Lista znaczków

Muzeum Porcelany w Wałbrzychu mieści się w klasycystycznym pałacu z 1803 roku należącym przed wojną do rodziny Albertich - wałbrzyskich kupców, przemysłowców i mecenasów sztuki. Obiekt położony jest w ścisłym śródmieściu Wałbrzycha. Główną atrakcją Muzeum jest kolekcja historycznej porcelany pochodzącej zarówno z terenu Śląska, w tym fabryk wałbrzyskich, jak również z licznych, znaczących wytwórni polskich i europejskich. Aranżacja sal wystawowych pozwala z jednej strony zdobyć podstawową wiedzę na temat ceramiki, a szczególnie porcelany - jej produkcji i historii, z drugiej - wejść w klimat minionych stuleci i znaleźć się w otoczeniu dawnych, pięknych przedmiotów, mebli i obrazów. W muzeum obejrzeć można również kolekcję współczesnego malarstwa polskiego, w której znajdują się dzieła artystów, takich jak Jerzy Duda-Gracz, Zdzisław Beksiński, Franciszek Starowieyski czy Jerzy Nowosielski.

Zbudowana w latach 1617–1619 na Górze Bardzkiej (583 m n.p.m.), zwanej także Kalwarią, usytuowana została w miejscu, gdzie jak podaje tradycja, w 1400 roku miała się objawić Matka Boża Płacząca. Jeszcze na początku XVII w. w miejscu objawienia widoczne były podobno ślady stóp i rąk odbitych w kamieniu przez Matkę Bożą. Odcisk stópki znajdujący się obecnie za Kaplicą jest odtworzoną pamiątką po tym zdarzeniu. Kaplica, założona na rzucie centralnym, kwadratu z mocno ściętymi narożami, posiada wewnątrz wpisany mniejszy kwadrat o narożach wtopionych w ściany boczne, akcentowanych na zewnątrz przyporami. Wśród skromnego wyposażenia uwagę przyciąga ołtarz główny z rzeźbą Matki Bożej Płaczącej. Od maja do września w każdą niedzielę (oprócz świąt), o godz. 11.00, w Kaplicy Górskiej odbywają się msze św.

Budynek dawnego teatru zdrojowego w Dusznikach – zwany „Dworkiem Chopina” powstał w 1802 roku. Uroczystość położenia kamienia węgielnego pod budowę odbyła się w  1802 roku. Do końca 1805 roku wykonano wszystkie zaplanowane elementy. Dziś Dworek Chopina, jest najstarszym obiektem w dusznickim zdroju. W Dworku od zawsze skupiało się życie kulturalne uzdrowiska. W 1826 dał w nim swój pierwszy charytatywny koncert F. Chopin. Obiekt jest codziennie dostępny dla zwiedzających w godzinach 10.00-17.00. Obejrzeć go można za symboliczną opłatą 1 zł. Każdy zwiedzający otrzyma gratis oficjalną miejską pocztówkę, którą można przyozdobić pamiątkową pieczęcią z wizerunkiem Dworku Chopina. Można tam również uzyskać informację dotyczącą pozostałych zabytków w mieście i nabyć pamiątki. W pierwszej połowie sierpnia odbywa się w nim Międzynarodowy Festiwal Chopinowski, (pierwszy Festiwal odbył się 25-26 sierpnia 1946 r.) W Dworku  odbywają się w  również: Festiwal Mendelshona oraz Muzyka Epok, a przez cały rok jest to centrum dusznickiej kultury.

