Lista znaczków

Założycielem był Zdzisław Szulc (1945 r.). Jest to jedno z nielicznych w Europie, jedyne takiego typu Muzeum w Polsce. Perłą kolekcji są instrumenty lutnicze (XVI-XX w.) - w tym skrzypce Marcina Groblicza oraz Dankwarta, jak również instrumenty włoskich mistrzów (Amati, Testore, Guadagnini, Maggini). W Saloniku Chopina eksponowane są pamiątki związane z pobytem w Wielkopolsce, w tym fortepian, na którym koncertował w Antoninie.

Mieści się w budynku dawnej loży masońskiej. Otoczone jest zabytkowym parkiem o założeniach barokowych z XVII wieczną studzienką w centrum. Poznańskie Muzeum Etnograficzne należy do grona najstarszych placówek muzealnych w Polsce prezentujących bogactwo kultury ludowej. Zbiory gromadzone są w działach Sztuki Ludowej, Kultury Technicznej, ceramiki, Tkanin i Ubiorów Ludowych, Zabawek, Kultury Miejskiej, Dokumentacji oraz Kultur Pozaeuropejskich.

Położony jest w malowniczym parku nad rzeką Trzemną. Charakteryzuje go piękna renesansowa architektura i niezwykle urokliwe wnętrze. Gmach powstał w 2. poł. XVI wieku, należał do rodziny Leszczyńskich, w poł. XIX wieku stał się własnością małżeństwa Izabeli (córki ks. Adama Czartoryskiego) i Jana Działyńskich. Pielęgnowany do dziś muzealny charakter miejsca zawdzięczać należy Izabeli, która stworzyła wspaniałą kolekcję dzieł sztuki, a zamek-rezydencję przekształciła w muzeum.

Mieści się w klasycystycznym pałacu z końca XVIII wieku, dziele architekta Stanisława Zawadzkiego. Wizyta w pałacu jest żywą podróżą po miejscach związanych z poetą Adamem Mickiewiczem i niezwykłym doświadczeniem przedmiotów kojarzonych z jego osobą. W parku okalającym budynek Muzeum znaleźć można zakątki prawdziwie romantyczne, choćby ziołowy "Ogródek Zosi" (opisany w "Panu Tadeuszu"). Obok miejsca, w którym rósł "dąb Mickiewicza" jest jeden z niewielu w naszym kraju "pomników drzewa" - ława z utrwaloną sentencją wypowiedzianą w tym miejscu przez poetę.

Powstało w 1919 roku, zniszczone w II wojnie światowej, od 1957 roku odbudowuje swoją kolekcję. Jednym z najcenniejszych obiektów jest pochodzący z XVI w. mieczo-rapier o głowni wykutej w Mediolanie. Chlubą zbiorów jest bechter (rodzaj pancerza) wykonany w 1580 r. w Poznaniu, zdobny na napleczniku herbem miasta. Zwraca uwagę czapka rogata (wzór z 1807r.) szwoleżera polskiej Gwardii Napoleona oraz Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, najwyższego polskiego odznaczenia za czyny wojenne, przywróconego w 1919 r. Ważną część zbiorów stanowią osobiste pamiątki tj. patent oficerski z 1932 r. dla T. Szydy, ppor. piechoty, zamordowanego przez Sowietów w Katyniu. Cenna jest złota papierośnica z daru Wiktora Emanuela III, króla Włoch, będąca nagrodą za zajęcie 2 miejsca w Zawodach Hippicznych (Rzym, 1923r.) dla płk. S. Zahorskiego z 16. P. Uł. Wlkp.

