Lista znaczków

Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi znajduje się w zabytkowym budynku z 1856 roku według projektu Jana Karola Mertschinga. W budynku pierwotnie mieściła się Szkoła Powiatowa Realna, następnie Łódzka Szkoła Rzemieślnicza, na krótko w gmachu urzędował także Magistrat łódzki. Obecny budynek to efekt wizji dwóch łódzkich architektów – Hilarego Majewskiego (1884) oraz Wiesława Lisowskiego (w latach 1924-1925). Ostatecznie budynek otrzymał klasycystyczną formę okazałego czteropiętrowego gmachu. Od 1945 roku stał się siedzibą Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego, które stało się największym muzeum w Łodzi. Muzeum gromadzi eksponaty: archeologiczne związane z prehistorią regionu, etnograficzne, numizmatyczne, a także udostępnia zbiory kultur pozaeuropejskich (japońskiej, afrykańskiej). Posiada również ciekawy zbiór Działu Widowisk Lalkowych. Muzeum mieści się w jednym z charakterystycznych miejsc Łodzi, a mianowicie na Placu Wolności z pomnikiem Tadeusza Kościuszki projektu Mieczysława Lubelskiego.

Muzeum Akordeonu jest oddziałem Muzeum Ziemi Kościerskiej. To nie przypadek, że muzeum tego instrumentu powstało właśnie na Kaszubach. To na tych terenach muzyka akordeonowa towarzyszy mieszkańcom od bardzo dawna i wciąż cieszy się zainteresowaniem. Pomysłodawcą oraz osobą, która zapoczątkowała kolekcję instrumentów jest Paweł Nowak, akordeonista i kolekcjoner. Przekazał on swój zbiór instrumentów Muzeum Ziemi Kościerskiej. To działanie pozwoliło w niedługim czasie utworzyć odrębny oddział, początkowo znajdujący się przy ulicy Długiej w Kościerzynie. Po czterech latach akordeony trafiły do miejskiego ratusza, czyli do siedziby Muzeum Ziemi Kościerskiej, gdzie znajdują się do dzisiaj. Obecnie zwiedzający mogą podziwiać ponad 120 instrumentów pochodzących z pierwotnej kolekcji Pawła Nowaka, ale również z już własnego zbioru Muzeum Akordeonu. Instrumenty pochodzą nie tylko z krajów europejskich, lecz również z dalszych zakątków świata. Wiele eksponatów to pozycje unikalne, dla których warto odwiedzić właśnie Kościerzynę. Każdy gość Muzeum Akordeonu ma możliwość nie tylko podziwiać instrumenty, ale też sprawdzić swoje siły w grze na udostępnionych egzemplarzach.

Muzeum Afrykanistyczne im. dra Bogdana Szczygła i Bożeny Szczygieł-Gruszyńskiej oraz Kolekcja Sztuki i Malarstwa Czarnej Afryki im prof. dr hab. Anny i pilota Leona Kubarskich to niezwykłe miejsce pełne barw, tajemniczych masek i dźwięków zaklętych w tam-tamach. Zgromadzono tu przeszło dwa tysiące eksponatów tworząc przedsionek Czarnego Lądu. Prezentowane w muzeum przedmioty mają swoją barwną historię. Opowiadają o ludziach, którzy je stworzyli i używali. Przybliżają zwiedzającym życie codzienne, kulturę, tradycje i wierzenia plemion Afryki Zachodniej oraz Środkowej (Dogonów, Tuaregów, Bambara, Buszongo). To rzeźby wykonane w drewnie oraz metalu, broń, biżuteria, zabawki, ubrania, a także bogata i niepowtarzalna w skali całej Polski kolekcja masek afrykańskich. Początkiem historii olkuskiego Muzeum Afrykanistycznego była darowizna państwa Szczygieł przekazana w 1971 roku. Do dziś stanowi ona trzon olkuskiego muzeum. Przez ponad 40 lat kolekcja rozrastała się, przybywało darczyńców. W 2005 roku muzeum otrzymało bogatą kolekcję malarstwa Czarnej Afryki ofiarowaną przez Annę i Leona Kubarskich, które zachwycają przede wszystkim tematyką oraz różnorodnymi, niespotykanymi technikami malarskimi.