Ślęża (718 m n. p. m) zwana też Górą Sobótką jest najwyższym szczytem Masywu Ślęży i całego Przedgórza Sudeckiego, ze względu na znaczną wysokość względną (ponad 500 m) wygląda niezwykle imponująco. Przed wiekami była miejscem pogańskiego kultu religijnego miejscowych plemion, uznawano ją za "siedzibę bogów" - Śląski Olimp. Ośrodek kultu na Ślęży poświęcony był przede wszystkim bóstwu słonecznemu - kult solarny. Pozostałością tego czasu jest wiele rzeźb kultowych. Plemię zamieszkujące terytorium wokół góry Ślęży oraz nad rzeką Ślęzą to Ślężanie, nazwa plemienia pochodzi właśnie od nazwy góry i rzeki. Nazwa plemienia Ślężan została rozciągnięta na inne nadodrzańskie plemiona. W ten sposób w XII wieku ustaliła się jedna wywodząca się od plemienia Ślężan nazwa dla całego regionu, Śląsk. Na szczycie Ślęży Dom Turysty PTTK  im. Romana Zmorskiego położony jest na terenie rezerwatu w Ślężańskim Parku Krajobrazowym. Jest obiektem zabytkowym.

Czermna to przede wszystkim KAPLICA CZASZEK. Zbudował ją w latach 1776 – 1804 ks. proboszcz Wacław Tomaszek, Niemiec o czeskim pochodzeniu. Czasy księdza Tomaszka to okres oświecenia, w którym bardzo często kwestionowano istnienie wieczności, sądu ostatecznego, pośmiertnej odpowiedzialności za przeżyte życie i powszechne zmartwychwstanie. Czermna i okolice obfitowały i to w nadmiarze mogiłami nie tylko na cmentarzach, ale i poza cmentarzami. Był to wynik 2 wielkich pandemii cholery, 2 Wojen Śląskich (1740 – 1742), (1744 – 1745) oraz Wojny Siedmioletniej (1757 – 1762), a również Wojny Trzydziestoletniej. Groby ofiar były kopane naprędce i często płytko, nawet psy wygrzebywały ludzkie kości. Chrześcijańska wrażliwość ks. Tomaszka nie pozwoliła przechodzić nad tym obojętnie. Na subtelność i wyobraźnię proboszcza z Czermnej musiała też mocno wpłynąć pielgrzymka do Rzymu i zetknięcie się z katakumbami. To wszystko razem wzięte stanęło na progu decyzji o zbudowaniu grobowca. Tak powstała Kaplica Czaszek. Jest to kaplica barokowa. Sklepienie wnętrza kaplicy pokrywa 3 tyś. ułożonych czaszek i kości ludzkich. Dalsze 20 – 30 tyś. szczątków leży w krypcie pod kaplicą. Na ścianie głównej znajduje się niewielki ołtarz z barokowym krucyfiksem, na którym leżą ciekawsze okazy czaszek. Wśród piszczeli i czaszek znajdują się dwie drewniane rzeźby aniołów, jeden z trąbką i napisem łacińskim i czeskim „Powstańcie z martwych”, drugi z wagą i napisem łacińskim i czeskim „Pójdźcie pod sąd”. Miejsce to rzeczywiście robi wrażenie, skłania do zadumy, dlatego jest nazywane „Sanktuarium zadumy i milczenia”. Ks. Tomaszek budując tę kaplicę z jednej strony oddał hołd i szacunek zmarłym, a z drugiej zaś – wspaniałą katechezę o prawdach ostatecznych.

Zamek Kapitanowo to jeden z najcenniejszych zabytków rezydencjonalno-obronnych w Polsce. Jego przeszło 700 lat historii oraz wyjątkowi mieszkańcy gwarantują niebywały poziom zarówno architektoniczny, jak i humanistycznej myśli tamtych czasów. Drugi co do wielkości donżon w Polsce, krużganki, kuchnie, tajne schody, tajna sala rady, pomieszczenie ostatecznej obrony to niektóre z pereł zamku. Niezwykła aura panująca we wnętrzach stanowi adekwatne tło dla wspaniałej kamieniarki w postaci unikatowych portali, obramień okiennych oraz kominków. Znakomita większość spośród 64 zamkowych sal nakryta została sklepieniami o przeróżnej konstrukcji. Kilka już wyremontowanych i umeblowanych antykami pomieszczeń oczekuje na miłośników dawnych dziejów Ziemi Kłodzkiej.

