Lista znaczków

Kopiec Kaszubów został odsłonięty w 2013 roku. Sam pomysł zaakcentowania Helu jako symbolicznego początku Polski zrodził się w 2007 roku. Główny element kopca stanowi wybudowany w jednym z najpiękniejszych miejsc naszej ojczyzny, na Cyplu Helskim, kamienny obelisk, który symbolizuje początek Rzeczypospolitej oraz podkreśla jedność i tożsamość społeczności kaszubskiej. Elementem obrazującym tę wspólnotę jest Gryf Kaszubski, umieszczony w centralnym miejscu pomnika. Stąd wzięła się nazwa - „Kopiec Kaszubów”. Inspiracją do budowy monumentu były również legendy o Stolemach Kaszubskich – olbrzymach o spokojnym usposobieniu, które od niepamiętnych czasów władały Pomorzem. Poza energią i siłą wielkoludy imponowały wiarą, niezłomnością oraz hartem ducha. Nieprzypadkowo Kaszubi, a w szczególności rybacy przejęli te cechy. Niestety wielce szlachetne i silne olbrzymy przetrwały tylko w ludowych podaniach, została po nich pamięć oraz … kamienie! Jedna z legend mówi, że kiedy na świecie zapanuje powszechna zgoda i przyjaźń pomiędzy ludźmi, potężne głazy obudzą się i zamienią na powrót w przyjazne Stolemy.

Grodzisko Owidz to rekonstrukcja średniowiecznego grodu z XI wieku, malowniczo położona na naturalnym morenowym wzgórzu w zakolu rzeki Wierzycy. Na około 5 h powierzchni znajdują się także: amfiteatr, przystań kajakowa, plac zabaw oraz restauracja. To idealne miejsce na szkolną wycieczkę, rodzinny piknik, firmową integrację. Grodzisko w Owidzu to miejsce, w którym dotkniesz historii - poznasz rzemiosła swoich przodków, nauczysz się strzelać z łuku i władać mieczem, zagrasz w gry plebejskie. Będziecie mieli Państwo okazję nie tylko wypocząć w wyjątkowej i przyjemnej atmosferze, ale również „łyknąć” solidną porcję dziejów okolicznych terenów, epoki, a także ludzi, którzy w niej żyli. Wszystko to podane w naturalny sposób przez żywą załogę Grodziska Owidz, która dziś właśnie stanowi jego mieszkańców, kultywujących tradycję i obyczaje, a nade wszystko pamięć o naszych przodkach.

Muzeum Ziemi Kościerskiej, jako odrębna instytucja kultury, istnieje od 2007 roku. Mieści się w, atrakcyjnym historycznie oraz turystycznie, miejskim ratuszu przy ulicy Rynek 9. Jest to jeden z najstarszych budynków w Kościerzynie, pochodzący z 1843 roku. Eksponaty znajdujące się w Muzeum pochodzą ze zbioru zapoczątkowanego w latach 60. XX w. przez dra Jerzego Knybę, który obecnie jest patronem kościerskiego Muzeum. W salach muzealnych, mieszczących się na dwóch piętrach zabytkowego budynku, oglądać można kilka stałych wystaw. Dział historii i kultury oraz ziemi kościerskiej prezentuje dzieje Kościerzyny oraz jej mieszkańców. Do prezentowanych tam eksponatów należą m.in. popielnice – archeologiczne znaleziska z terenu powiatu kościerskiego czy pamiątki z II Wojny Światowej. Natomiast dział etnograficzny przybliży odwiedzającym rękodzieło oraz przybory użytku codziennego mieszkańców Kaszub - w tym mebli, haftów czy naczyń. Ponadto od 2013 r. w klimatycznej piwnicy mieści się stała ekspozycja dotycząca Towarzystwa Młodokaszubów, którzy na początku XX wieku podjęli się walki o rodzimą kulturę i kaszubszczyznę.

