Lista znaczków

Schronisko Trzy Korony wybudowano na przełomie lat 1929 i 1930 przez Komisję Turystyczną Województwa Śląskiego, według projektu dyrektora szkoły budowlanej w Katowicach. Do roku 1939 ośrodek stanowił kolonię wycieczkową dzieci szkolnych ze Śląska, mieścił także stację noclegową Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.  W czasie II wojny światowej Niemcy wykorzystywali je jako strażnicę graniczną, taką też funkcję pełniło bezpośrednio po wojnie. Potem, do 1962 r. służyło jako dom wypoczynkowy dla żołnierzy WOP. Od roku 1965 był to dom wczasowy oddziału PTTK przy dawnej Hucie im. Lenina. W roku 1973 budynek stał się własnością PTTK, które przeprowadziło remont obiektu. Schronisko posiada  50 miejsc noclegowych w wyposażonych w łazienkę pokojach 2, 3, 4 i 5 osobowych, a także restaurację serwującą dania kuchni polskiej oraz regionalne. Z pokoi Schroniska rozciągają się malownicze widoki na pobliski szczyt Trzy Korony, przełom Dunajca, Czerwony Klasztor oraz Tatry Bielskie po Słowackiej stronie.  Wyglądając przez okno można zobaczyć spływające flisackie tratwy. Położenie schroniska (470 m n.p.m.) sprawia, że jest ono doskonałą bazą wypadową na wycieczki górskie, rowerowe czy też wypady narciarskie. Bliskość pieszego przejścia granicznego pozwala także na przemierzanie słowackich szlaków.

Szałas Groń zlokalizowany jest nieopodal Szczawnicy, na szczycie Palenicy (722 m n.p.m.). Z jego bliskiego sąsiedztwa rozciąga się wspaniały widok na panoramę znajdujących się nieopodal Pienin. Turyści znajdą tu nie tylko bar serwujący specjały kuchni regionalnej, ale także zaplecze noclegowe. Szałas Groń to doskonała baza wypadowa dla górskich wędrówek, ale także dobrze wyposażona wypożyczalnia sprzętu narciarskiego i miejsce z wieloma innymi atrakcjami (zjeżdżalnia grawitacyjna, trasy narciarskie z wyciągami, wypożyczalnia leżaków, rowerów itp.)

Bendoszka Wielka - szczyt w Beskidzie Żywieckim, w grupie Wielkiej Raczy, wys. 1144 m n.p.m. Nazwa pochodzi od nazwiska Bendys, które pojawia się już w 1715 r. Na szczycie znajduje się Jubileuszowy Krzyż Ziemi Żywieckiej postawiony we wrześniu 2000 z inicjatywy księży parafii Rycerki Górnej. Ma wysokość ponad 20 m. Kamień węgielny pod budowę został poświęcony przez Jana Pawła II 15 czerwca 1999 na krakowskich Błoniach. Bendoszka Wielka ze względu na swój charakter jest doskonałym punktem widokowym. Ze szczytu i trawiastych grzbietów Bendoszki widać m.in. grupę Małej Fatry oraz pasmo Baraniej Góry w Beskidzie Śląskim. Na szczycie wykonano pomost widokowy i zamontowano tablicę z panoramą. Przez szczyt przebiega szlak czarny z Soli przez Praszywkę Wielką na przełęcz Przegibek. Najbliższe schronisko znajduje się na Przełęczy Przegibek w odległości ok. 1 km.

Park Miniatur Świat Marzeń to niezwykłe miejsce, położone w województwie małopolskim w połowie drogi pomiędzy Andrychowem a Wadowicami, na powierzchni 75 tys. m2 . Park został otwarty w maju 2007r.Podczas międzykontynetalnej podróży przez Australię, Grecję, Włochy, Polskę, Chiny, Francję, Meksyk można podziwiać miniaturowe budowle charakterystyczne dla każdego z tych państw. W ciągu zaledwie jednego dnia można stanąć pod Wieżą Eiffla, na Placu św. Piotra, przy posągach Moai, pod Bramą Brandenburską, przy gondoli cumującej w kanale wodnym otaczającym Plac św. Marka* czy koło Muru Chińskiego. Większość miniatur, których w Parku Miniatur Świat Marzeń jest ponad 50, wykonanych zostało w skali 1:25. Plac i Bazylika św. Piotra jest wykonana w skali 1:15, a kompleks wenecki* - Plac św. Marka, Bazylika św. Marka, Dzwonnica św. Marka - w skali 1:10. Duży lunapark znajdujący się w Parku Miniatur Świat Marzeń ma atrakcyjną ofertę skierowaną zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Podczas długiej podróży dookoła świata można odpocząć na ławeczkach w urokliwych zakątkach parku, ciesząc się widokiem pięknego ogrodu i kolorowych kwiatów.