Wieś Oporów w powiecie kutnowskim, wzmiankowana już od XIV w., była siedzibą rodową znamienitych wojewodów łęczyckich: Mikołaja i Piotra z Oporowa oraz Władysława Oporowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. To oni w 1 poł. XV stulecia wznieśli małą późnogotycką rezydencję obronną, usytuowaną na wyspie otoczonej fosą. Zamek w doskonałym stanie przetrwał do dzisiaj i jest jednym z niewielu tego typu zabytków zachowanych w Polsce. Zabudowa skupiona wokół czworobocznego dziedzińca składa się z domu mieszkalnego, wieży, baszty z kaplicą, połączonych murem obronnym. Remonty wykonane w XVII, XVIII i XIX w. spowodowały tylko niewielkie zmiany nie zacierając średniowiecznego charakteru zamku obronnego. Zamek w Oporowie otoczony zabytkowym parkiem jest uznawany za jeden z najpiękniejszych zamków gotyckich w Polsce. Od 1949 roku mieści się w nim muzeum wnętrz stylowych. Za swoją działalność na polu ochrony dóbr kultury Muzeum – Zamek w Oporowie otrzymało srebrny medal dla Zasłużonych Kulturze Gloria Artis i III nagrodę w prestiżowym konkursie „Sybilla 2001”. Placówka wpisana jest do Państwowego Rejestru Muzeów. 

Muzeum Niepołomickie jest samorządową instytucją kultury. Placówka została utworzona w 2001 roku, w oparciu o archiwum twórczości mistrza fotografii przyrodniczej, filmowca i podróżnika Włodzimierza Puchalskiego. Muzeum mieści się w przepięknym zamku królewskim w Niepołomicach. Zamek jest fundacją króla Kazimierza Wielkiego, wzniesioną w pierwszej połowie XIV wieku. Sale ekspozycyjne zajmują I piętro zamku. Niegdysiejsza rezydencja Piastów i Jagiellonów, pieczołowicie odrestaurowana, stwarza wyjątkową okazję do spotkań z historią, przyrodą i sztuką. Odwiedzających muzeum zapraszamy na spacer po zamku, aby poznać bogatą historię, legendy i fakty związane z pobytami polskich królów, ale także historię Niepołomic, miejscowe bogactwo przyrodnicze, dzieła sztuki oraz zabytki antyczne.

Multimedialne Muzeum w Trzęsaczu MuzeON zostało uruchomione w 2000 roku. To cztery audiowizualne sale, w których główne role grają światło, dźwięk i obraz. Najlepsi europejscy specjaliści stworzyli multimedialny świat, który pobudza zmysły i wyobraźnię. To miejsce, które w nowoczesny sposób obrazuje fakty historyczne, ciekawostki geograficzne oraz legendy związane z regionem. Podczas wirtualnej wycieczki można się przenieść w czasie i stanąć na 15. południku, który przebiega przez tę nadmorską miejscowość. Dalsze zwiedzanie to podróż do podwodnego świata, gdzie Neptun opowiada niezwykłą historię swoich córek. Staniesz się również świadkiem rozpadu świątyni na klifie i zwycięstwa natury nad człowiekiem! Niemal 30-minutowa podróż będzie niezapomnianą przygodą zarówno dla dzieci jak i dorosłych.

Mury obronne zostały zbudowane w latach 1272-1290. Wzniesione zostały z nieobrobionego kamienia polnego na zaprawie wapiennej na wysokość 8-9 m, ich długość wynosiła pierwotnie 1700 m, jednak do dnia dzisiejszego zachowało się 1640 m. Wraz z murami przetrwała Brama Młyńska, Baszta Więzienna oraz 37 baszt łupinowych. Brama Młyńska, nazywana też Drezdenecką lub Wschodnią, została wybudowana na początku XIV wieku. Wzniesiona została na wylocie historycznej ul. Młyńskiej i strzegła traktu biegnącego po grobli między dwoma jeziorami miejskimi. Została założona na planie czworobocznym, jest budowlą czterokondygnacyjną, prostopadłościenną, nakrytą dachem dwuspadowym. W 2012 roku z inicjatywy Urzędu Miejskiego zamontowano w Bramie Młyńskiej zrekonstruowaną bronę, wykonaną według historycznych opisów oraz przekazów ikonograficznych.