Dwór Nawinie położony na uboczu w okolicach Białogardu stanowi perełkę okolicy. Dwór pochodzi z XIX wieku, a ostatnia jego przebudowa miała miejsce na początku XX w. Dwór otacza park dworski uznany za zabytek, dzięki rosnącemu tutaj starodrzewowi i pełniącej funkcji wiatrochronnej i estetycznej dla sąsiadującego z nim bezleśnego obszaru. Znany przede wszystkim z licznie organizowanych rajdów konnych, lekcji jazdy konnej czy obozów jeździeckich. Bogata oferta dla miłośników jeździectwa, ale nie tylko z pewnością przyciąga potencjalnych turystów.

Ośrodek położony jest na zachodnim krańcu Bukowiny Tatrzańskiej. Do dyspozycji turystów jest 12 koni. W ciągu roku w ośrodku organizowane są rajdy, kuligi, obozy konne dla młodzieży, oraz zajęcia z jazdy konnej zarówno dla amatorów jak i jeźdźców zaawansowanych. Górski Ośrodek Jeździecki dysponuje ponadto 30 miejscami w  pokojach 2, 3 i 4 osobowych, wyposażonych w łazienki.

Kościół św. Mikołaja wybudowany został jako świątynia kultu prawosławnego Greków zamojskich. W XVIII wieku wskutek wojen kupcy wrócili do Grecji, a kościół przeszedł na własność Ordynacji Zamojskich. W 1706 r. Anna z Gielińskich Zamojska oddała cerkiew bazylianom unitom. Ci rozwinęli działalność misyjną dla wiernych obu obrządków. Po zniesieniu diecezji chełmińskiej w 1875 r. ówczesny rząd carski oddał kościół w zarząd miejscowym prawosławnym. Kościół pozostał w ich rękach do 1915 r., kiedy to wobec zbliżających się wojsk austriackich miejscowy pop opuścił miasto, a kościół stał nieczynny. W 1918 roku kościół stał się świątynią szkolną pod wezwaniem św. Stanisława Kostki. W 1934 roku ordynariusz lubelski bp Fulman oddał kościół Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela (Redemptorystom), które zaprosił do swojej diecezji. Redemptoryści obok kościoła wybudowali swój klasztor, a następnie zostali pozbawienia kościoła i klasztoru przez władze niemieckie. Kościół i klasztor zostały odzyskane przez Redemptorystów w 1944 roku. Kościół reprezentuje dwa style: renesansowy i barokowy. Pierwotnie do kościoła prowadziła brama pod wieżą, ze skromnym portalem barokowym, kutym w kamieniu. Obecny przedsionek jest późniejszą dobudówką. Wnętrze świątyni jest jednonawowe zwieńczone żebrowaną kopułą renesansową z tzw. latarnią. Wieża kościoła miała charakter baszty obronnej.

Schronisko Pod Wysoką Połoniną to prywatne, rodzinne schronisko położone w Wetlinie w części Stare Sioło. Schronisko znajduje się u podnóża szczytu Smerek 1222 m n.p.m. (przedwojenna nazwa to Wysoka), na wysokości około 650 m n.p.m. Budowę schroniska rozpoczęto w 2010 roku, a pierwszych gości przyjęto już w roku 2012. Historia schroniska sięga jednak roku 1969, w którym to żona ówczesnego nadleśniczego lasów wetlińskich, a babcia właścicieli schroniska, zostaje gospodarzem Domu Wycieczkowego PTTK w Wetlinie. Po latach rodzinnej działalności turystycznej powstają kolejne dwa obiekty, a następnie także schronisko. Obiekt oferuje 30 miejsc noclegowych o standardzie turystycznym w wieloosobowych pokojach. Ponadto do dyspozycji turystów jest wypożyczalnia rowerów, pole namiotowe i boisko sportowe. W pobliżu schroniska znajduje się Bieszczadzki Park Narodowy z pasmem Połoniny Wetlińskiej i Caryńskiej, Małej i Wielkiej Rawki oraz pasma granicznego z Rabią Skałą.

