest powstanie kolejnych kilkudziesięciu budowli. Docelowo w parku znajdą się miniatury obiektów industrialnych: fabryk, kopalń, elektrowni, budowli architektury nowoczesnej oraz obiektów sportowych, a także makiety obiektów związanych z transportem i komunikacją. Obecnie istniejące miniatury jak i wszechobecna zieleń i kwiaty sprawiają, że Park Miniatur Minieuroland jest idealnym miejscem na wypoczynek zarówno dla dorosłych jak i dzieci.

Palmiarnia w Wałbrzychu powstała z inicjatywy ostatniego przedstawiciela rodu Hochbergów na Zamku Książ – Jana Henryka XV z myślą o jego małżonce, która była miłośniczką pięknych roślin. Za okres powstania palmiarni przyjmuje się lata 1911-1913 przy czym niektóre źródła mówią też o latach 1908-1911. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to jeden z najstarszych tego typu obiektów w Polsce. Palmiarnia w Wałbrzychu na powierzchni ok. 1900 m2 prezentuje tropikalne rośliny z całego świata. Kolekcja ta obejmuje ponad 250 gatunków roślin pochodzących z różnych stref klimatycznych. W alei palmowej  zobaczyć można  ponad 120 – letnie okazy palmy daktylowej osiągające wysokość 12 metrów. Gratką dla zwiedzających jest też jedyna w Polsce stała wystawa Bonsai prezentująca liczne okazy miniaturowych drzewek, wśród których najstarszym okazem jest ponad 200-letni jałowiec. Ciekawostką może być również budulec, którym wyłożono wnętrze palmiarni tworząc z niego groty, wodospady oraz ściany z kieszeniami dla roślin. Materiał ten to tuf wulkaniczny będący zastygłą lawą wulkanu Etna.

Renesansowy ratusz z 1545 r. usytuowany w centrum rynku w Radkowie. Po pożarze w 1738 r. uzyskał obecną formę trzykondygnacyjną budowli założonej na planie prostokąta. Wieża przykryta jest ostrosłupowym hełmem. We wnętrzu, mimo licznych przebudów, zachowało się na parterze kilka sal z kolebkowym sklepieniami.

W 1960 roku została oficjalnie uznana za zabytek i udostępniona turystom. Część fortyfikacji udostępnionej do zwiedzania to zaledwie 10% obiektu. W towarzystwie przewodnika ubranego w historyczny mundur turyści mają szansę zdobyć ostateczny punkt obrony twierdzy czyli donjon. Z bastionów górujących nad Kłodzkiem podziwiać można panoramę miasta oraz gór otaczających Ziemię Kłodzką. Przewodnicy oprowadzający po Twierdzy odkryją przed Państwem jej sekrety i w ciekawy sposób opowiedzą o burzliwej historii tej fortyfikacji.

SkyWalk w Świeradowie-Zdroju to najwyższa wieża widokowa w Polsce, która dla turystów otworzyła swoje podwoje w czerwcu 2021 roku. Lokalizacja wieży jest wyjątkowa i nie została wybrana przypadkiem. Wieża wznosi się ponad miastem, niemalże u zbiegu granic trzech państw: Polski, Czech i Niemiec. SkyWalk ma 65 metrów wysokości, jednak to nie tylko wieża widokowa. Ta niesamowita konstrukcja urozmaicona jest elementami edukacyjnymi i kulturowymi, które spotkać można podczas spaceru łagodnie wznoszącą się kładką o długości 850 metrów. Po dotarciu na szczyt czeka m.in. siatka relaksacyjna w kształcie kropli, mapy z panoramą gór, czy też przeszklona platforma widokowa. Podróż w dół można sobie urozmaicić zjazdem ze 105. metrowej zjeżdżalni. Pobyt na wieży to jednak nie tylko adrenalina, ale też zapierające dech w piersiach widoki na Góry i Pogórze Izerskie oraz zabudowania Świeradowa-Zdroju.