Obwarowania miejskie to obwód murów, bramy, baszty oraz fosa i stawy. Głubczycki mur, po raz pierwszy odnotowany w 1282 r., miał 19 baszt ( w tym 7 o rzucie półkolistym i 12 o ostrołukowym - jedyny taki kształt baszt w murach obronnych na terenie Polski. Do miasta prowadziły 3 bramy - wysokie wieże   z przejazdem  w dolnej kondygnacji. Bramę Górną (Nyską) - znajdowała się między dzisiejszym budynkiem cukierni „Keks”, a basztą przy blokach mieszkalnych przy ul. Ratuszowej i Bramę Dolną (Opawska) między basztą na Nowym Świecie, a starą remizą strażacką - wzniesiono w 2 poł. XIII w. Natomiast trzecią - Bramę Grobnicką (Klasztorną, Floriańską) wybudowano w sąsiedztwie kościoła franciszkanów  na przełomie wieków XIII i XIV, po sporze mieszczan z joannitami (1282 r.). Z zewnętrznej strony miasta wszystkie bramy  umacniało dodatkowo przedbramie złożone z niedługiej szyi i dodatkowej wieży z przejazdem. Mury dodatkowo otoczono stawami i fosą (w części suchą) oraz wałami, dalej miasto chroniły naturalne mokradła.

Przy ul. M. Skłodowskiej - Curie w Głuchołazach znajdują się pozostałości murów obronnych stanowiących niegdyś system umocnień miasta. Pierwsze wzmianki o Głuchołazach jako warowni pochodzą z 1263 roku. Pierwotnie obwarowania miejskie stanowił wał ziemny, palisada i fosa. Umocnienia murowane powstały z polecenia bpa Przecława z Pogorzeli dopiero około 1350 roku. Ówczesne mury miały wysokość 5 metrów i 2 metry szerokości. Niestety nie uchroniły one miasta przed husytami. Na mocy zawartego z nimi układu mury miały być zniszczone jednak ostatecznie zostały tylko obniżone do połowy wysokości. W późniejszych latach mury te częściowo odbudowano, ale wraz z biegiem lat, a szczególnie po powstaniu wielkich twierdz w Kłodzku i  Nysie rozpoczęto proces ponownego niszczenia obwarowań. Tuż przy istniejących do dzisiaj fragmentach murów obronnych, w centralnym miejscu dziedzińca dawnego wójtostwa, znajduje się średniowieczna kamienna studnia. Jej cembrowinę odnaleziono kilka lat temu podczas prac archeologicznych. Na podstawie odnalezionych fragmentów studnię odrestaurowano i dziś obok murów obronnych jest ona jednym z obowiązkowych punktów wycieczkowych na mapie Głuchołaz. 

Mury miejskie, których fragmenty przetrwały do czasów współczesnych zaczęto budować na początku XIV w. Najpiękniejszy ich fragment znajduje się nad Iną. W tym fragmencie murów zachowała się także Furta Wodna prowadząca z portu do miasta oraz dwie baszty. Pierwsza z nich Baszta Więzienna nazywana także Basztą Prochową posiada cylindryczny kształt i znajduje się w południowo-zachodniej, narożnej części murów. Druga zwana Basztą Menniczą w dolnej części założona została na planie prostokąta i wybudowana razem z Furtą Wodną. Część górna, ośmioboczna pełniła funkcję mennicy miejskiej. Wzdłuż tego fragmentu murów znajduje się 5 rzeźb granitowych tworzących goleniowską Aleję Legend. Drugi fragment murów biegnie wzdłuż Placu Planty oraz niewielkie fragmenty w pobliżu Bramy Wolińskiej.