Termy Uniejów - pełen atrakcji zespół całorocznych basenów termalnych z niepowtarzalną atmosferą i mnóstwem atrakcji, jakich nie można znaleźć nigdzie indziej. Baseny ze zjeżdżalniami i innymi atrakcjami - sportowy, termalny solankowy i dziecięcy - usytuowane są u stóp średniowiecznego zamku. Oprócz basenów można tu znaleźć piękne sauny. Część kompleksu stanowi Rycerski Kasztel, gdzie organizowane są turnieje rycerskie, średniowieczne jarmarki oraz interaktywne lekcje historii. Można tu również zażyć termalnej kąpieli solankowej w średniowiecznych baliach.

Termy Uniejów - Termalna solanka ma właściwości lecznicze i pomaga między innymi w dolegliwościach reumatycznych, chorobach stawów, skóry, dyskopatiach i nerwicach. W Uniejowie funkcjonuje ponadto gabinet balneologiczny, gdzie wykonywane są fachowe zabiegi lecznicze w oparciu o wody termalne. Okolica obfituje w liczne atrakcje, zwłaszcza dla amatorów ruchu na świeżym powietrzu, sportów wodnych i aktywnego spędzania czasu.

Wystawa "Praca Rybaka: jak, gdzie, czym" to jedna z najciekawszych wystaw na Pomorzu. Wystawa w niezwykle ciekawy i interaktywny sposób przedstawia problematykę pracy rybaka (poczynając od zagadnień związanych z budową kutra i łodzi rybackich (szkutnictwo), przez techniki połowów i rodzaje sieci, pracę rybaka na morzu i zatoce, proces rozładunku oraz wstępnego przetwarzania ryb w porcie). To tutaj m.in. można wcielić się w rolę szypra podczas kierowania kutrem rybackim na multimedialnym symulatorze. Znaleźć tu można modele kutrów i łodzi wykonywane przez rybaków. Zwiedzanie wystawy dostarczy zarówno dzieciom jak i dorosłym niezapomnianych wrażeń oraz w ciekawy sposób przedstawia jeden z najstarszych zawodów na stałe wpisanych w kulturę i tradycję regionu Kaszub Północnych jakim jest zawód rybaka.

Muzeum Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie jest oddziałem Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie. Prezentuje uzbrojenie i sprzęt będący na wyposażeniu dawnych wojsk obrony przeciwlotniczej. Filia kontynuuje tradycje placówki muzealnej, utworzonej w 1976 roku przy Centrum Szkolenia Sił Powietrznych w Koszalinie. W 2018 roku muzeum otrzymało imię płk. Stanisława Paszkiewicza – pierwszego komendanta Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie. Ekspozycję stałą pn. „Historia polskiej broni przeciwlotniczej” uzupełniają przedmioty odnalezione na terenie dawnego obozu jenieckiego Stalag Luft IV Gross Tychow, zaaranżowane w formie dioramy. Główna ekspozycja to pamiątki związane z Ligą Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, eksponaty ukazujące rozwój polskiej broni przeciwlotniczej oraz zmieniającą się na przestrzeni lat taktykę jej użycia. W muzeum znajduje się wiele eksponatów broni palnej, a także archiwalia dotyczące działalności wojsk OPL. Zwiedzający znajdą tu również pamiątki po koszalińskich jednostkach wojskowych. Sprzęt artyleryjski, rakietowy i radiolokacyjny prezentowany jest na ekspozycji plenerowej, m.in. 23 mm armata przeciwlotnicza ZU-23-2 na samochodzie Star 266, stacja radiolokacyjna pomiaru wysokości PRW-9 „Zofia”, PZR S-125M Newa, przeciwlotniczy zestaw rakietowy „Dźwina”, rakieta 3m8m3 Pzr 2k-11 „Krug”. Kolekcję uzupełniają statki powietrzne: samolot TS-11 Iskra w malowaniu morskim oraz udostępniony do zwiedzania rządowy samolot Jak-40.