Pierwsze wzmianki i kościele pochodzą z 1192 roku. Świątynia początkowo była drewniana, a dopiero później wybudowana z kamienia. Konsekracji kościoła dokonano na początku 1341 roku przez biskupa Nankiera. Na przestrzeni wieków kościół był wielokrotnie przebudowywany. Obecna świątynia powstała w latach 1333-1380. W XV wieku, pomiędzy przyporami naw bocznych dobudowano 9 kaplic, których fundatorami byli m.in. bogaci mieszczanie i cechy rzemieślnicze. Nawa główna jest znacznie wyższa od naw bocznych i ma sklepienie sieciowe, a nawy boczne – sklepienie krzyżowe. Najstarszym i bezcennym dziełem sztuki sakralnej jest do dzisiaj zachowana chrzcielnica, odlana ze srebrzystego brązu. Datowana jest na koniec XII lub początek XIII wieku. W czasie wojny 30-letniej (1618-1648) kościół spełniał rolę szpitala. Ciekawostką jest także fakt, że na jednej z wież kościoła znajdowało się mieszkanie strażaka, który dzień i noc obserwował panoramę miasta czuwając nad jego bezpieczeństwem. Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae Populus ustanowił kościół katedrą Diecezji Legnickiej. Jan Paweł II przebywał później w katedrze w 1997 roku.

Barokowa bazylika znajdująca się w Wambierzycach. Wybudowana została w latach 1715 - 1723. W roku 1936 papież Pius XI nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. Obecna bazylika stoi na wzgórzu, gdzie w XII wieku w niszy wysokiego drzewa umieszczono figurkę Matki Boskiej. W 1263 roku na wzgórzu powstał drewniany kościół. W 1512 roku Ludwik von Panwitz wzniósł większą świątynię wybudowaną z cegły. Został on jednak zrujnowany podczas wojny trzydziestoletniej. W latach 1695-1711 wybudowano nowy kościół, który jednak szybko zaczął się walić i został rozebrany w 1714 roku. W latach 1715-1723 powstała kolejna świątynia wybudowana przez hrabiego Franciszka Antoniego von Goetzen, która przetrwała do dziś. W roku 1936 papież Pius XI nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. 17 sierpnia 1980 roku kardynał Stefan Wyszyński dokonał koronacji figurki Matki Bożej nadając jej tytuł Wambierzyckiej Królowej Rodzin.

Wieża widokowa na Wieżycy (395 m n.p.m.) znajduje się na Pogórzu Bolkowskim na zachód od miejscowości Dobromierz. Decyzja o budowie wieży w tym miejscu zapadła 4 czerwca 1845 roku, dokładnie w setną rocznicę bitwy pod Dobromierzem, w której Fryderyk II Wielki, król pruski rozgromił wojska austriacko-saksońskie pod dowództwem księcia Karola Lotaryńskiego. Budowla była jednocześnie pomnikiem upamiętniającym to wydarzenie i wieżą widokową, a środki na jej wzniesienie pozyskano m.in. staraniem ówczesnego burmistrza Dobromierza. W 1847 roku król pruski Fryderyk Wilhelm IV dodał brakujące 230 talarów i tym samym dokończono budowę obiektu. W latach 1877-1879 nastąpiła przebudowa wieży. Powstała wówczas nowa dwupiętrowa bryła wieży w stylu neogotyckim, z holem, którego zadaszenie na wysokości pierwszego piętra stanowiło równocześnie taras widokowy. Miejsce to stało się popularnym celem wycieczkowym dlatego w kolejnych latach wybudowano tu również restaurację z salą balową, a także ławki i tereny rekreacyjne. Po wojnie większość obiektów zburzono, a wieża przeszła w ręce prywatnego właściciela, który po jej wyremontowaniu obecnie udostępnia ją dla ruchu turystycznego.