Schronisko turystyczne w Tatrach położone na wysokości 1500 m n.p.m., na Hali Gąsienicowej. Zbudowane zostało w latach 1921–1925 przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Otwarcia dokonał 12 lipca 1925 prezydent RP Stanisław Wojciechowski. W latach 1950-1951 dobudowano zachodnie skrzydło i przerobiono wnętrze, powiększając obiekt do obecnych rozmiarów. W 1963 roku schronisko spaliło się częściowo, po czym zostało odbudowane. Kierownikiem schroniska jest od roku 1983 ratownik GOPR i TOPR, Andrzej Kusion, który prowadzi w ostatnich latach modernizację obiektu. Posiada 120 miejsc noclegowych. Jest zarządzane przez PTTK.

Murawy kserotermiczne są nieleśnymi zbiorowiskami roślinnymi. Rozpowszechnione są przede wszystkim w południowej i południowo-wschodniej Europie. W Polsce można je najczęściej spotkać na nasłonecznionych zboczach o suchym i zasadowym podłożu. Rośliny tworzące tego typu ekosystemy są światłolubne i wapieniolubne. Przystosowały się do życia na suchym podłożu o odczynie zasadowym lub obojętnym, bogatym w węglan wapnia, a ubogim w związki organiczne i wodę. W Polsce murawy są najczęściej siedliskami półnaturalnymi, tzn. powstały dzięki ekstensywnej gospodarce rolnej – głównie wypasowi zwierząt. Murawy kserotermiczne w Owczarach należą do jednych z najlepiej zachowanych w Polsce. Położone są na krawędzi doliny Odry poprzecinanej licznymi wąwozami, których zbocza mają nachylenie od 5° do 90°, co czyni je niezwykle malowniczymi. Występuje tu wiele rzadkich i chronionych gatunków roślin : m.in. pajęcznica liliowata, ostnica Jana, ostnica włosowata, wężymord stepowy i wiele innych. Oprócz roślin na murawach występują również rzadkie i chronione gatunki zwierząt, zwłaszcza bezkręgowce przystosowane do tych ekstremalnych warunków życia. Wytyczona jest tu ścieżka edukacyjna (ok. 2 km), na której znajdują  się tablice edukacyjne i miejsca postojowe.Trasa jest dostępna bezpłatnie przez cały rok.

Motylarnia to cząstka tropiku nad Bałtykiem, która wprowadzi turystę w niezwykłą krainę motyli. W Motylarni na własne oczy zobaczyć można jak poczwarki przeobrażają się w piękne motyle. Motylarnia to miejsce, w którym znajduje się żywa wystawa motyli, swobodnie latających wokół zwiedzających. To jedno z niewielu miejsc, w którym możesz zobaczyć kilkadziesiąt gatunków motyli z Afryki, Azji i Ameryki. W środku poczuć można tropikalny klimat - bogata roślinność, szum wody, śpiew ptaków i fruwający mieszkańcy na wyciągnięcie ręki. Jest to miejsce zapewniające niepowtarzalne wspomnienia dla całej rodziny. Przewodnicy pokażą nie tylko najciekawsze gatunki motyli, ale również poczwarki i gąsienice. Ubierz się kolorowo i zabierz ze sobą aparat fotograficzny, by uwiecznić te wyjątkowe chwile.

Mostek żelazny w Opatówku to kładka przeznaczona dla ruchu pieszych przerzucona przez  sztuczną fosę urządzoną w XIV wieku dla zamku arcybiskupów gnieźnieńskich w celach obronnych. W parku na terenie którego znajduje się mostek znajdował się także dawny pałac generała Józefa Zajączka. Most wybudowany został w 1824 roku jest najstarszym istniejącym mostem żelaznym w Polsce. Jest to most jednoprzęsłowy, łukowy, o czterech dźwigarach głównych odlewanych z żelaza. Długość konstrukcji nośnej wynosi 13,8 m, a szerokość pomostu 3,5 m. Przypuszcza się ze most odlany został w hucie braci Roechling w Saksonii. Mostek z wyjątkiem balustrady zachował się w stanie oryginalnym do dnia dzisiejszego. Balustradę natomiast odtworzono w oparciu o dokumenty archiwalne i stare fotografie. W obecnym kształcie wykonana jest ona nie z żeliwa, a ze stali. Swój dawny blask odzyskuje także przydworski park zajmujący powierzchnię 15 ha. Rośnie w nim wiele rzadkich i cennych przyrodniczo okazów drzew i krzewów.