Arłamów to miejscowość położona w południowo-wschodniej Polsce w gminie Ustrzyki Dolne. Od wschodu graniczy z Ukrainą. Nazwa miejscowości pochodzi od osiedlonych tu, w czasach książąt ruskich, jeńców tatarskich, tzw. arłamanów (włóczęgów). W 1964 roku wieś została wysiedlona, a w latach 60-tych XX wieku powstał tu Ośrodek Urzędu Rady Ministrów – Arłamów. W miejscu tym po wprowadzeniu stanu wojennego przez sześć miesięcy, w 1982 roku, internowany był Lech Wałęsa, ówczesny przewodniczący "Solidarności" i późniejszy Prezydent RP. W 1991 r. ośrodek rządowy uległ likwidacji, a dawny hotel został przejęty przez gminę Ustrzyki Dolne. Obecnie w budynku, dawnego Ośrodka URM funkcjonuje Hotel Arłamów. Okolica obfituje w wiele interesujących miejsc i śladów burzliwej historii osady w postaci zarastających pozostałości dawnych wsi, dziczejących sadów, przydrożnych kapliczek czy licznych zabytków sztuki sakralnej. Niewątpliwym atutem tego miejsca jest jednak niepowtarzalna przyroda tętniąca bogactwem fauny i flory.

Zamek Kazimierzowski w Przemyślu jest jednym z najcenniejszych pomników architektury w tym mieście, a jednocześnie charakterystycznym elementem pejzażu miejskiego. O warowni zlokalizowanej w tym miejscu już u zarania państwowości polskiej wspominają źródła historyczne, zaś badania archeologiczne potwierdzają istnienie w obrębie drewnianego jeszcze grodu monumentalnych przedromańskich budowli, o cechach charakterystycznych dla monarchii wczesnopiastowskiej - zespół rotunda-palatium. Przed ostatecznym włączeniem Przemyśla w obręb państwa polskiego gród przemyski był kilkakrotnie zajmowany przez Rusinów, którzy uczynili z niego centrum administracyjne udzielnego księstwa. Jeden z jego władców – Wołodar Rościsławowicz wzniósł na wzgórzu zamkowym kamienną cerkiew.

Muzeum Skarbów Matki Ziemi w Arłamowie mieści się Rezydencji Hotelu Arłamów. Ekspozycja składa się z ponad 900 sztuk różnych eksponatów spotykanych w Polsce i na świecie. Są wśród nich zarówno kamienie szlachetne jak również skamieniałości i meteoryty. Spotkać tu więc można nie tylko gips lub kwarc, ale również siarkę czy rudy metali takich jak żelaza, cynku czy miedzi. Wśród kamieni szlachetnych zwiedzających na pewno zainteresują rubiny, agaty, jaspisy, malachity i szmaragdy, a prawdziwą perełką jest niezwykle rzadki niebieski diament. W muzeum znajdziemy także skamieniałości i blisko 200 odłamków meteorytów oraz ważący blisko 10 kg bursztyn.Obecnie trwają prace nad nową aranżacją pomieszczenia ze zbiorami. Do kolekcji doszły nowe okazy minerałów, skamieniałości, oszlifowanych klejnotów, meteoryt Morasko ważący 17 kg, diament nat. o szlifie brylantowym: czarny 9,54 ct, biały 4,81 ct. Do 30.11.2015 r. ekspozycja mieści się w salonie jubilerskim Diamond & Gold, a zwiedzanie jest bezpłatne.

Krosno – miasto w południowo-wschodniej Polsce, określane jako "parva Cracovia" – czyli "mały Kraków", ponieważ krośnieński Rynek z renesansowymi sukiennicami kojarzył się z krakowskim Starym Miastem. Posiada liczne zabytki, m in. kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, obok którego znajduje się wczesnobarokowa dzwonnica wzniesiona w XVII w. Jest to 38-metrowa trójkondygnacyjna budowla, zwieńczona wydatnym gzymsem. Przykryta jest baniastym hełmem z kolumnową latarnią. Wewnątrz znajdują się trzy dzwony z 1639 roku. Największy dzwon Urban – mierzący 490 cm w obwodzie, jest drugim, co do wielkości zabytkowym dzwonem w Polsce. Dzwonnicę wraz z dzwonami ufundował Wojciech Portius. Wieża jest dziś najbardziej charakterystyczną krośnieńską budowlą, symbolem miasta Krosna. W okresie od 1.X do 30.IV, aby zwiedzić Wieżę należy skontaktować się wcześniej z Muzeum Rzemiosła w Krośnie.