Muzeum Przyrodnicze w Jeleniej Górze - Zbiory Muzeum obejmują ponad 6.600 okazów ptaków, jaj ptasich, ssaków i ich skórek, rogów, motyli, muszli, przekroi drzew, gipsowych modeli grzybów, minerałów oraz min (owadów minujących). Ptaki zaprezentowano według środowisk, w jakich żyją. Eksponowane są ptaki: środowiska wiejskiego i miejskiego, pól i stepów uprawnych, wód śródlądowych oraz lasów i gór. Ptaki egzotyczne zestawiono według krain zoogeograficznych, w których występują, kolejno prezentując ptaki krainy orientalnej (Azja Południowa i Wschodnia), australijskiej, etiopskiej (Afryka), neotropikalnej (Ameryka Południowa), nearktycznej (Ameryka Północna.) oraz palearktycznej (Europa oraz Azja Środkowa i Północna). Oddzielnie przedstawiono ptaki mórz ze szczególnym uwzględnieniem gatunków żyjących w rejonie Arktyki i Antarktyki oraz bażanty i pustynniki. Prócz wystaw stałych poświęconych ptakom i motylom, organizowane są tu wystawy czasowe o tematyce przyrodniczej.

W północnej części Gór Stołowych, w niewielkiej wsi Gorzeszów, położonej na południowy wschód od Krzeszowa, znajduje się interesujący ostaniec skalny nazywany Diabelską Maczugą. Formacja ta znajduje się po  lewej stronie drogi Krzeszów – Mieroszów i wyrasta samotnie pośrodku łąki. Diabelska maczuga powstała wskutek długiego procesu wietrzenia skały, a zbudowana jest z górnokredowych piaskowców. Pośrodku tej formy skalnej w 1913 roku umieszczono tablicę upamiętniającą tzw. Bitwę Narodów pod Lipskiem w 1813 roku. Maczuga ma wysokość ok. 7,5 metra i jest uznana za pomnik przyrody nieożywionej. Niegdyś uważano ją za stół ofiarny, a miejscowe legendy jej istnienie wiążą właśnie z działalnością diabła, który chcąc zniszczyć powstające w Krzeszowie opactwo cystersów znalazł w pobliskim paśmie górskim ogromny kamień, by nim zniszczyć budujący się kościół. Niestety diabeł przeliczył się z czasem i pozbawiony mocy, wraz z pierwszymi promieniami słońca upuścił kamień, który spadł na łąkę, na której pozostał do dziś.

Stacja Turystyczna Orle położona jest w Górach Izerskich w miejscu dawnej osady hutniczej, ok. 4 km na zachód od Przełęczy Szklarskiej w Jakuszycach. Osada została założona w 1754 roku przez rodzinę Preusslerów, która wybudowała tu hutę szkła Carlsthal. Huta funkcjonowała do roku 1890. Po tym czasie w budynku administracyjnym huty funkcjonowała leśniczówka, a w latach 30-tych XX w. posterunek służb granicznych. Obecnie zabytkowy budynek mieści bufet i salę kominkową. W pobliżu funkcjonują także dwa dodatkowe obiekty pełniące rolę noclegową. Stacja Turystyczna Orle to miejsce kompleksowej obsługi turystów, a Góry Izerskie to idealne miejsce na uprawianie turystyki pieszej, rowerowej czy narciarstwa biegowego. Na turystów czeka tu obszerna baza noclegowa i gastronomiczna oraz dzika i fascynująca przyroda nieskażona cywilizacją.

W południowo-wschodniej części Gór Bardzkich, na szczycie wznoszącej się 757 metrów nad poziom morza Kłodzkiej Góry, w 2020 roku otwarto, nową więżę widokową. Stalowa konstrukcja wieży oparta została na betonowych wspornikach. Wieża wznosi się na wysokość 34,5 m, a na jej szczyt prowadzi spiralna klatka schodowa, przecięta kilkoma galeriami widokowymi. Szczytowy pomost widokowy znajduje się na wysokości 30 metrów i rozpościera się z niego niesamowity widok na panoramę masywu Śnieżnika, Góry Orlickie, Góry Sowie i Bardzkie. W pogodne dni z wieży zobaczymy zabudowania Wrocławia, a także majaczące w oddali Karkonosze. Do wieży widokowej na Kłodzkiej górze dojść można z trzech stron. Niebieski szlak prowadzi z barda, przez Przełęcz Łaszczową, ale także z Przełęczy Kłodzkiej. Szlakiem żółtym dotrzemy do wieży, idąc od Kłodzka. Wieża na Kłodzkiej Górze znajduje się na „szlaku grzbietowym” łączącym najatrakcyjniejsze punkty widokowe Sudetów.