Mieści się w dwóch budynkach. W eklektycznej siedzibie z 1904 roku mieszczą się na parterze Galeria Sztuki Polskiej 16-18 w. z unikatową kolekcją portretów trumiennych i Galeria Sztuki Średniowiecznej. W roku 2011 w podziemiach starego gmachu otwarta została Galeria Sztuki Starożytnej z wyjątkowym w kolekcjach polskich zbiorem rzymskiego portretu cesarskiego. Na piętrze znajdują się zbiory malarstwa zachodnioeuropejskiego, z jedynym w Polsce obrazem Claude'a Moneta Plaża w Pourville. W nowym skrzydle eksponowane są dzieła Galerii Sztuki Polskiej od czasów oświecenia przez sztukę romantyzmu, akademizmu, impresjonizmu, symbolizmu - w tym największy w Polsce zbiór obrazów Jacka Malczewskiego - malarstwo Olgi Boznańskiej, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Stanisława Wyspiańskiego, artystów kręgu École de Paris, kolorystów po współczesną sztukę Tadeusza Kantora, Jerzego Nowosielskiego, Aliny Szapocznikow w tym drugi z serii obrazów liczonych Romana Opałki oraz prace z dwóch ostatnich dekad, takich twórców jak Izabella Gustowska, Grzegorz Kowalski i Zofia Kulik.

Skansen w Pobiedziskach należy do najstarszych parków miniatur w Polsce. Uroczyste otwarcie nastąpiło w maju 1998 roku i uświęciło obchody 950-lecia Pobiedzisk. Budowa pierwszych miniatur rozpoczęła się jednak już znacznie wcześniej bo w roku 1991. Park położony jest przy historycznym Szlaku Piastowskim w połowie drogi między Poznaniem, a Gnieznem, 1,5 km od Pobiedzisk. Podstawową funkcją skansenu jest ukazanie struktury przestrzennej Szlaku Piastowskiego w jego dzisiejszym i częściowo historycznym kształcie. Makiety przedstawiają: ratusze, pałace, kościoły, grody itp. i są wierną kopia oryginałów z zachowaniem wszelkich detali. Wszystkie budowle wykonane są w skali 1:20. Teren skansenu to nie tylko miejsce dla pasjonatów historii, to również miejsce wspaniałego wypoczynku wśród otaczającej przyrody.

Parowozownia Wolsztyn składa się z ośmiostanowiskowej hali wachlarzowej budowanej w latach 1907-1909r. Przy hali zbudowana jest wieża wodna z 1907 roku mieszcząca 100 metrów sześciennych wody. W przyziemiu znajduje się zestaw pomp czerpiących wodę z jeziora Berzyńskiego. Do hali od strony ulicy Fabrycznej przylega budynek administracyjny, w którym znajdują się biura dyspozytora, mistrza i naczelnika. Tory wyjazdowe z hali zbiegają się w obrotnicy o średnicy 20,5 metra. Za obrotnicą znajduje się skład opału i urządzenia do nawęglania, wodowania i kanał rewizyjny służący oględzinom i smarowaniu parowozów. Na terenie Parowozowni znajdują się także liczne pomieszczenia magazynowe oraz wiata wystawiennicza dla dawnych urządzeń naprawczych. Na torach stoją eksponaty, parowozy, dźwigi, wagon z pociągu ratunkowego oraz pług. Część lokomotyw wyeksponowanych jest na torach stacyjnych. Parowozownia w Wolsztynie jest jedyną parowozownią w Europie, gdzie do dnia dzisiejszego parowozy codziennie prowadzą ruch planowy na kolejowych szlakach.

Muzeum Regionalne w Wągrowcu mieści się w zabytkowym budynku z końca XVIII w., tzw. Opatówce, byłej siedzibie opata cystersów wągrowieckich. Działalność rozpoczęło w 1987 r. Na wystawach stałych prezentowane są pradzieje powiatu wągrowieckiego od paleolitu po okres wpływów rzymskich oraz historia miasta od założenia go przez cystersów w XIV w. do czasów II wojny światowej. Eksponowane są również dokumenty związane z postacią ks. Jakuba Wujka z Wągrowca (1541-1597), tłumacza Pisma Świętego na język polski. Wystawa etnograficzna została zaaranżowana w pomieszczeniach zwanych „Chatą Rybaka” gdzie obok sprzętu rybackiego ukazano dawny wystrój wnętrz uzupełniony elementami pałuckiej sztuki ludowej. Muzeum organizuje także wystawy czasowe o bardzo zróżnicowanej tematyce ze zbiorów własnych, wypożyczone z innych instytucji czy też od osób prywatnych. Ponadto po wcześniejszym uzgodnieniu oferuje usługi przewodników w zakresie zwiedzania wystaw muzealnych oraz zabytków Wągrowca i okolic.