W momencie oddania do użytku w 1857 r. był to najdłuższy most Europy i pierwszy żelazny most na Wiśle. Okrzyknięty cudem ówczesnej techniki stał się wzorem dla budowniczych innych mostów. 1 września 1939 r. o godz. 4:34 (11 min. przed Westerplatte) został zaatakowany przez Niemców, co pozwala uznać go za miejsce rozpoczęcia II Wojny Światowej. Częściowo wysadzony przez broniące go Wojsko Polskie został w pełni odbudowany dopiero w 1959r. Do naszych czasów dotrwały jedynie trzy przęsła oryginalnej konstrukcji i cztery wieżyczki, które w 2000 r. zostały wpisane na listę zabytków. Pozostałą część budowli stanowią różne rozwiązania techniczne będące namacalnym dowodem ewolucji budownictwa mostowego. W 2004 r. Most Tczewski został uznany za Międzynarodowy Zabytek Inżynierii Budowlanej.

Most św. Jana jest jednym z najbardziej charakterystycznych zabytków Kłodzka. Łączy starówkę z częścią miasta zwaną  Wyspą Piasek. Jest uważany za miniaturę mostu Karola w Pradze, ale jest od niego starszy. Jego budowę rozpoczęto w latach 20 XIII wieku i prawdopodobnie zakończono w roku 1390. Most ma charakter budowli gotyckiej, a jego największą ozdobą są barokowe figury wotywne fundowane od 1655 roku przez mieszkańców Kłodzka i miejscową szlachtę. Wśród posągów zdobiących most znaleźć można: Pietę, Świętych Wacława, Jana Nepomucena i Franciszka Ksawerego, a także grupy figur obrazujące Chrystusa na krzyżu oraz Trójcę Przenajświętszą i ukoronowanie Najświętszej Marii Panny. Na placu pod mostem Św. Jana znajduje się przystań gondolowa. Dwudziestominutowe rejsy po kanale pozwalają zobaczyć Kłodzko z nieco innej strony i są niewątpliwą atrakcją miasta.

Most stalowy na Odrze w Krośnie Odrzańskim jest jednym ze znaków rozpoznawczych miasta Krosno Odrzańskie. Wybudowany został w 1905 roku przez firmę Beuchelt und Co. z Zielonej Góry. Ma 146 metrów długości, 12 metrów szerokości, jest mostem nitowanym, na dwóch przęsłach. Nowy most ulokowany został obok starego, nieistniejącego już drewnianego mostu typu holenderskiego . Podobno mieszkańcy nie lubili tej przeprawy. Mówi się, że niechęć była tak wielka, że jako pierwsza przejechała po moście fura z gnojem. W 1945 r. został on uszkodzony w trakcie działań wojennych. Dziś most uważany jest za perłę inżynierii. Łączy płaski południowy brzeg Odry (lewy) z północnym, pagórkowatym (prawym). W 2005 roku most obchodził setną rocznicę budowy.

Bardo przez wieki położone było przy głównym szlaku komunikacyjnym, łączącym stolicę Dolnego Śląska z Czeską Pragą i Wiedniem. Przez most na Nysie Kłodzkiej przeprawiali się podróżujący tędy kupcy, wojowie, królowie, pielgrzymi i liczni podróżnicy. Pierwszy most na Nysie Kłodzkiej w Bardzie zbudowany został z drewna jeszcze w średniowieczu i taki stał przez kilka wieków. Budowę kamiennego mostu ukończono w 1589 r. Ostateczny swój wygląd w stylu gotyckim otrzymał po przebudowie w 1909 r. W czasie działań wojennych most uległ zniszczeniu, wysadzony przez wycofujące się wojska niemieckie. W ten sposób z mostu zniknęły dwie figury: jedna przedstawiająca św. Jana Nepomucena, druga Chrystusa Ukrzyżowanego. Most odbudowano w 1950 r. jednakże bez figur. Ciekawostką jest, iż w 1997 r. most oparł się wielkiej powodzi, gdy fala kulminacyjna mierzyła 11 m, a rzeka przelewała się górą mostu, zrywając niektóre z kamiennych płyt. 25 maja 2019 r. na kamienny most w Bardzie powróciła figura św. Jana Nepomucena. Fundatorami figury są: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Dolnośląski oraz Burmistrz Miasta i Gminy Bardo, Krzysztof Żegański. 