Zamek na Chojniku wzniesiono prawdopodobnie około 1355 roku, podczas panowania księcia Bolka II. Wcześniej w tym miejscu istniał prawdopodobnie dwór myśliwski o cechach obronnych. Ze względu na położenie, na skalistym szczycie opadającym od południa pionową ścianą, zamek na Chojniku, choć niewielkich rozmiarów, stał się kamienną twierdzą niezwykle trudną do zdobycia. Twierdza podczas licznych przebudów zmieniała się na przestrzeni lat. Dobudowano m.in. kaplicę św. Jerzego i św. Katarzyny oraz rozległy zamek dolny mieszczący pomieszczenia gospodarcze. Na środku dziedzińca zamku dolnego wzniesiono także kamienny pręgierz. Ciekawostką jest fakt, że zamek na Chojniku nigdy nie posiadał studni. Wodę gromadzono w skalnych cysternach. Ciężki do zdobycia obiekt poddał się jednak uderzeniu pioruna, który 31 sierpnia 1675 roku spalił zamek. Nie podjęto się już jego odbudowy, Od 1822 roku na Chojniku funkcjonuje schronisko, które jest często odwiedzane przez turystów. Można tu też posłuchać opowieści o historii zamku z ust Jędrka - obecnego kasztelana zamku.

Skopiec to szczyt Gór Kaczawskich znajdujący się w południowo- zachodniej Polsce, w paśmie Sudetów Zachodnich. Tabliczka na szczycie Skopca informuje, że góra wznosi się na wysokość 724 m n.p.m. jednak po ostatnim pomiarze okazało się, że wierzchołek Skopca zlokalizowany jest nieco niżej bo na wysokości 718,6 metra n.p.m. W związku z tym, iż w chwili ustalania wysokości Skopiec był uważany za najwyższe wzniesienie Gór Kaczawskich został zaliczony do Korony Gór Polski, a także Korony Sudetów oraz Korony Sudetów Polskich. Pod względem geologicznym Skopiec zbudowany jest z łupków, marmurów i zieleńców o charakterystycznej zielonej barwie z niebieskim odcieniem. Skały te, silnie pofałdowane i poprzecinane uskokami oraz żyłami kwarcu, są pozostałością przeobrażeń po wylewach wulkanicznych na dnie dawnego morza oraz po morskich osadach. Szczyt Skopca w całości porośnięty jest lasem mieszanym, z domieszką świerka. Zbocze południowe zajmuje las świerkowy, który częściowo porasta również zbocze wschodnie i zachodnie, gdzie oprócz lasów występują również łąki i pola uprawne. Na wierzchołku Skopca zlokalizowany jest geodezyjny znak pomiarowy, a na niewielkim rumowisku znajduje się tablica z nazwą szczytu.

Muzeum w Ziębicach istnieje od 1931 r. i aż do lat 70-tych XX w. było typowym muzeum regionalnym gromadzącym pamiątki z Ziębic i okolic. W latach siedemdziesiątych ziębickie muzeum przyjęło nazwę i specjalizację Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego, ale starało się łączyć funkcję muzeum specjalistycznego i regionalnego. Od 2023 r. zgodnie z charakterem swoich zbiorów i ekspozycji stałej, zmieniło nazwę na Muzeum Domu Śląskiego. Swoje bogate i różnorodne zbiory muzeum prezentuje na 10 stałych ekspozycjach. Można u nas obejrzeć zarówno dawne sprzęty mieszczańskiego gospodarstwa domowego jak i zbiory rzemiosła artystycznego oraz sztuki śląskiej, a także pamiątki z dziejów Ziębic i Ziemi Ziębickiej. Na ekspozycji zaaranżowano dawne pomieszczenia domowe jak m.in. kuchnia, salonik mieszczański biedermeier, gabinet barokowy czy salon mieszczański z przełomu XIX i XX w. poświęcony artystom Marcie i Josephowi Langerom. Siedzibą muzeum jest zabytkowy budynek ratusza miejskiego. Obecny budynek ratusza pochodzi z 1890 r. i jest już trzecim z kolei, wszystkie ulokowane były w tym samym miejscu.