Dziewicza Góra jest najwyższym wzniesieniem położonym w Parku Krajobrazowym Puszcza Zielonka, znajdującym się na północ od Poznania nieopodal miejscowości Czerwonak. Tereny te w przeszłości należały do Klasztoru Cysterskiego w Owińskach, a od cysterek, które w nim mieszkały prawdopodobnie wzięła się nazwa wzniesienia. Dziewicza Góra wznosi się na wysokość 143 m n.p.m.. Wzniesienie porasta las mieszany, natomiast w kilku miejscach znajduje się starodrzew dębowy. Cały obszar objęty jest ochroną ze względu na bogaty świat roślin i zwierząt. Na szczycie góry w 2005 roku wybudowano dostrzegalnię pożarową, która pełni także rolę wieży widokowej. W 2014 roku u stóp Dziewiczej Góry otwarto bazę turystyczną wraz z parkingiem. „Dziewicza Baza” to idealne miejsce wypadowe nie tylko na szczyt Dziewiczej Góry, ale także w inne miejsca Puszczy Zielonki. To także miejsce, w którym można zorganizować imprezę okolicznościową, spotkanie dla grup przy ognisku czy po prostu napić się kawy w funkcjonującym tu Cafe Bistro.

Kosz gigant jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych symboli miasta. Kształtem przypomina łódź z herbu Nowego Tomyśla zaś materiał, z którego jest wykonany nawiązuje do tutejszych tradycji upraw wikliny i rzemiosła plecionkarskiego. Pierwszy kosz zbudowano w 2000 roku, chcąc w ten sposób uczcić przełom tysiącleci. Kosz był wspólnym dziełem 50 - ciu plecionkarzy. Prace nad nim trwały nieprzerwanie przez 55 godzin. Do jego budowy wykorzystano 8 ton wikliny. Imponujące rozmiary: długość – 17,29 m, szerokość – 9,46 m, wysokość – 7,71 m dały mu miejsce w Księdze Rekordów Guinnessa. Wnętrze kosza zostało obsadzone różnego rodzaju gatunkami drzew i krzewów, tworząc w ten sposób swoistą formę kwietnika. Z czasem na skutek oddziaływania warunków atmosferycznych, które wpłynęły na niszczenie wikliny, koniecznym stało się wybudowanie nowego kosza. W sierpniu 2006 roku ten sam zespół plecionkarzy wyplótł nowy, jeszcze większy obiekt. Obecny kosz gigant ma długość – 19,80 m, szerokość – 9,53 m i wysokość – 8,98 m. Do jego budowy zużyto 12 ton wikliny i 11 ton konstrukcji stalowej.

Kolegiata Matki Bożej Pocieszenia i św. Stanisława Biskupa w Szamotułach została zbudowana w 1 połowie XV wieku z fundacji braci Dorogosta i Wincentego Świdwów-Szamotulskich. W latach 1513-1542 staraniem Łukasza Górki, kolejnego właściciela Szamotuł, dokonano ostatecznej, gruntownej przebudowy. W tej formie kościół dotrwał do naszych czasów i zalicza się go do najokazalszych świątyń Wielkopolski. Szamotulska kolegiata wybudowana została w stylu gotyckim. Jest świątynią trzynawową. W latach 1884-90 kolegiatę przebudowano rozbierając wieżę oraz dobudowując kruchtę od południa. Wnętrze kościoła zdobią liczne zabytki sztuki sakralnej jak późnorenesansowy ołtarz główny z około 1616 r.,na belce tęczowej gotycki krucyfiks z około 1370 r. I wiele innych. Szamotulska świątynia kolegiatą była już w latach 1542-1939 i później od 2000 roku. W dniu 13 maja 2014 roku kolegiata otrzymała tytuł bazyliki mniejszej co uroczyście ogłoszono 20 września tego samego roku.