Muzeum Akordeonu jest oddziałem Muzeum Ziemi Kościerskiej. To nie przypadek, że muzeum tego instrumentu powstało właśnie na Kaszubach. To na tych terenach muzyka akordeonowa towarzyszy mieszkańcom od bardzo dawna i wciąż cieszy się zainteresowaniem. Pomysłodawcą oraz osobą, która zapoczątkowała kolekcję instrumentów jest Paweł Nowak, akordeonista i kolekcjoner. Przekazał on swój zbiór instrumentów Muzeum Ziemi Kościerskiej. To działanie pozwoliło w niedługim czasie utworzyć odrębny oddział, początkowo znajdujący się przy ulicy Długiej w Kościerzynie. Po czterech latach akordeony trafiły do miejskiego ratusza, czyli do siedziby Muzeum Ziemi Kościerskiej, gdzie znajdują się do dzisiaj. Obecnie zwiedzający mogą podziwiać ponad 120 instrumentów pochodzących z pierwotnej kolekcji Pawła Nowaka, ale również z już własnego zbioru Muzeum Akordeonu. Instrumenty pochodzą nie tylko z krajów europejskich, lecz również z dalszych zakątków świata. Wiele eksponatów to pozycje unikalne, dla których warto odwiedzić właśnie Kościerzynę. Każdy gość Muzeum Akordeonu ma możliwość nie tylko podziwiać instrumenty, ale też sprawdzić swoje siły w grze na udostępnionych egzemplarzach.

Muzeum Kolejnictwa od 2009 roku funkcjonuje jako oddział Muzeum Ziemi Kościerskiej, a powstało na miejscu dawnej lokomotywowni. Kościerzyna była jednym z punktów na trasie węglowej łączącej Śląsk z Gdynią, powstałej w latach 1926-1933. Od 2013 roku Muzeum zaskakuje odwiedzających swoją nowoczesną formą, którą uzyskała dzięki projektowi „Pomorskiej Kolei Skarbnica – Rewitalizacja Zabytkowych Obiektów Zespołu Parowozowni w Kościerzynie.” Obecnie ekspozycja obejmuje kilkadziesiąt pojazdów szynowych rozlokowanych na otwartym powietrzu. Ponadto dla zwiedzających udostępniono budynek hali parowozowni. Tam znaleźć można wystawę stałą wyposażoną w multimedialne środki przekazu, makiety kolejowe oraz pokaz 3D. Główną atrakcją Muzeum są stare parowozy oraz wagony, które są najliczniejszym zbiorem tego typu w Północnej Polsce. Unikatowym eksponatem jest między innymi prototypowa lokomotywa SP47-001. Swoją ekspozycję posiada również Polski Czerwony Krzyż, w postaci zrekonstruowanego wagonu sanitarnego. Dodatkowo każdy miłośnik kolejnictwa ma niepowtarzalną okazję przejażdżki ręczną drezyną.

Hel to miasto położone na cyplu Mierzei Helskiej, znane jako ośrodek turystyczny oraz ośrodek rybołówstwa. Niemal ze wszystkich stron miasto otoczone jest rzez wody Morza Bałtyckiego, a tylko od północno-zachodniej strony wąskim fragmentem lądu połączone jest z Jastarnią i dalej Władysławowem. Znaczenie nazwy Hel nie zostało do końca wyjaśnione, ale jednym z nich jest tłumaczenie jakoby nazwa ta oznaczała „wydmę, pustkowie, cypel”. Pierwsze wzmianki o Helu pochodzą z 1198 r. W XIII w. ówczesna wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu. Prawa miejskie otrzymał już przed 1266 rokiem. Na przestrzeni lat Hel intensywnie się rozwijał, ale ostatecznie ustąpił pobliskiemu Gdańskowi. Prawa miejskie stracił w roku 1872. W 1893 r., kiedy we wsi został zbudowany port rybacki powstrzymano upadek Helu. Stał się on wtedy schronieniem dla statków rybackich, ale także popularnym celem wycieczek dla mieszkańców Gdańska i Sopotu, a później także miejscowością uzdrowiskową. Prawa miejskie odzyskał po 1945 roku.