Molo w Ostródzie to miejsce romantycznych spacerów, spotkań towarzyskich, a także doskonała lokalizacja na plenerowe wydarzenia kulturalno-rozrywkowe w usytuowanej 50m w głębi jeziora zadaszonej altance. Drewniane molo w kształcie litery „L” zostało pięknie oświetlone, co zachęca turystów do wizyt nie tylko w ciągu dnia, ale również po zmierzchu. Jego ramiona mają długość 30 m i 50 m, a szerokość traktu wynosi 8 metrów. Przy promenadzie Jeziora Drwęckiego znajduje się wiele restauracji i kafejek. Molo w Ostródzie jest jedną z największych atrakcji turystycznych miasta, a dodatkowo największym śródlądowym obiektem hydrotechnicznym Warmii i Mazur.

Sopockie molo stało się symbolem i wizytówką miasta. Jest najdłuższym molo nad Morzem Bałtyckim. Ma ponad 500 metrów długości z czego 458 metrów wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej. Molo składa się z dwóch części: Skweru Kuracyjnego i części spacerowej. Skwer Kuracyjny jest olbrzymim placem, przy którym znajduje się  sopocka latarnia morska, zabytkowa fontanna, a także muszla koncertowa oraz kawiarnie i restauracje. Część spacerowa składa się z pomostu oraz pokładów dolnych i bocznych. Na końcu mola od 2011 roku zlokalizowana jest przystań jachtowa na sto jednostek. Pierwszy pomost w tym miejscu zbudowany został  w 1827 roku przez doktora Jerzego Haffnera. Miał on wówczas nieco ponad 31 metrów, ale do końca XIX wieku wydłużono go do 150, a w 1910 roku do 315 metrów. Obecne molo zostało zbudowane w 1928 roku i w tym samym czasie przebudowano Skwer Kuracyjny. Początkowo molo spełniało funkcje lokalnej przystani, , a w okresie międzywojennym także przystani dla dużych statków pasażerskich, które cumowały w pewnym oddaleniu. Dopiero gdy miasto stało się uzdrowiskiem molo zyskało funkcję rekreacyjną. Obecnie oprócz powyższych funkcji stanowi doskonały punkt widokowy z widokiem na nadmorską cześć miasta oraz gdański port morski. 

W lasach Puszczy Noteckiej, na północ od Obornik oraz na północny-zachód od wsi Rożnowice, znajduje się miejsce upamiętniające tragiczne wydarzenia z czasów II wojny światowej. W 130-letnim lesie sosnowym, na powierzchni 1,5 – 3 hektarów rozsiane są groby kryjące prochy około 12 tysięcy osób bestialsko zamordowanych przez hitlerowców w latach 1939 – 1941. Wśród zamordowanych znalazło się blisko1,2 tysiąca pacjentów szpitala psychiatrycznego w Owińskach, 100 jeńców brytyjskich, a także licznych osób pochodzących z Poznania, Bydgoszczy czy Torunia. Osoby te bestialsko rozstrzelano, a następnie złożono i zakopano w zbiorowych mogiłach. W roku 1943 w celu zamaskowania śladów zbrodni mogiły te rozkopano, a zwłoki spalono. Miejsce to choć położone nieopolal ruchliwej drogi jest mało znanym pomnikiem zbrodniczej działalności hitlerowców. Wśród lokalnej ludności nazywane jest "Polskim Katyniem".