Zamek w Szamotułach zbudowano w północnej części miasta przez ród Nałęczów Szamotulskich. W 1513 roku Katarzyna Szamotulska wniosła budowlę jako ślubne wiano Andrzejowi Górce, który pięć lat później wybudował wysoką ceglaną basztę, strzegącą wjazdu na teren warowni. Zamek następnie przeszedł w ręce wojewody poznańskiego Łukasza Górki, a w kolejnych latach był siedzibą wielu innych znamienitych rodów wielkopolskich. W XVIII i XIX wieku dwuskrzydłowy gmach przekształcono zmieniając jego pierwotnie obronny charakter. W roku 1837 budowlę przejął pruski następca tronu Fryderyk Wilhelm. W 1869 rozpoczęto generalny remont zamku, połączony z częściową jego rekonstrukcją. Obecnie obiekty zamkowie mieszczą Muzeum - Zamek Górków w Szamotułach, którego początki sięgają 1957 roku. W głównym budynku muzeum, dawnym zamku, prezentowane są wnętrza siedziby magnackiej, wysokiej klasy meble, przedmioty dekoracyjne, tkaniny, porcelana chińska i in.. W dwóch salach eksponowana jest jedna z największych w Polsce kolekcji ikon. W oficynie mieści się wystawa etnograficzna obejmująca dawne warsztaty: kowalski, stolarski i tkacki, a także izbę mieszkalną. W baszcie eksponowane są m.in.: komnata Halszki z Ostroga oraz wystawa dotycząca historii miasta i najbliższej okolicy.

W związku z długoletnią tradycją uprawy wikliny i chmielu w okolicach Nowego Tomyśla, Miedzichowa i Trzciela, w 1985 roku utworzono tematyczne muzeum. Placówka funkcjonuje jako oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Na potrzeby powstałej placówki przeznaczono dwa obiekty: zrekonstruowany holenderski zabytkowy budynek mieszkalny z końca XVIII wieku, który stanowi główną siedzibę Muzeum i jest miejscem prezentacji obydwu wystaw stałych oraz drewniany stylizowany budynek – tzw. Dworek Myśliwski postawiony w 1977 roku będący miejscem prezentacji organizowanych cyklicznie, wystaw czasowych o różnej tematyce oraz stałej ekspozycji przyrodniczej. Obydwa budynki otacza teren o powierzchni 1.75 ha, na którym znajdują się ekspozycje botaniczne oraz prezentowane są artystyczne formy przestrzenne z wikliny. Całość znajduje się na terenie Parku Miejskiego.

Muzeum w Międzyrzeczu to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w województwie lubuskim. Na terenie blisko 6 hektarowego parku, który rozlokowany jest w widłach dwóch rzek Obry i Paklicy zwiedzający mogą podziwiać ruiny zamku królewskiego z czasów Kazimierza Wielkiego. Jest to jedyny królewski zamek piastowski na terenie województwa lubuskiego. Obiekt świetnie nadaje się do imprez plenerowych oraz wydarzeń okolicznościowych. W sąsiedztwie zamku znajduje się muzeum w którym obejrzeć można największą w Polsce kolekcję portretów trumiennych z XVII i XVIII w.