Pierwszą zapisaną wzmiankę o Czermnej datuje się na rok 1354. Zapisu dokonano w kościelnym dokumencie „Liber Primus Confirmationum” w Pradze. O kościele św. Bartłomieja wspomina się dopiero w roku 1384. Należy przyjąć, że jednak został zbudowany wcześniej. Burzliwe dzieje Czermnej odbiły się mocno na życiorysie świątyni. Już w XV stuleciu uległa zrujnowaniu w wyniku walk husyckich. Odbudowana w wieku XVI doczekała się jeszcze rozbudowy w wieku XVIII za czasów ks. Wacława Tomaszka, twórcy kaplicy czaszek. Obok kościoła stoi dzwonnica. Jest to późnogotycka budowla z 1603 roku. Dwukrotnie przebudowywana: na początku XVIII wieku, oraz w wieku XIX. Jest to typowa obronna dzwonnica, jakich więcej na czeskim pograniczu. Na Ziemi Kłodzkiej jest ona najstarsza. Druga (nieco młodsza), z 1610 roku znajduje się w pobliskim czeskim Hronowie. W kościele szczególnie czczona jest Matka Boża Dobrej Rady i Mądrości Serca. Pierwowzór obrazu Matki Bożej Dobrej Rady znajduje się we Włoszech w Genazzano. Został namalowany ok. 1400 roku. Kopia tego obrazu została sprowadzona do kościoła w Czermnej w roku 2003 z Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady w Sulistrowiczkach koło Sobótki. Od tej ludzie pielgrzymują tu po dobre rady.

Budynek kłodzkiego ratusza położony jest  w części Starego Miasta w centrum placu Bolesława Chrobrego. Pierwszy ratusz w Kłodzku powstał w tym miejscu w 1 połowie XIV wieku i wielokrotnie był nawiedzany przez pożary, przez co nie wiadomo jak tak naprawdę wyglądał. Obecny ratusz w Kłodzku został zbudowany w latach 1887–1890 według projektu niemieckiego architekta Ewalda Bergera. Jest to budynek w stylu neorenesansowym z ocalałą średniowieczną wieżą zwieńczoną hełmem z iglicą. W dolnej części wieża ma przekrój kwadratu, natomiast wyżej kształt ośmioboku. Zarówno elementy dachu jak i elewacji budynku są bogato zdobione detalami architektonicznymi. We wnętrzu ratusza na uwagę zasługuje sala posiedzeń rady z bogato zdobionym drewnianym stropem i drewnianymi boazeriami, sala rajców ozdobiona licznymi malowidłami ściennymi oraz klatka schodowa z witrażami i marmurowym portalem. Obecnie w budynku ratusza swoją siedzibę ma m.in. Rada Miejska oraz Burmistrz Kłodzka, Miejska Biblioteka Publiczna oraz Informacja Turystyczna. 

Schronisko Nad Łomniczką leży w Karkonoszach, na wysokości 1002 m n.p.m. Znajduje się ono u stóp Śnieżki, nad brzegiem potoku Łomniczka, w dolnej części najgłębszego kotła polodowcowego w Karkonoszach – Kotła Łomniczki. Pierwsze schronisko w tym miejscu wzniesiono w 1901 roku, choć zdania są podzielone i niektóre źródła podają, że już pod koniec XIX w. istniała tu gospoda, którą przekształcono w schronisko. Mówi się też, że obecny drewniany budynek schroniska to dawny szałas myśliwski, który powstał po zniszczeniu przez lawinę skalną poprzedniego budynku. Pewne jest natomiast, że w 1947 roku Oddział PTTK w Jeleniej Górze dostosował obiekt tworząc liczące 12 miejsc noclegowych schronisko „Nad Małą Łomnicą”. Obecnie obiekt ten mimo swojej nazwy nie jest prawdziwym górskim schroniskiem. Nie posiada miejsc noclegowych, ale może służyć jako schronienie dla turystów górskich. Jest to przy okazji jedno z nielicznych schronisk pozbawione całkowicie elektryczności. Na wędrowców czeka tutaj natomiast bar serwujący ciepłą herbatę, a obiekt wyposażony jest ponadto w jadalnię oraz toalety. W pobliżu schroniska znajduje się punkt widokowy na Czarną Kopę. Nieco dalej godnym uwagi miejscem jest wodospad Łomniczki, a idąc w kierunku Śnieżki, warto choć na chwilę zatrzymać się przy Cmentarzu Ofiar Gór.