Początek sopockich szlaków spacerowych miał miejsce w latach sześćdziesiątych XX wieku w czasach rozwoju kurortu Jana Jerzego Haffnera. Kuracjuszom, obok kąpieli, polecano przejażdżki łodziami po Zatoce Gdańskiej i spacery w lasach okalających Sopot od zachodu. Wtedy też na terenie miasta, a głównie w jego terenach leśnych wyznaczono kilka krótkich tras. Powstało wówczas pięć szlaków: wiewiórki, sarni, motyli, leśny, morski.  Faktem natomiast jest to, iż tak naprawdę pierwsze znakowane szlaki turystyczne powstały w Sopocie około 40 lat wcześniej.  Pod koniec XX wieku staraniem miejscowego  Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego i jego działaczy przy współudziale Urzędu Miasta Sopotu, podjęto działania zmierzające do odtworzenia historycznych szlaków. Przy zachowaniu tradycyjnego nazewnictwa oraz sposobu znakowania, przygotowano i wyznaczono sieć sześciu szlaków. Pięć z nich biegnie na terenie lasów graniczących z miastem od zachodu, a jeden biegnący wzdłuż morskiego brzegu pozwala poznać to, co najciekawsze w Sopocie i jego bliskim otoczeniu. W 2012 roku  wytyczono dodatkowo ścieżkę dydaktyczną - Szlak Borsuka, która upamiętnia osoby zaangażowane w akcję pomocy prześladowanym w czasach PRL robotnikom.

Dworek Sierakowskich należy do najstarszych zabytków budownictwa sopockiego. Historia Dworku Sierakowskich sięga 1714 roku, kiedy to znajdujący się w jego miejscu  dwór letniskowy został naniesiony na najstarszy zachowany obecnie plan Sopotu. Posiadłość wielokrotnie zmieniała właścicieli by ostatecznie w roku 1797 trafić w ręce Hrabiego Kajetana Onufrego Sierakowskiego. W tym samym czasie nadano dworkowi jego obecny kształt, który nawiązuje do typowego dworu polskiego. Zadbano przy tym także o otoczenie dworu czyli niespełna hektarowy ogród. Od 1805 roku dworek funkcjonował jako letnia rezydencja Heleny Dzieduszyckiej, która była drugą żoną Sierakowskiego. Mimo częściowej dewastacji dworku w latach powojennych we wnętrzach zachowało się sporo oryginalnych elementów wyposażenia, m.in. kaflowe piece z początku XIX wieku, kilka par dwuskrzydłowych drzwi,  okucia metalowe i sztukaterie oraz  malowidło na suficie. W 1958 roku właścicielem dworku zostaje Państwo Polskie, a cztery lata później działka wraz z zabudową zostaje wpisana do rejestru zabytków. W1974 roku powstaje Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, które swoją siedzibę do dnia dzisiejszego ma właśnie w Dworku Sierakowskich. Sam dworek w roku 2009 przeszedł gruntowną rewitalizację i dzisiaj pełni rolę jednego z najaktywniejszych w mieście ośrodków życia kulturalnego.

Tczewska starówka obejmuje swym zasięgiem rynek wraz z przyległymi ulicami, dwa kościoły: Farny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz pw. Św. Stanisława Kostki z pozostałością zabudowań podominikańskich, oraz zachowanymi fragmentami murów obronnych pochodzącymi z XIV wieku.  Do najstarszych ulic w grodzie Sambora zaliczamy ul. A. Mickiewicza. W średniowieczu trakt ten prowadził do najważniejszej bramy  miejskiej prowadzącej do Gdańska. O randze tej ulicy świadczą relikty, nie zachowanych niestety już dziś przedproży. Dziś wizytówką tej ulicy są zabytkowe kamieniczki. Ich średniowieczny charakter zachował się po dzień dzisiejszy w piwnicach. Kamienica znajdująca się obecnie pod numerem 8 została zakupiona w 1667 roku prze protoplastę tczewskiego odłamu rodu Forsterów - Adama Simona Ferstera, który cieszył się dużym szacunkiem wśród mieszkańców oraz piastował urząd burmistrza. Zabytkowy charakter ma także odrestaurowana niedawno kamienica o numerze 9. Dziś mieści się w niej nowoczesna drukarnia. Dla turysty zwiedzającego miasto zapewne ciekawe będą zaznaczone w poziomie ulic specjalnymi mosiężnymi znakami piesze szlaki turystyczne: forteczny, spacerowy i widokowy z zaznaczonym mostem zwodzonym i bramą wjazdową. Również na rynku w układzie poziomym zaznaczono zarys nieistniejącego ratusza, który spłonął w maju 1916 roku i  nie został nigdy odbudowany.