Zespół drewnianych domków "Dwunastu Apostołów" w Chełmsku Śląskim powstał w 1707 roku. Zbudowano je w konstrukcji ryglowej, parterowe domy (każdy z podcieniami i drewnianym szczytem), a następnie sprzedano tkaczom sprowadzonym z Czech. Domy pełniły funkcję warsztatów tkackich oraz mieszkalne. Ich usytuowanie nie jest przypadkowe bowiem do wyrobu płótna niezbędne są odpowiednie warunki. Przepływający wartki strumień na zapleczu domów umożliwiał moczenie surowego płótna, a strome zbocze nachylone ku południowi pozwalało na jego suszenie oraz bielenie. Każdy z domów zbudowany jest na rzucie prostokąta. Mimo niewielkich rozmiarów były to niezmiernie funkcjonalne izby. Wnętrze składało się z sieni, kuchni, małego pomieszczenia gospodarczego oraz izby o powierzchni ok. 40 m2, w której żyli i pracowali tkacze. Tutaj też stały dwa krosna oraz inny sprzęt niezbędny do wyrobu płótna. Funkcję magazynu surowców oraz gotowego materiału pełnił strych. Zgodnie z nazwą początkowo domów było 12 jednakże jeden z nich, stojący w pewnej odległości od pozostałych, o nazwie Judasz, spłonął. Do dnia dzisiejszego domy są w użyciu, a dla turystów dostępne są do zwiedzania trzy izby.

Decyzja o budowie kolei linowej na Jaworzynę Krynicką zapadła w 1957 roku jednak z różnych powodów nie doczekała się realizacji. Powrócono do pomysłu dopiero w 1995 roku, a rok później rozpoczęto budowę kolejki. W rezultacie powstała dwuodcinkowa trasa o długości ponad 4 km (Krynica-Czarny Potok, Czarny Potok-Jaworzyna Krynicka). Obecnie na Jaworzynie Krynickiej jest 7 tras narciarskich o łącznej długości ponad 7 km. Trasy te znajdują się na zboczach Jaworzyny (1114 m n.p.m.) w Beskidzie Sądeckim nieopodal Krynicy-Zdroju. Jaworzyna Krynicka jest jednym z największych ośrodków narciarskich w Polsce.

Stacja Narciarska Śnieżnica znajduje się na północno-zachodnich stokach Śnieżnicy, w Kasinie Wielkiej w Beskidzie Wyspowym. Stacja narciarska Śnieżnica dysponuje czteroosobową krzesełkową koleją linową o długości 1100 metrów oraz wytyczonym torem rowerowym dla miłośników kolarstwa MTB. Sama Śnieżnica wznosi się na wysokość 1006 m. n.p.m. i jest szczytem zalesionym. Okolica obfituje w atrakcje turystyczne o znaczeniu historycznym jak i krajobrazowym m.in. cmentarz wojenny z okresu I wojny światowej, leśny rezerwat przyrody Śnieżnica chroniący roślinność buczyny karpackiej z bukami liczącymi do 150 lat.

Jest to główny ośrodek narciarski Białki Tatrzańskiej o dostępności stoków dla wszystkich narciarzy. Coś dla siebie znajdą tutaj zarówno początkujący, średnio-zaawansowani i zaawansowani narciarze. Ciekawostką dla zaawansowanych są dwie trasy z homologacją FIS. Ośrodek dysponuje 6 wyciągami narciarskimi, w tym nowoczesną sześcioosobową koleją linową z osłonami przeciwwietrznymi oraz szeroką infrastrukturą dostępną dla każdego narciarza, taką jak: 8 tras narciarskich różnej trudności, rozbudowany snowpark, trasy biegowe. Na terenie ośrodka znajdują się szkółki narciarskie i wypożyczalnie sprzętu. Po instensywnym dniu, można odpocząć w basenach termalnych.