Ogrody Hortulus w Dobrzycy to kompleks ogrodów pokazowych tworzony od 1992 roku, z miłości do natury i z potrzeby dzielenia się tym, co piękne z innymi. W Ogrodach Tematycznych Hortulus znajduje się blisko 30 różnych ogrodów o różnej tematyczne i stylistyce. Na powierzchni 5,5 ha znajdują się: ogrody inspirowane naturalnym krajobrazem (skalne, leśne, wodne), kulturą różnych narodów (japoński, francuski) oraz oryginalne ogrody zmysłów w stylu angielskim. Pobudzające wyobraźnię i zmysły, autorskie ogrody, połączone są w grupy: (Woń, Aromat ,Zapach), (Barwa , Światło, Cień), (Szum, Szelest, Cisza, Dźwięk) Obrazu dopełniają elementy małej architektura m.in. mostki, pergole, fontanny oraz rzeźby. Ogrody Hortulus to unikatowe miejsce wypoczynku, rozrywki oraz edukacji przyrodniczej. Przy Ogrodach znajduje się Caffebar Barwinek, market "Ogród i Galeria", centrum ogrodnicze oraz szkółka roślin ozdobnych.

Ogrody Hortulus Spectabilis udostępniono do zwiedzania w czerwcu 2014 roku. Ogród wchodzi w skład zespołu ogrodów o różnej tematyce i stylistyce mających pełnić rolę oryginalnego miejsca rekreacji i wypoczynku. Centralną część ogrodu stanowi największy na świecie labirynt grabowy. Zajmuje on powierzchnię jednego hektara, a ściany żywopłotu wznoszą się na wysokość 2 metrów. W sercu labiryntu znajduje się oryginalna wieża widokowa, której konstrukcja nawiązuje do podwójnej nici DNA. Wieża ma 20 metrów wysokości, a z jej tarasu widokowego rozpościerają się malownicze widoki na otaczające ją ogrody, ale także na sąsiednie miejscowości, a przy dobrej pogodzie także Morze Bałtyckie. Wokół labiryntu i wieży znajdują się inne tematyczne ogrody jak: magii, energii, czasu i przestrzeni. Znajdziemy w nich m.in. kamienny krąg, a także ogród zegarów, ogród „4 Pory Roku” oraz mieniące się kolorami angielskie rabaty bylinowe i rosarium. Ogrody Hortulus Spectabilis to nie tylko rośliny i ich kompozycje, ale także wkomponowane w całość elementy architektury i sztuki ogrodowej. Dzięki nim ogrody są doskonałym miejscem zabawy, rekreacji i wypoczynku dla osób w każdym wieku.

Zlokalizowany w centralnej części placu Niepodległości budynek sądu, pełnił wcześniej rolę miejskiego ratusza. Nie jest to jednak pierwsza budowla o tym charakterze wzniesiona w tym miejscu.  Pierwszy ratusz powstał ok. 1806 roku, a kolejny w 1865 roku. Obecnie istniejący budynek wzniesiono w  1879 roku i nosi on cechy stylu eklektycznego z elementami klasycystycznymi. Ciekawostką jest fakt iż dawniej w budynku tym oprócz ratusza mieściło się więzienie komunalne, a swoje siedziby miały tu m.in.  urząd stanu cywilnego czy szkoła muzyczna. Wejście do budynku ozdabia wsparty na dwóch kolumnach portal ponad którym znajduje się ozdobny kartusz podtrzymywany przez dwie postaci kobiece, dzierżące w dłoniach symbole władzy i prawa. Budynek posiada dwa symetryczne skrzydła, które wraz z fasadą tworzą swoista literę U. Środek tej litery to wewnętrzny dziedziniec, wykorzystywany dawniej dla potrzeb tutejszego więzienia. Od roku 2003 do dnia dzisiejszego znajduje się tutaj Sąd Rejonowy w Nowym Tomyślu.

Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków” w Górkach Wielkich to nowoczesny obiekt w zabytkowych ruinach dworu Kossaków. W latach 1922-1939 we dworze mieszkali Anna i Tadeusz Kossak wraz z córką Zofią i jej rodziną. Przepiękne okolice i rosnąca sława pisarki Zofii Kossak (Szczuckiej-Szatkowskiej) przyciągały do Górek znanych pisarzy i twórców. Bywali tu m.in.: Jan Parandowski, Maria Dąbrowska, Melchior Wańkowicz, Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy), którego żona Jadwiga Unrużanka była kuzynką Zofii, Jan Sztaudynger, Czesław Kuryatto, Karol Kossak, Wojciech Kossak z córkami Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Magdaleną Samozwaniec. W 1939 roku rodzina Kossaków opuściła dom. Po zakończeniu działań wojennych, pod nieobecność właścicieli, dwór spłonął. W 2010 roku dzięki staraniom Fundacji im. Zofii Kossak zabytkowe ruiny dworu zaadaptowano na Centrum Kultury i Sztuki, gdzie stałą ekspozycję stanowią wielkoformatowe wydruki, fototapety i eksponaty nawiązujące do życia i twórczości pisarki oraz jej rodziny. Całość uzupełniają multimedialne urządzenia oraz nagrania wypowiedzi Zofii Kossak oraz jej córki Anny Szatkowskiej. Dodatkowo prowadzona regularnie działalność kulturalna stwarza sprzyjający klimat do wymiany kultur, edukacji i dialogu.

Szlak KAMYKA został wyznaczony w 2014 roku, ma 2 km długości, rozpoczyna się przy Muzeum Zofii Kossak-Szatkowskiej w Górkach Wielkich (Gmina Brenna) i kończy się na północnym stoku góry Bucze (417 m n.p.m.), gdzie w pobliżu Bacówki „Bucze” łączy się ze ścieżką przyrodniczo-dydaktyczną „Góra Bucze”. Ścieżka daje możliwość zwiedzenia w czasie jednego spaceru trzech obiektów o dużych walorach przyrodniczych. Są to: zabytkowy Park Kossaków, park otaczający dawną stanicę harcerską, której kierownikiem w latach przedwojennych był druh „Kamyk” – Aleksander Kamiński, autor „Kamieni na Szaniec” oraz zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Góra Bucze”. Szlak KAMYKA przebiega przez teren ścisłej ochrony wód ujęcia Wodociągów Ziemi Cieszyńskiej w Pogórzu. Na trasie znajdują się dwie tablice informacyjne zlokalizowane w sąsiedztwie wyżej wymienionych parków. Informacje na nich zawarte dotyczą bogatej dendroflory obu obiektów. Przez całą drogę turystom towarzyszą piękne panoramy Beskidu Śląskiego i Śląsko-Morawskiego z jego najwyższym szczytem – Łysą Górą (1323 m n.p.m.).

Schronisko Młodzieżowe KOSS w Górkach Wielkich (Gmina Brenna) zostało otwarte w 2007 roku w dawnych zabudowaniach folwarku Anny i Tadeusza Kossaków. W bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się Centrum Kultury i Sztuki „Dwór Kossaków” oraz Muzeum Zofii Kossak-Szatkowskiej. W drugiej połowie lat 30. XX wieku gospodarstwo folwarczne utrzymywało wybudowaną nieopodal Harcerską Szkołę Instruktorską kierowaną przez Aleksandra Kamińskiego. Była „Stajnia” mieści 70 osób w komfortowo urządzonych, 3 do 14 osobowych pokojach z łazienkami, a była „Lodownia dworska” zapewnia wspaniałe, nastrojowe miejsce na rekreację, ma dużą jadalnię z kominkiem, turystyczną kuchnię i świetlicę z widokami na góry. Na terenie obiektu jest miejsce na otwarte ogniska i grill. Dziś miejsce dawnego schroniska zajął hostel, który jest doskonałą bazą wypadową, nie tylko do pobliskiej, górskiej wsi Brenna, oferującej turystom wiele atrakcji o każdej porze roku (szlaki turystyczne, jazda konna, wyciągi narciarskie, wesołe miasteczko, koncerty kapel regionalnych), ale do całego regionu „Beskidzkiej 5”.