Sopockie molo stało się symbolem i wizytówką miasta. Jest najdłuższym molo nad Morzem Bałtyckim. Ma ponad 500 metrów długości z czego 458 metrów wchodzi w głąb Zatoki Gdańskiej. Molo składa się z dwóch części: Skweru Kuracyjnego i części spacerowej. Skwer Kuracyjny jest olbrzymim placem, przy którym znajduje się  sopocka latarnia morska, zabytkowa fontanna, a także muszla koncertowa oraz kawiarnie i restauracje. Część spacerowa składa się z pomostu oraz pokładów dolnych i bocznych. Na końcu mola od 2011 roku zlokalizowana jest przystań jachtowa na sto jednostek. Pierwszy pomost w tym miejscu zbudowany został  w 1827 roku przez doktora Jerzego Haffnera. Miał on wówczas nieco ponad 31 metrów, ale do końca XIX wieku wydłużono go do 150, a w 1910 roku do 315 metrów. Obecne molo zostało zbudowane w 1928 roku i w tym samym czasie przebudowano Skwer Kuracyjny. Początkowo molo spełniało funkcje lokalnej przystani, , a w okresie międzywojennym także przystani dla dużych statków pasażerskich, które cumowały w pewnym oddaleniu. Dopiero gdy miasto stało się uzdrowiskiem molo zyskało funkcję rekreacyjną. Obecnie oprócz powyższych funkcji stanowi doskonały punkt widokowy z widokiem na nadmorską cześć miasta oraz gdański port morski. 

Kościół św. Jerzego w Sopocie to budowla neogotycka powstała w latach 1899–1901 według projektu Ludwiga von Tiedemanna. Świątynię wzniesiono jako jednonawową z czerwonej cegły z fasadą w części wykonaną z kamienia. Wysokość nawy głównej wynosiła 15 metrów, a korpusu do dachu 24 metry. Sama wieża od podstawy do szczytu osiągnęła wysokość 47 metrów. Środki na budowę kościoła pochodziły ze zbiórki wśród wiernych przy czym znaczną kwotę przekazali cesarzowa Augusta Wiktoria wraz z cesarzem Wilhelmem II. Do 1945 roku świątynia służyła do użytku wiernych wyznania ewangelickiego. 8 maja 1945 roku przekazano ją polubownie na potrzeby duszpasterstwa wojskowego Kościoła rzymskokatolickiego z przeznaczeniem na kościół garnizonowy i szkolny. W tymże roku kościół został poświęcony pod wezwaniem św. Jerzego.  W 1970r. w ramach adaptacji kościoła zmieniono wystrój prezbiterium. Ustawiono wówczas marmurowy ołtarz oraz zamontowano obecne tabernakulum. Do dzisiejszych czasów z pierwotnego wyposażenia kościoła zachowały się jedynie żyrandole, ławki oraz 23-głosowe organy pneumatyczne firmy Terletzki i Wittek z Elbląga. We wnętrzu możemy także podziwiać płaskorzeźbę Matki Bożej Częstochowskiej oraz  drewnianą figurę Serca Pana Jezusa czy witraże przedstawiające świętych i błogosławionych Kościoła Katolickiego. 

Bulwar Nadmorski to jedno z najpopularniejszych miejsc i symboli Gdyni. Jest to promenada o długości 1,5 km prowadząca brzegiem morza, u stóp Kamiennej Góry. Już w latach 20. XX w. była to popularna trasa spacerowa wśród Gdynian i letników. Początkowa piaszczysta ścieżka, z biegiem lat, była wielokrotnie poszerzana i wydłużana, a także wzmacniania przed zalewem fal. W 1949 r. bulwar został w 80% zniszczony przez sztorm. Ostatecznie, w latach 1965-68, zbudowano nowy bulwar i jednocześnie falochron, chroniący brzeg przez niszczącym działaniem morza. Zwieńczeniem budowy w 1969 r. był montaż „Gdyńskich rybek”, autorstwa prof. Adama Smolany. Jest to metalowa rzeźba, przedstawiająca trzy fladry, poniżej których umieszczono spiżową tablicę pamiątkową z metryczką budowy Bulwaru Nadmorskiego. Od 1981 r. bulwar nosi imię Feliksa Nowowiejskiego – dyrygenta, organisty, pedagoga, kompozytora m.in. opery „Legenda Bałtyku” i „Hymnu do Bałtyku”, a także wielkiego miłośnika Gdyni.