Muzeum Ziemi Nadnoteckiej im. Wiktora Stachowiaka w Trzciance to samorządowa instytucja kultury. Tradycją nawiązuje do przedwojennego niemieckiego muzeum, założonego w 1924 r. Polskie muzeum powstało w 1958 r., a pod obecną nazwą funkcjonuje od 1996 r. Zbiory gromadzone są w działach: archeologicznym, historycznym, etnograficznym, numizmatycznym, szkolnictwa oraz sztuki i rzemiosła artystycznego. Prezentujemy je na czterech ekspozycjach stałych. W ciągu roku organizujemy kilka wystaw czasowych, konkursy, spotkania, zajęcia dla dzieci i młodzieży oraz Piknik Muzealny. Muzeum Ziemi Nadnoteckiej w Trzciance mieści się w budynkach przy ulicy Żeromskiego 7 oraz 36a. Pierwszy z nich został wybudowany pod koniec XIX wieku i przez lata znajdowało się w nim miejskie przedszkole. Drugi to XIX. wieczna kamieniczka, zaadaptowana w 1970 roku na siedzibę Muzeum.

Historia Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej rozpoczyna się w 1894 roku kiedy to z inicjatywy lokalnych właścicieli ziemskich i przy poparciu władz powiatu wyrzyskiego rozpoczyna się budowa infrastruktury kolejowej. Historyczną datą dla kolejki jest natomiast dzień 5.02.1895 roku, kiedy to uruchomiono pierwsze przewozy towarowe z Białośliwia przez Kocik Młyn, Pobórkę do Łobżenicy. Zapotrzebowanie na usługi przewozowe były bardzo duże. W 1911 roku przewóz osób wyniósł 113 tys. osób, a wielkość przewozu towarów oszacowano na ok. 190 tys. ton. W kolejnych latach wyrzyska kolejka przechodziła przeróżne metamorfozy, okresy stagnacji i rozkwitu. Okresem świetności kolejki były lata 40. i 50. XX wieku, jednak już dekadę później kolejka zaczęła zamierać by ostatecznie 1 stycznia 1994 roku zaniechać całkowicie przewozów. Dzięki pasjonatom i miłośnikom kolei, dzięki wysiłkowi wielu ludzi dziś wyrzyska kolejka znów budzi się do życia. W 2000 roku powstało Towarzystwo Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej, którego celem jest uratowanie i zagospodarowanie istniejącego majątku przy współudziale władz powiatu. W 2002 roku przywrócono sezonowe i okazjonalne jazdy pociągów turystycznych. W 2008 roku zaplecze kolejki wąskotorowej w Białośliwiu wpisano do rejestru zabytków, a od kilku lat rękoma wolontariuszy prowadzona jest odbudowa istniejących szlaków i taboru. Coroczne zjazdy miłośników kolei wąskotorowych gromadzą coraz większe rzesze turystów w związku z czym wzrasta też ruch turystyczny na odbudowanych trasach. W roku 2015 kolej wąskotorowa w Białośliwiu obchodzi swe 120 urodziny.

Zespół Pałacowo Parkowy w Biedrusku zbudowany w 1877 r. po rozbiorach Polski przez rodzinę von Treskov z Owińsk, gdzie była ich siedziba rodowa. Po śmierci właściciela od 1904 r. obiekt ten przechodzi w ręce armii pruskiej. W latach 1918 – 1939 obiekt jest w administracji armii pruskiej, do 1945 r. stacjonuje tu armia niemiecka, a po 1945 r. należy do Ludowego Wojska Polskiego. Od 2009 r. właścicielem obiektu jest osoba prywatna, która przywraca obiekt do dawnej świetności. Odrestaurowany jest już pałac, w piwnicach którego mieści się restauracja, kawiarnia i winiarnia. Na parterze znajduje się sala balowa i bankietowa, jest też biblioteka i apartament myśliwski oraz inne sale. Muzeum wojskowe może poszczycić się znaczną kolekcją broni krótkiej oraz kolekcją broni białej (szable z całej Europy). W kolekcji zewnętrznej muzeum posiada samolot AN-2, Skota, BWP oraz kuter do budowy przepraw wodnych. Odbudowano piękny wjazd, amfiteatr, monopterosa, altankę zakochanych i rabatę ziołową, wieżę widokową oraz staw górny, a także częściowo park. Wszystko powyższe renowacje wykonano z własnych środków, mimo starań o zewnętrzne finansowanie. Do remontu pozostała jeszcze lodownia oraz tunel łączący lodownię z pałacem. Obiekt stale się zmienia (zarówno w środku jak i na zewnątrz), jest rozbudowywany i udostępniany przybyłym gościom, których po wszelkich zakamarkach oprowadza uprzejma obsługa.