Szydłowiecki zamek to jedna z najpiękniejszych wczesnorenesansowych rezydencji magnackich w Polsce. Według zachowanych dokumentów już w 1427 roku istniał w tym miejscu kamienny dwór należący do Jakuba i Sławka Odrowążów – protoplastów rodziny Szydłowieckich. Archeolodzy znaleźli też resztki starszych, drewnianych konstrukcji, prawdopodobnie pochodzących z XIII wieku. Do łatwiejszej obrony zamek zbudowano na sztucznej wyspie w rozlewiskach rzeki Korzeniówki i otoczono fosą. Przez ponad dwa stulecia zamek należał do Radziwiłłów. W czasie II wojny światowej okupanci utworzyli w nim getto dla ludności żydowskiej, którą po likwidacji getta przewieziono do obozu koncentracyjnego w Treblince. W latach 2011-2015 przeprowadzone zostały prace remontowo-budowlane na terenie Zamku i dziedzińca, wyspy zamkowej oraz Parku Radziwiłłowskiego. Obecnie w zamku ma swoją siedzibę Szydłowieckie Centrum Kultury – Zamek oraz Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych.

Pierwotne założenia zamkowe w Łańcucie istniały już w w drugiej połowie XVI w. kiedy to w miejscu obecnego zamku posadowiona została wieża obronna. Około 1610 roku założenie zostało rozbudowane, a jego plan przyjął kształt podkowy. Obecnie istniejący zamek w Łańcucie został wzniesiony w latach 1629 – 1642 na polecenie Stanisława Lubomirskiego, zyskując charakter nowoczesnej rezydencji składającej się z budynku mieszkalnego z wieżami w narożach. W 2 połowie XVIII wieku ówczesna właścicielka Łańcuta -  Izabella z Czartoryskich Lubomirska, dokonała przekształcenia zamku w zespół pałacowo-parkowy. Rozpoczęto kształtowanie parku, a wnętrza zamku wypełniono dziełami sztuki, podporządkowując aktualnie panującej modzie. Zamek w Łańcucie stał się jedną z najwspanialszych rezydencji w Polsce. Na początku XIX wieku przeszedł w ręce Potockich, a w latach 1889-1911 przeprowadzono w nim generalny remont, przebudowując wszystkie kondygnacje i zakładając instalacje, a także dwukrotnie powiększając zamkowy park.  W czasie II wojny światowej Potoccy nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab Wehrmachtu. W 1944 roku ówczesny właściciel - Alfred Potocki opuszcza zamek i ucieka na zachód zabierając ze sobą wiele dóbr zamkowych. Po wojnie zamek zostaje przejęty przez władze Polski Ludowej i przekształcony w muzeum. W 2005 roku zespół pałacowo - parkowy w Łańcucie został wpisany na listę pomników historii.

Częścią łańcuckiej rezydencji Potockich jest także kompleks budynków stajni i wozowni zbudowany w latach 1892 – 1902 według projektu francuskiego architekta Amanda Bauque. Kompleks ten otoczono specjalnie założonym przystajennym parkiem. W budynkach zgromadzono obszerny zbiór ponad 130 pojazdów konnych podzielonych na liczącą 55 eksponatów kolekcję historyczną związaną z rodziną Potockich oraz zbiór 80 pojazdów gromadzonych po II wojnie światowej. Wśród zgromadzonych eksponatów można zobaczyć zarówno karety podróżne jak i paradne, bryczki, a także sanie i wiele innych typów pojazdów. Pojazdy reprezentacyjne stoją oddzielnie, a pojazdy używane w majątku zajmują te same miejsca, co w czasach jego świetności. I choć nie są remontowane, a jedynie konserwowane, to zachowane są w doskonałym i oryginalnym stanie. Kolekcję uzupełnia wystawa uprzęży konnych i różnych akcesoriów związanych z powozami, natomiast ozdobę jednej z hal stanowi kolekcja egzotycznych trofeów myśliwskich przywiezionych z safari w 1924 roku przez ostatniego właściciela łańcuckiego majątku. 

Muzeum Sue Ryder mieści się w zabytkowej, późnoklasycystycznej Rogatce Mokotowskiej, jednej z rogatek miejskich Warszawy zaprojektowanych przez słynnego architekta królewskiego, Jakuba Kubickiego. Z kilkunastu domków rogatkowych powstałych w latach 1816-25 do dziś pozostało tylko cztery: dwa przy pl. Unii Lubelskiej na  Mokotowie oraz dwa przy ul. Grochowskiej na Pradze. Muzeum jest poświęcone Sue Ryder, brytyjskiej działaczce charytatywnej, założycielce fundacji działającej w wielu krajach, w tym także w Polsce. Sue Ryder była wielką miłośniczką naszego kraju. W czasie II wojny światowej służyła w brytyjskiej agencji rządowej SOE, wspierającej ruch oporu na terenach okupowanych przez Niemcy. Wtedy poznała polskich cichociemnych, u których podziwiała wielką odwagę i miłość ojczyzny. Po wojnie, kiedy założyła już swoją fundację, zaczęła przyjeżdżać do Polski, niosąc pomoc humanitarną i charytatywną: przywoziła transporty darów, budowała domy opieki, organizowała wyjazdy wypoczynkowe dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Muzeum jest położone w centrum Warszawy, kilkaset metrów od Belwederu i Łazienek Królewskich. W pobliżu znajdują się także: Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL, Mauzoleum Walk i Męczeństwa, Muzeum Geologiczne, Ogród Botaniczny UW, Centrum Sztuki Współczesnej i wiele innych godnych uwagi miejsc.