Pałac wybudowano w latach 1952–1955 jako „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego” według projektu radzieckiego architekta Lwa Rudniewa. Początkowo budynek posiadał jasną fasadę, która jednak z czasem zszarzała. Wykonana została ze spieków ceramicznych w kolorze piaskowca, natomiast inne detale i płaskorzeźby wykonano z wapienia, piaskowca i granitu. Obecnie w PKiN oprócz siedzib różnych firm i instytucji mieści się sala konferencyjno-widowiskowa na 3000 osób (Sala Kongresowa), Muzeum Techniki, Muzeum Ewolucji PAN oraz Pałac Młodzieży wraz z basenem. We wnętrzach PKiN organizowane są różnego typu wystawy i targi. Przed głównym wejściem (od strony ul. Marszałkowskiej) znajdują się dwie rzeźby: Adama Mickiewicza dłuta Stanisława Horno-Popławskiego oraz Mikołaja Kopernika autorstwa Ludwiki Nitschowej. Pałac jest najwyższym budynkiem w Polsce. Razem ze wspornikiem antenowym, będącym integralną częścią iglicy, ma wysokość 237 metrów. Na 42 kondygnacji pałacu w 2000 roku odsłonięty został Zegar Milenijny, który jest trzecim co do wielkości zegarem w Europie, a jego tarcze mają po 6 metrów średnicy.

Schronisko Na Hali Szrenickiej położone jest na wysokości ok. 1200 m n.p.m. na środku Hali Szrenickiej w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwotnie w miejscu, w którym dzisiaj stoi schronisko w 1786 roku postawiono budę pasterską, którą nazwano "Nowa Buda Śląska", przekształconą później w gospodę, a następnie w schronisko. W 1869 roku wybudowano do schroniska drogę, która znacznie ożywiła ruch turystyczny w tej części Karkonoszy. Przed II wojną światową schronisko zyskało standard wysokiej klasy hotelu. Po wojnie w hotelu mieściła się strażnica WOP. Później budynek przeszedł w ręce Polskiego Towarzystwa Turystycznego, a od 1950 r. funkcjonuje jako schronisko w strukturach PTTK. Obiekt na przestrzeni dziesięcioleci był wielokrotnie przebudowywany. Po pożarze z 1975 roku odbudowano schronisko jednak z pewnymi zmianami i w takim kształcie funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W schronisku mieści się stacja Karkonoskiej Grupy GOPR.

Schronisko PTTK Odrodzenie znajduje się przy głównym szlaku karkonoskim, nieco poniżej Małego Szyszaka i niedaleko Przełęczy Karkonoskiej. Budynek obecnego schroniska został wzniesiony w 1928 roku. Późniejsze jego dzieje są dość niejasne. Jedne źródła podają że schronisko przejęli naziści i urządzili w nim ośrodek szkoleniowy młodzieży z Hitlerjugend, inne zaś źródła podają, że w rzeczywistości ośrodek ten znajdował się po obecnej czeskiej stronie. Faktem jest natomiast to, że tuż po wojnie w 1947 roku budynek przejęło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Po kolejnych latach wzlotów i upadków schroniska jego „odrodzenie” nastąpiło w 2009 roku, kiedy to zostało oddane w użytkowanie nowemu dzierżawcy. Dziś Odrodzenie oferuje swoim gościom blisko 100 pokoi, bufet oraz węzeł sanitarny,a wszystko to w samym centrum Karkonoszy, z dala od zgiełku i cywilizacji.

Chełmsko Śląskie, dawniej Schomberg, to wieś w woj. dolnośląskim w gminie Lubawka. Do pierwszej połowy XIX wieku prężnie rozwijający się ośrodek sukiennictwa i płóciennictwa. Do 1945 roku Chełmsko Śląskie posiadało prawa miejskie. Miejscowość zachowała swój dawny charakter i pierwotny układ architektoniczny z rynkiem i dominującą nad miastem bryłą kościoła. W samym rynku znajduje się kilkanaście zabytkowych barokowych i klasycystycznych kamienic, które powstały na przełomie XVII, XVIII w.  Są to 2-3 kondygnacyjne budynki murowane o 3-4 osiach okiennych, niektóre z ozdobnymi portalami i inskrypcjami, czasem z zapisaną datą ukończenia budowy. Bogato zdobione elewacje i szczyty mieszczańskich kamienic to pozostałość po latach świetności miasta i intensywnym rozwoju tkactwa. To jeden z cenniejszych zabytków tego typu na Dolnym Śląsku.