Torpedownia to jedna z najdziwniejszych budowli w Polsce. Wznosi się w odległości około trzystu metrów od brzegu w Gdyni Babich Dołach. Jest to obiekt z czasów II wojny światowej, wybudowany przez Niemców jako ośrodek Badań Broni Podwodnych Kriegsmarine. Służył do testów torped odpalanych w kierunku Juraty i Jastarni. Składał się z dwóch obiektów położonych na wodzie: Torpedowaffenplatz Gotenhafen-Hexegrund (Babie Doły), który pracował na potrzeby Luftwaffe, doskonaląc torpedy lotnicze oraz Torpedo Versuchs Anstalt-Oxhöft (Oksywie), który zajmował się rozwojem torped dla okrętów podwodnych. Po II wojnie światowej obiekt na Oksywiu został przejęty przez Marynarkę Wojenną i stacjonuje tam Grupa Specjalna Płetwonurków „Formoza”. Z kolei torpedownia w Babich Dołach nie została w żaden sposób ani odbudowana, ani zabezpieczona, a jej budynek został zniszczony m.in. na skutek sztormów. W połowie lat dziewięćdziesiątych wysadzono resztki mola prowadzącego do budynku. Obiekt nie jest udostępniony zwiedzającym. Bywa jednak tłem lub miejscem akcji polskich filmów oraz seriali telewizyjnych.

Uznany za największy na świecie zamek gotycki, zbudowano w kilku etapach począwszy od roku 1274. Na przestrzeni dziejów był rezydencją wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego, a także królów Polski. Pod koniec II wojny światowej zamek został zamieniony w punkt oporu, co doprowadziło do ogromnych zniszczeń. Obecnie jest siedzibą muzeum zamkowego, które co roku zwiedza pół miliona turystów z całego świata. Ekspozycja obejmuje ok. 40 tys. muzealiów, takich jak kolekcje numizmatów, uzbrojenia, broni, czy artystycznych wyrobów z bursztynu. Obiekt jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku obejmuje odrestaurowany po II wojnie światowej Zamek Książąt Pomorskich, a także Młyn Zamkowy, fragmenty gotyckich obwarowań miejskich i malownicze nadrzeczne spichlerze. Może poszczycić się ogromnymi zbiorami średniowiecznej rzeźby drewnianej oraz umeblowaniem i dokumentami pochodzącymi z terenów dawnego Księstwa Pomorskiego. Unikatową kolekcję stanowią pamiątki pogrzebowe po ostatnich książętach z rodu Gryfitów: szaty, biżuteria i niemal idealnie zachowane cynowe sarkofagi. Zabytki kultury ludowej Pomorza, związane zarówno z ludnością autochtoniczną, jak i przesiedloną po wojnie, prezentowane są w Młynie Zamkowym – jednym z najstarszych w Polsce obiektów przemysłowych. W sąsiedztwie zamku położony jest gotycki kościół i renesansowy ogród księżnej Erdmuty. W Spichlerzu Richtera funkcjonuje popularna herbaciarnia, gdzie eksponowane są dawne pocztówki, fotografie i plakaty filmowe. Największą dumą Muzeum jest spuścizna po Stanisławie Ignacym Witkiewiczu, niepokornym artyście znanym jako Witkacy. W Słupsku znajduje się największa na świecie – i stale rosnąca – kolekcja jego prac. Trzon zbiorów stanowią pastelowe portrety przyjaciół i klientów firmy portretowej „S. I. Witkiewicz”, prezentowane na jedynej w swoim rodzaju stałej wystawie.

Zamek w Sztumie jest kompleksem obiektów powstających od XIV do XX w. Najstarszą część stanowią pozostałości krzyżackiej warowni wzniesionej w końcu XIV w. jako siedziba wójta i rezydencja wielkich mistrzów. Przez trzy wieki był także siedzibą polskiego starosty. Uszkodzony w czasie wojen szwedzkich w XVII w. został zajęty przez Prusaków w 1772 r. W ciągu XIX w. Prusacy dokonali rozbiórki większości średniowiecznej zabudowy. Do czasów obecnych zachowała się kamienna część muru obronny z basztą więzienną, skrzydło południowe – dawny średniowieczny dom mieszkalny, wieża bramna, XIX-wieczna zabudowa skrzydła wschodniego, studnia, a także pozostałości dawnej fosy. Przy zamku działa Bractwo Rycerzy Ziemi Sztumskiej, prezentujące bogatą przeszłość historyczną miasta, organizujące turnieje rycerskie i pokazy walk.