Muzeum czynne od pn. -  śr. w godz: 10:00 - 18:00 - wstęp bezpłatny

Ośrodek Chopinowski w Szafarni położony na ziemi dobrzyńskiej mieści się w XIX-wiecznym pałacu, zbudowanym w miejscu dawnego dworu Dziewanowskich. To tu Fryderyk Chopin spędził wakacje w 1824 i 1825 roku,  poznając polski folklor i muzykę ludową, pod której wpływem zaczął komponować pierwsze mazurki. Wspomnienia z pobytu w Szafarni zawarł w humorystycznym „Kurierze Szafarskim”. Obecnie Ośrodek jest instytucją kultury mającą na celu popularyzację postaci Fryderyka Chopina i jego twórczości poprzez koncerty, konkursy oraz audycje muzyczne dla grup. Odwiedzający Szafarnię mogą w zabytkowych wnętrzach pałacu znaleźć wystawy poświęcone kompozytorowi, pospacerować po malowniczym parku otaczającym ośrodek lub napić się aromatycznej kawy żołędziowej, takiej, jaką pijał w tym miejscu Fryderyk Chopin.

Przez ponad 350 lat leżał ukryty tuż pod posadzką, nad jedną z krypt… Skarb, który od chwili odnalezienia w Katedrze Bydgoskiej pw. Św. Marcina i Mikołaja, rozbudza wyobraźnię to ponad 480 złotych monet, ozdoby, części stroju, w tym srebrne guzy i dekoracyjne rozety wysadzane kamieniami. Najstarszy pieniądz pochodzi z XVI wieku.  Apetyt na wrażenia podsycają odkryte krypty grobowe. W jednej z nich spoczywa, pełniący w latach 1845-1870 funkcję proboszcza ks. Józef Turkowski. Znalezisko można oglądać w Europejskim Centrum Pieniądza na Wyspie Młyńskiej (Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy).  Na wystawie poświęconej mennicy bydgoskiej, zwiedzający poznają także tajniki pracy mincerzy oraz historię miejsca, w którym niegdyś można było usłyszeć, jak sypały się stosy brzęczących monet.

Trzy spichrze przy ul. Grodzkiej 7-11, (które także są współczesnym logo Bydgoszczy) zostały zbudowane w latach 1793-1800 r. przez kupca Samuela Gotlieba Engelmanna. Pierwotnie kompleks składał się z pięciu spichrzy w zabudowie szeregowej. W 1960 roku doszczętnie spłonęły dwa spichrze. Zachowane spichrze w 1962 roku zostały zaadaptowane na cele ekspozycyjne bydgoskiego Muzeum. W 2006 roku zakończono ich gruntowny remont i modernizację wnętrz. Szczególnie ulubiony przez bydgoszczan, a zarazem charakterystyczny jest spichrz najbliższy ul. Mostowej, zwany nieraz „holenderskim" ze względu na krążynowy dwuspadowy dach. Przed tym spichrzem współcześnie zorganizowano niewielki amfiteatr oraz usytuowano brązowy model średniowiecznej Bydgoszczy.

"Przechodzący przez rzekę" zawitał do Bydgoszczy 1 maja 2004 roku dla upamiętnienia wejścia Polski do Unii Europejskiej. Autorem tej niezwykłej rzeźby jest Jerzy Kędziora. Fenomenem rzeźby jest fakt, iż umieszczono ją nad Brdą na linie rozpiętej pomiędzy brzegami.Tajemnica tkwi w przeniesieniu środka ciężkości poniżej poziomu liny. Dzięki temu rzeźba utrzymuje równowagę. "Przechodzącemu" towarzyszy jaskółka, w języku niemieckim jaskółka to schwalbe. A Szwalbe to nazwisko założyciela Filharmonii Pomorskiej, wybitnego bydgoszczanina. Rzeźbę można podziwiać w centrum miasta z mostu im. Sulimy Kamińskiego.