Kowary leżą u podnóża Karkonoszy i Rudaw Janowickich. Dom Tradycji to od 1993 roku siedziba Stowarzyszenia Miłośników Kowar. Zadania statutowe SMK to promocja miasta, jego historii i walorów turystycznych. W Domu Tradycji do dyspozycji są 4 sale wystawowe. Na parterze jest stała wystawa „Kowary na starej widokówce” i zabytkowy wiedeński fortepian z 1870 r. Na piętrze stała wystawa „Górnictwo Kowarskie” (TAJNE mapy rosyjskie z poszukiwań i eksploatacji rud uranu po 1945 r.) w 2 salach okolicznościowe wystawy. Na ZT znajduje się herb miasta z 1890 r. Współpracujemy ze Stowarzyszeniem z Schӧnau – Berzdorf. z Niemiec i z miastami Vrchlabi i Zacler w Czechach. Organizujemy koncerty i spektakle teatralne. W 2013 obchodzono 20-lecie stowarzyszenia i 500 lat nadania praw miejskich Kowarom. Stowarzyszenie zostało uhonorowane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Od 2016 roku w Domu Tradycji Miasta Kowary miejscowi artyści w różnych technikach ozdabiają pokojowe drzwi. Temat przewodni to "Kowary i okolice", a swoje prace akrylem namalowali Jerzy Jakubów, Krystyna Matusiak i Stanisław Kanonowicz.

Kościół Wang zbudowano na przełomie XII i XIII w. w miejscowości Vang w południowej Norwegii. Do Karpacza został przetransportowany w 1842 roku kiedy to ludność Vang w Norwegii doszła do wniosku że świątynia stała się za mała na ich potrzeby i postanowiła go sprzedać. Początkowo kościół miał być eksponatem w berlińskim muzeum jednak za sprawą hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, która przekonała pruskiego króla Fryderyka Wilhelma IV, żeby budowlę przewieźć na Śląsk, budowla ostatecznie trafiła do Karpacza. W 1844 roku świątynia Wang stała się kościołem miejscowej ewangelickiej parafii i pozostaje w tej roli do dziś. Budynek został wykonany z grubych beli bez użycia gwoździ, a wszelkie połączenia to jedynie umiejętnie wykonane złącza ciesielskie. Obecna bryła obiektu uległa rozbudowie, podczas prac konserwatorskich. Dobudowano również wysoką kamienną dzwonnicę, która dodatkowo chroni drewnianą świątynię przed wiatrem znad Śnieżki. Mimo to Świątynia Wang jest uważana za najstarszy drewniany kościół w Polsce.

Schronisko Górskie „Dom Śląski” położone jest w Karkonoszach we wschodniej części Równi pod Śnieżką na Przełęczy pod Śnieżką. Pierwsze schronienie dla drwali i pasterzy tzw. buda, stanęło tu już w XVII wieku. W 1847 po śląskiej stronie stanęło pierwsze schronisko, które jednak w 1888 roku doszczętnie spłonęło. Obecny budynek został zbudowany w latach 1921-1922. W 1923 schronisko przeszło modernizację. Dobudowano oszkloną werandę oraz przebudowano pomieszczenia kuchenne. Po II wojnie schronisko zarządzane było przez DTTK i PTT, a od roku 1951 przez PTTK. Od listopada 1950 w schronisku znajdowała się strażnica WOP, a później Straży Granicznej. Podczas dziesięcioleci schronisko nosiło różne nazwy: Pod Śnieżką, Na Równi pod Śnieżką, Dom Śląski. W 2007 roku schronisko przeszło w prywatne ręce i od tego czasu w takiej formie służy turystom.