Muzeum Kultury Ludowej Pomorza w Swołowie stanowią dwie zagrody muzealne, wtopione w krajobraz wsi zwanej stolicą Krainy w Kratę. Są żywym obrazem dobrze prosperującej, przedwojennej osady – pielęgnowane są tam stare nasadzenia, uprawiane pola i ogrody, hodowane zwierzęta popularne dawniej w regionie. Zrewitalizowane domy i zabudowania gospodarskie dodatkowo kryją nowoczesne, multimedialne ekspozycje, umożliwiające nauczanie wiejskiej historii Pomorza w atrakcyjnej formie. Realizowany jest bogaty program edukacyjny dla dzieci i młodzieży, obejmujący ginące rzemiosła i codzienne funkcjonowanie wiejskiego gospodarstwa. Organizowane są imprezy plenerowe – kultywujące dawne obyczaje Szparagowe Święto czy Pomorska Gęsina, a także skierowana do najmłodszych Dziecięca Zagroda.

Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach to skansen powstały w miejscu ostatniego domu Słowińców. Mimo wielu wieków niemieckich wpływów, Słowińcom udało się zachować i ocalić język oraz tradycje z gruntu słowiańskie, tworząc unikatowe połączenie dwóch odrębnych kultur. Enklawa Słowińców przetrwała aż do końca II wojny światowej, kiedy to duże grupy rodzimych mieszkańców Kluk zostały wywiezione do Niemiec, a wieś zaczęła podupadać. Nieliczni, którzy pozostali, wzięli udział w ratowaniu spuścizny po przodkach. Skansen w Klukach stanowi rekonstrukcję słowińskiej osady rybackiej, złożonej z krytych strzechą chałup szachulcowych. Niektóre budynki zachowano w miejscu ich powstania, inne zostały przeniesione do Kluk i usytuowane w skansenie według dawnej struktury wsi. Autentyzmu zagrodom muzealnym dodaje naturalne otoczenie wydm, jezior, podmokłych łąk i starych drzew, a także uprawiane w skansenie pola i ogrody, umieszczone w chałupach obiekty z życia codziennego, sprzęty gospodarskie i zwierzęta hodowlane. Sezon w Klukach otwiera organizowana z rozmachem impreza plenerowa – Czarne Wesele – nawiązująca do tradycyjnego święta słowińskiego, związanego z wydobyciem torfu. Bogata oferta edukacyjna obejmuje naukę o dawnej kuchni pomorskiej, domowych zajęciach i dawnych rzemiosłach – lekcje przeprowadzane są w autentycznych wnętrzach i przy użyciu oryginalnych narzędzi.

Szlak Pstrąga Tęczowego to trasa rowerowa znajdująca się w gminie Łęczyce, leżącej w Powiecie Wejherowskim. Liczne wzniesienia wśród lasów i pól oraz lokalizacja trasy z dala od ruchu drogowego sprawiają że jest to miejsce idealne na odpoczynek na świeżym powietrzu. Drogi, po których wiedzie szlak to głównie szerokie i ubite gruntowe dukty leśne. Na całej trasie znajduje się także kilkanaście wiat przystankowych umożliwiających wypoczynek. W sąsiedztwie wiat zlokalizowane są także stojaki rowerowe, a całość dopełnia fachowe oznakowanie trasy w postaci tabliczek kierunkowych i map. Nazwa szlaku pochodzi od licznych w tym regionie hodowli pstrąga tęczowego. Przy okazji więc, szczególnie na odcinku wiodącym w pobliżu przełomu rzeki Łeby, warto skosztować świeżo przyrządzonego pstrąga. Wszelkich miłośników turystyki rowerowej ale i nie tylko, z pewnością zainteresują piękne krajobrazy jak i często spotykane zabytki architektury. Szlak liczy 32 kilometry długości.