Exploseum (Centrum Techniki Wojennej DAG Fabrik Bromberg), to dawna tajna pohitlerowska fabryka zbrojeniowa, która stała się industrialną atrakcją turystyczną. Wkraczając do kompleksu DAG, przenosimy się do zupełnie innego świata. Obiekt mimo tego, że w roku 1945 został "rozmontowany" przez Armię Czerwoną jest znakomicie zachowany. Grube żelbetonowe ściany sprawiają wrażenie świeżo postawionych, a liczne zakamarki i monumentalne hale produkcyjne przyprawiają o stan zdumienia. Budowę kompleksu zapoczątkowano jesienią 1939 roku. System podziemnych tuneli pod DAG łącznie ma długość około 2 km, na różnych głębokościach. Na terenie fabryki produkowano głównie materiały wybuchowe oraz amunicję. Przy jej produkcji pracowali jeńcy oraz pracownicy przymusowi. Przez tryb oraz warunki pracy, fabryka była miejscem śmierci wielu osób.

Zamek w Gosławicach zbudowany został w latach 1418-1426 z inicjatywy jednego z największych dyplomatów epoki jagiellońskiej, biskupa Andrzeja Łaskarzyca herbu Godzięba. Pracował on między innymi dla królowej Jadwigi i króla Władysława Jagiełły, był uczestnikiem soboru w Konstancji, przedstawicielem Polski w procesach z Krzyżakami. Zamek wzniesiono na wąskim, piaszczystym półwyspie, otoczonym wodami jeziora i bagnami, dostępny był tylko od strony wschodniej, od której mur jest najgrubszy. Odkryte na zamku ślady obozowiska kultury łużyckiej dowodzą, że miejsce to było odwiedzane, a może i zamieszkałe od 2,5 tys. lat. Budowla reprezentuje nowy na ówczesne czasy typ nizinnego, bezwieżowego zamku, przystosowanego już do użycia artylerii, o czym świadczą zachowane w murze wschodnim gniazda działowe. Został zniszczony w okresie potopu szwedzkiego. W 1772 r. obiekt trafił w ręce Jadwigi Łąckiej, a później rodu Kwileckich. Od 1986 roku udostępniony jest zwiedzającym, jako siedziba Muzeum Okręgowego w Koninie, a jego mury stanowią ochronę dla ekspozycji archeologicznych i historycznych związanych z Koninem i regionem. Znajdują się tu również wyjątkowe zbiory biżuterii XIX i XX-wiecznej,  zachwycająca kolekcja lamp oraz galeria, w której prezentowane jest polskie malarstwo. Niewątpliwym rarytasem dla pasjonatów jest gabinet numizmatyczny.

W Ruszkowie pod Kołem u schyłku XVIII w. wybudowano dwór założony na planie prostokąta z gankiem wspartym na drewnianych słupach. Dwutraktowy budynek z sienią na osi posiadał łamany dach z naczółkami pokryty gontem. Charakterystyczną cechą dworu były ściany kondygnacji piętra wykonane techniką szkieletową. W 2 połowie XIX w. został częściowo przebudowany – zmieniono kwadratowy ganek, zamknięto go ścianami; powstał przez to doświetlony dwoma ostrołukowymi oknami przedsionek, a kondygnacja piętra uzyskała dzięki temu niewielki taras. W 1998 r. na zlecenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wykonano jego inwentaryzację, a dwa lata później odtworzono go w Gosławicach. Obecnie prezentowana jest tu ekspozycja zatytułowana „Dwór polski”. Na parterze w amfiladzie znalazły się następujące pomieszczenia: kredens, jadalnia, salon, gabinet, sypialnia, garderoba. Na piętrze wszystkie pomieszczenia posiadają oddzielne wejścia z korytarza. Znajdują się tam: pokój gościnny, pokój guwernantki oraz buduar. W dworku nie ma kuchni, była ona zlokalizowana w nieodtworzonej oficynie. Pomieszczenia ogrzewane były przy pomocy pieców kaflowych. Źródłem ciepła dla pomieszczeń szczytowych usytuowanych na piętrze były kominki.