Mikołajki położone są na terenie jeziorzystym, między dwoma jeziorami: Tałty i Mikołajskim. Po sekularyzacji Prus krzyżackich katolicka ludność Mikołajek, zgodnie z zasadą, czyja władza tego religia, przymuszona została do przejścia na protestantyzm. Po II wojnie światowej ludność protestancka zaczęła wyjeżdżać do Niemiec, a na to miejsce zaczęła przyjeżdżać ludność z terenów Polski, Białorusi i Litwy. W związku z tą sytuacją nastąpiła konieczność budowy kościoła katolickiego, którą rozpoczęto 13 maja 1998 roku, kiedy Proboszczem parafii został ks. Andrzej Bryg. Poświęcenie kościoła nastąpiło w październiku 2008 roku. Od kilku lat, zawsze w czasie wakacyjnym, można korzystać z wieży widokowej przy kościele św. Mikołaja w Mikołajkach. Rozciąga się z wieży piękny widok na panoramę okolicznych jezior oraz na panoramę Mikołajek i okolic.

Miejska Trasa Turystyczna Złoty Stok to ekscytująca podróż w czasie do miejsc, które tworzyły historię Złotego Stoku i regionu. Złoty Stok jest miastem z bardzo bogatą historią górniczo - hutniczą. Wokół terenów bogatych w złoto szybko zaczęła tworzyć się osada. Zwiedzając Miejską Trasę Turystyczną turysta poznaje historię urokliwego górniczego miasteczka, którego układ architektoniczny jest niezmienny od XVI wieku. Można zobaczyć budynek dawnej mennicy książęcej i przepiękne zabytki natury sakralnej. Turysta może doznać chwili zadumy na jednym z najstarszych cmentarzy w Polsce, na którym znajduje się monumentalny grobowiec - Mauzoleum rodziny Guttler. Zabytkowe kamienice i kręte uliczki skrywają niejedną tajemnicę. A wszystko to można zwiedzić z przewodnikiem ekologicznym automobilem, repliką Forda Buicka z początku XX wieku. Retro City Tour zaprasza do Złotego Stoku.

Międzyrzecki Rejon Umocniony jest jednym z największych założeń obronnych w Europie. Stanowi szczytowe osiągnięcie niemieckiej i europejskiej sztuki fortyfikacyjnej lat 30. XX wieku. Budowle MRU są szczególnym przykładem architektury militarnej, co wynika z ich wyjątkowego charakteru, rozwiązań konstrukcyjnych, unikatowych pancerzy fortecznych oraz wykorzystania warunków terenowych. Międzyrzecki Rejon Umocniony jest największą atrakcją turystyczną Ziemi Lubuskiej. Dzisiaj system podziemnych korytarzy stał się idealnym miejscem schronienia dla nietoperzy, zapewne przez dogodne warunki jakie im oferuje, czyli stałą temperaturę 10 stopni, stałą wilgotność oraz mrok. W tymże największym rezerwacie nietoperzy w Środkowej Europie zimuje (od października do kwietnia) ok. 30 000 sztuk (12 różnych gatunków) owych latających stworzeń. Ze względu na ich ochronę podziemne tunele udostępnione są dla turystów w okresie letnim od kwietnia do października. Jeśli zaś chodzi o przeszłość, to najwięcej dowiedzieć się można od naszych przewodników, którzy posiadają ogromną wiedzę na ten temat. Zapraszamy więc do zwiedzania tajemniczych miejsc infrastruktury pomilitarnej w Boryszynie!

System umocnień stworzony przez Niemców w latach 1934–1944 dla ochrony wschodniej granicy (Bramy Lubuskiej i przedmościa odrzańskiego). W skład systemu wchodzą między innymi jedne z największych podziemi fortyfikacyjnych świata. Podziemia odcinka centralnego MRU są obecnie rezerwatem nietoperzy, w którym zimuje ponad 30 tys. osobników należących do 12 gatunków. Łączną długość podziemnych korytarzy szacuje się na około 32–35 km. Schrony bojowe wzniesione zostały na całej, około 80-kilometrowej długości linii Frontu. Ich największe nagromadzenie znajdowało się na centralnym odcinku oraz w zamykających ważne strategicznie kierunki grupach warownych (Werkgruppe).