Muzeum sztuki we Wrocławiu, oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu, założone w 1893 we Lwowie, od 1980 we Wrocławiu. Eksponuje cykloramiczny obraz Bitwa pod Racławicami namalowany w latach 1893–1894 pod kierunkiem Jana Styki i Wojciecha Kossaka. Obraz olejny przedstawia bitwę pod Racławicami (1794), jeden z epizodów insurekcji kościuszkowskiej, zwycięstwo wojsk polskich pod dowództwem Tadeusza Kościuszki nad wojskami rosyjskimi dowodzonymi przez gen. Aleksandra Tormasowa. Obraz został namalowany na płótnie żaglowym sprowadzonym z Belgii w czternastu kawałkach o długości 15 metrów, które zszyto w jedną całość i rozpięto na specjalnym, stalowym rusztowaniu sprowadzonym z Wiednia. Do namalowania obrazu użyto płótna długości 120 metrów na 15 metrów, czyli 1800 metrów kwadratowych tkaniny.

W 1900 roku do Barda przybyli Redemptoryści i objęli opiekę nad Sanktuarium Matki Bożej Bardzkiej. Od początku swojej posługi w Bardzie  zastanawiali się, w jaki sposób można urozmaicić pielgrzymom pobyt w Bardzie. Podjęto decyzję o budowie trasy różańcowej z kapliczkami na przeciwległej stronie Góry Bardzkiej na wzgórzu zwanym dawniej Łysą Górą, a obecnie Górą Różańcową. Budowę rozpoczęto w 1904 roku. Plan do dziś nie został zrealizowany. Z zaplanowanych 17 kaplic brakuje jeszcze trzech. Każda kaplica jest zbudowana w innym stylu. Głównie posiadają formy neoromańskie, neogotyckie i neobarokowe. Umieszczone w nich drewniane rzeźby są prawie naturalnej wielkości. Długość drogi różańcowej to 1740 metrów w kształcie czworoboku. Architektura kapliczek ładnie komponuje się z otaczającą przyrodą o każdej porze roku, sprzyjając modlitwie i zadumie.

Historia bardzkich pierników sięga XV wieku, kiedy to na skutek wzmożonego ruchu pielgrzymkowego do miejscowego sanktuarium, powstały pierwsze zakłady cukiernicze trudniące się wyrobem pierników. Produkt ten szybko zyskał sławę i stał się nie tylko smaczną przekąską, ale i pamiątką z pobytu w Bardzie. Przez lata w Bardzie działało 7 piernikarni kształcących czeladników, wytwarzające własne pierniki, często wg niepowtarzalnych receptur i rozsyłające swoje wyroby po całym świecie. Jedna z fabryk założona została w 1842 roku przez Roberta Gerlicha, a następnie prowadzona przez Maxa Prause. Dziś w tym samym miejscu, po niemal stu latach przerwy, znów działa  piernikarnia wytwarzająca przepyszne  i piękne pierniki według prastarej receptury przekazanej przez potomków dawnych właścicieli. Przy piernikarni działa kawiarnia, a prawdziwą atrakcją są warsztaty tworzenia i zdobienia pierników. To tutaj kultywowana jest 500-letnia tradycja piernikarska, a bardzki piernik ponownie stał się słodką pamiątką.