Muzeum Zamek Opalińskich znajduje się w odbudowanym skrzydle południowym dawnego XIV wiecznego zamku wzniesionego przez Maćko Borkowica, wojewodę poznańskiego. Jednak okres świetności Zamku przypada na rządy magnackiego Rodu Opalińskich. Najcenniejszymi eksponatami w Muzeum jest zespół pięciu unikatowych na skalę europejską XVII wiecznych sarkofagów rodziny Opalińskich. Muzeum w Sierakowie pełni rolę ważnego animatora kultury w regionie. Oprócz stałej ekspozycji organizowanych jest wiele wystaw czasowych, koncertów, wykładów i imprez historycznych. Instytucja w swej działalności organizuje m.in. lekcje muzealne, żywe lekcje historii, pokazy historyczne oraz zwiedzanie miasta i regionu. Istnieje możliwość umówienia grupy poza godzinami otwarcia.

Park Narodowy „Ujście Warty” stanowi obszar wodno-błotny, będący jedną z największych ostoi ptaków w Polsce i Europie. Położony jest w zachodniej części Polski, przy granicy z Niemcami. Park został utworzony w 2001 r., jest najmłodszym parkiem narodowym. Nadwarciańskie rozlewiska są cenne przyrodniczo nie tylko w Polsce, ale również w skali międzynarodowej. Obszar Parku został objęty Konwencją Ramsar tj. konwencją o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. Park został również włączony do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 pod nazwą PLC 080001 „Ujście Warty”. Głównym celem ochrony Parku są ptaki oraz ich siedliska. Dotychczas odnotowano tutaj ponad 270 gatunków ptaków, w tym około 170 gatunków lęgowych. Park Narodowy „Ujście Warty” to prawdziwe „Ptasie Królestwo”, dostępne również dla turystów. Przed odwiedzeniem Parku zalecane jest zapoznanie się z treścią zarządzenia Dyrektora Parku w sprawie udostępnienia PN „UW” dla turystyki, które znajduje się na oficjalnej stronie Parku.

Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy w Porażynie położony jest na terenie Nadleśnictwa Grodzisk w odległości około 50 km od Poznania . Mieści się w zabytkowym pałacu, zbudowanym ok. 1880-1882 r. jako pałac-willa Eichenhorst (gniazdo dębów) dla właściciela dóbr opalenickich  Pałac był przebudowywany około 1900 roku oraz podczas II wojny światowej. W 1920 pałac wraz z otaczającym go parkiem zakupił generał Kazimierz Sosnkowski z przeznaczeniem na rezydencję. Po II wojnie światowej służył jako ośrodek szkoleń dla leśników, od 1945 była w nim szkoła leśna, od 1971 mieściło się w nim Policealne Studium Leśne, w 1993 pałac przekazano Nadleśnictwu Grodzisk i utworzono w nim ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy oraz hotel. Cały kompleks otacza leśny park z bukami i dębami stanowiące pomniki przyrody o obwodach ok. 400 cm. W kompleksie pałacowym znajduje się również masztalarnia. W odległości około 500 metrów od pałacu w parku znajduje się kapliczka - mauzoleum Sosnkowskich.

W styczniu 1929 roku z inicjatywy Wacława Sawickiego i inż. Władysława Zalewskiego oraz Józefa Braniewicza, powstała w Opalenicy pierwsza w Polsce Fabryka Motocykli, której produkt otrzymał symboliczną nazwę „LECH”. Starano się aby jak największa liczba podzespołów powstawała na miejscu w zakładowych warsztatach i odlewni. Dwucylindrowy, trzybiegowy motocykl zaprezentowany został już w 1929 roku na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, na której uhonorowano go srebrnym medalem. Rok później na Międzynarodowej Wystawie Komunikacji i Turystyki (KOMTUR) motocykl otrzymał list pochwalny. Motocykl „LECH” doskonale radził sobie w krajowych rajdach, między innymi na regularność jazdy: Poznań – Gniezno – Bydgoszcz – Grudziądz –Leszno - Poznań oraz jazdy non stop: Poznań – Bydgoszcz – Poznań, zajmując w tych imprezach wysokie lokaty. Na „LECHach” jeździli: Ildefons Czerniak z Poznańskiej UNII i Tadeusz Frankowski z warszawskiej LEGII. Próba pozyskania kapitału poprzez przekształcenie fabryki w spółkę akcyjną nie pomogły przetrwać kryzysu ekonomicznego i w 1932 r., Pierwsza Polska Fabryka stała się jego ofiarą zaprzestając produkcji.

Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie powstało w 1973 r. Jest to jedyne w kraju muzeum poświęcone najdawniejszym dziejom naszej państwowości oraz dziejom Gniezna – największego stołecznego grodu pierwszych polskich władców. Co roku odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Muzeum prezentuje wystawy poświęcone początkom państwa polskiego. Najnowszej, otwartej w 2012 r., towarzyszą filmy w technologii 3D. Na wystawie, składającej się z ponad 500 eksponatów, zobaczyć można m.in. rekonstrukcję drewnianego wału grodu w Gnieźnie z pocz. XI w., detale architektoniczne z XI-wiecznej katedry gnieźnieńskiej, zabytki archeologiczne dotyczące wierzeń i życia codziennego w czasach pierwszych Piastów. Oprócz tej wystawy, muzeum prezentuje inne stałe ekspozycje: Gniezno w dawnych wiekach, Piastów malowane dzieje, Broń w dawnych wiekach oraz czasowe wystawy poświęcone różnej tematyce.

Muzeum Zabytków Kultury Technicznej w Gnieźnie to obiekt, jakich w Polsce niewiele. To tutaj zetkniesz się z przedmiotami, które mają swoją historię oraz duszę. Można w nim zobaczyć zarówno stare przedmioty codziennego użytku, jak również legendarne zabytki motoryzacji. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem 100% sprawności. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania z przewodnikiem przewidziano dodatkowe atrakcje w formie tematycznych warsztatów, w których uczestnik ma szansę poznać zasadę działania i budowę maszyn i urządzeń. Mocną stroną muzeum jest jego lokalizacja na terenie zabytkowych budynków koszar 12 Regimentu Dragonów. Dogodny dojazd oraz darmowy parking są dodatkowym atutem muzeum, które naprawdę warto odwiedzić. Czynne w soboty i niedziele w godzinach 11-17, a także w tygodniu po uprzednim uzgodnieniu terminu.

Brama Poznania jest pierwszym w Polsce centrum interpretacji dziedzictwa. Odnaleźć tu można narrację o dziejach wyspy katedralnej, grodzie z X wieku, pierwszej siedzibie dynastii Piastów, ale także, a może przede wszystkim zmaganiu człowieka z losem, siłami natury i dążeniu do lepszego życia. Brama Poznania jest częścią Ostrowa Tumskiego, miejsca, w którym kształtowała się polska państwowość. Właśnie stąd chrześcijaństwo zaczęło promieniować na ziemie polskie. W katedrze na Ostrowie Tumskim spoczywają pierwsi władcy Polski. Przez wieki rozwijały się tu poznańskie tradycje akademickie i mecenat sztuki. Ostrów Tumski wyróżnia się także niezwykle atrakcyjnym położeniem. To wyspa usytuowana między nurtami Warty i Cybiny, którą cechuje bogactwo przyrodnicze ekosystemu nadrzecznego. Idea i misja Bramy Poznania znajduje swe źródło w rozważaniach Freemana Tildena i jego teorii interpretacji przeszłości w oparciu o dawne obiekty i nowe technologie.