W połowie drogi do Górskiej Kaplicy na Górze Kalwarii w Bardzie znajduje się cudami słynące Źródełko Maryi. Znane jest od przeszło 300 lat. Wodzie wypływającej z tego źródła tradycja przypisuje właściwości lecznicze, szczególnie przy chorobie oczu i bólu głowy. Obecna obudowa źródła w postaci murowanego domku pochodzi z roku 1893. Nad wejściem znajduje się obraz przedstawiający Jezusa i Samarytankę przy studni Jakuba. Obraz namalował w 1895 roku Knauer z Nysy. Dla wybierających się na wycieczkę do krzyża na Obrywie skalnym, również  do Kaplicy Górskiej czy na Górę Kłodzką jest to idealne miejsce na odpoczynek w pięknej leśnej scenerii, gdzie również można zaczerpnąć orzeźwiającej górskiej wody.

Wieża widokowa została zbudowana na szczycie Czerniawskiej Kopy, w tym samym miejscu, w którym niegdyś przez wiele lat stała jej poprzedniczka, znana dotąd tylko z fotografii. Budowla wykonana została z wytrzymałego drewna modrzewiowego. Jej wysokość to 15 m. Wieża posiada dwa tarasy widokowe i równocześnie jest w stanie pomieścić około 20 osób. Obok wieży zbudowane zostały miejsce do wypoczynku i stojaki na rowery, co ma znaczenie z uwagi na bliskie sąsiedztwo ścieżek rowerowych Singletrack. Wieża na Czerniawskiej Kopie została oddana do użytku w listopadzie 2019 r. w ramach projektu „Przygoda w górach” realizowanego przez Nadleśnictwo Świeradów z Programu Współpracy INTERREG Polska-Saksonia 2014-2020 – Wspólne dziedzictwo naturalne i kulturowe.  Z wieży na Czerniawskiej Kopie możemy obserwować jednocześnie trzy kraje, a ponadto szczyty Gór Izerskich, Karkonoszy czy panoramę Pogórza Izerskiego.

Folwarczna, Baraniec oraz Skopiec to trzy szczyty w Górach Kaczawskich, które położone są tuż obok siebie. Skopiec uznawany do tej pory za najwyższe wzniesienie, według obecnych pomiarów musiał oddać tytuł Folwarcznej, która to  stała się wyższym wzniesieniem od Skopca. Masyw Folwarcznej zbudowany jest ze skał staropaleozoicznych – zieleńców, diabazów i łupków zieleńcowych. Na północnym zboczu masywu znajduje się rezerwat przyrody “Buczyna Storczykowa na Białych Skałach” z Jaskinią Walońską. Jest to jeden z niewielu rezerwatów w Sudetach, który chroni dobrze zachowane siedliska ciepłolubnych buczyn storczykowych, od których wzięła się pierwsza część nazwy rezerwatu. Podstawę zbocza stanowią liczne wapienne skały i kilkumetrowe wychodnie o nazwie Białe Skały - to druga część nazwy rezerwatu, składające się głownie z wapieni prekambryjskich i wojcieszowskich. Na południowym zboczu można podziwiać widok na Kotlinę Jeleniogórską i Karkonosze.

W Miejskim Centrum Kultury, Aktywności i Promocji Gminy „Stacja Kultury”, czyli w budynku dawnego dworca kolejowego znajduje się niezwykła atrakcja turystyczna.  Można tu bezpłatnie obejrzeć makietę kolejową przedstawiającą fragmenty linii kolejowych nr 317 i 336 z lat 1945-1970 na odcinku Gryfów Śląski – Mirsk – Świeradów-Zdrój – Świeradów Nadleśnictwo. Makieta kolejowa o wadze dochodzącej do niemal 800 kg, została wykonana w skali H0. Oznacza to, że naturalne obiekty na potrzeby budowy makiety zostały pomniejszone 87 razy. Na makiecie zobaczyć można 5 lokomotyw oraz 2 wagony motorowe, a taże 28 wagonów, ok. 600 drzewek i krzewów oraz 200 figurek przedstawiających ludzi i zwierzęta. Ciekawostką jest fakt, że łączna długość torów wynosi ok. 105 metrów, a na tym miniaturowym szlaku kolejowym funkcjonuje aż 40 zwrotnic.