Muzeum Helu wchodzące w skład Helskiego Kompleksu Muzealnego to stosunkowo młoda placówka muzealna. Wcześniej, bo od maja 2015 roku działało w tym miejscu Muzeum Przyrodniczo – Etnograficzne będące oddziałem Muzeum Obrony Wybrzeża. Siedzibą muzeum został obiekt B-1, „Anton”, wybudowany przez Niemców w 1941 roku jako stanowisko armaty 406 mm w kompleksie Schleswig – Holstein. Po wojnie miejsce to użytkowane było przez wojsko, a następnie przez kilka lat obiekt niszczał, by w końcu zostać przekazanym stowarzyszeniu „Przyjaciele Helu". Tak powstał pomysł na Muzeum Przyrodniczo - Etnograficzne. W nowo wyremontowanych salach zorganizowano osiem wystaw etnograficznych, pokazujących Hel sprzed 150 laty oraz trzy wystawy przyrodnicze. Sale wystawowe oraz gabloty zapełniły się eksponatami wcześniej zgromadzonymi oraz wypożyczonymi od kolekcjonerów. W maju 2016 roku dotychczasową placówkę muzealną przekształcono w Muzeum Helu ukazujące historię miasta, z działem przyrodniczym poświęconym przyrodzie Półwyspu Helskiego i Zatoki Puckiej. Ekspozycje uzupełniają kopie historycznych dokumentów, wyszukiwane w archiwach państwowych. W wyremontowanych pomieszczeniach tworzone są także nowe wystawy poświęcone Kaszubskim twórcom ludowym.

Zamek w Gniewie jest jednym z najlepiej zachowanych zamków krzyżackich na Pomorzu. Znajduje się nieopodal rynku, na skarpie na lewym brzegu Wisły. Zamek ten powstał w miejscu wcześniejszej warowni obronnej pod koniec XIII wieku z inicjatywy komtura Dietricha von Spira. Ceglana budowla ma kształt zbliżony do kwadratu, z czterema wieżyczkami w narożach. Mury zamkowe okalają wewnętrzny dziedziniec, pośrodku którego znajduje się studnia. Wszystkie skrzydła zamku mają jednakową wysokość, ale różną ilość kondygnacji, na co wpływa zmienna wysokość pomieszczeń. Dawniej w północnym skrzydle mieściły się komnaty komtura. W części południowej natomiast znajdowały się m.in. kaplica i kapitularz. Piwnice oraz parter zajmowały pomieszczenia gospodarcze takie jak kuchnia, piekarnia czy magazyny. Na przestrzeni stuleci zamek w Gniewie był zarówno siedzibą komtura gniewskiego jak i polskich starostów. W późniejszym okresie służył także za spichlerz, a po roku 1939 również jako więzienie dla Polaków. Mimo licznych zniszczeń wojennych zamek odbudowano w latach 60. i 70. XX wieku przywracając częściowo średniowieczny charakter warowni. Obecnie zamek w Gniewie zajmuje hotel z licznymi pokojami gościnnymi, restauracją i salą wystawienniczą oraz galerią. Możliwe jest także zwiedzanie zamku. 

Figura Misia Maciusia to symbol i maskotka miasta. Znajduje się na ścianie kamienicy przy ulicy Sambora, nieopodal kościoła pw. św. Mikołaja w Gniewie. Figura z brązu o wysokości 75 cm i wadze 30 kg, powstała w 2010 roku i została wykonana z inicjatywy księdza Zbigniewa Rutkowskiego. Powstanie tej figury związane jest z miejscową legendą o bitwie jaką stoczono pod Gniewem z wojskami szwedzkimi. Mieszkańcy miasta, wraz z wojskami  króla Zygmunta III Wazy walczyli z wojskami szwedzkimi. W tym czasie dzwony kościoła św. Mikołaja  wzywały na msze, ale kiedy nikt z ludzi nie pojawił się do miasta weszły wypłoszone z łąk i lasów zwierzęta. Prowadzone pod wodzą misia Maciusia pojawiły się w świątyni, gdzie modliły się o dar pokoju wśród ludzi. Ponoć jeszcze dzisiaj słychać wieczorami  pomrukiwania Maciusia, który wraz z innymi zwierzętami prosi o pokój i jedność między ludźmi. Ciekawostką jest również fakt iż figura posiada kilka kompletów ubrań, w które ubierana jest na specjalne okazje. Wśród strojów znajduje się m.in. kolczuga, kontusz szlachecki, ale także strój kominiarza, strażaka, a nawet kibica.

Stała wystawa kapsli "Muzeum Kapsla" to prywatna inicjatywa Patryka Pokorskiego, gniewianina, lokalnego przewodnika. Swe podwoje muzeum otworzyło podczas Nocy Muzeów w 2017 roku. Na początku zbiory muzealne miały być wystawą czasową, ale szybko pomysł przerodził się w działania zmierzające do powstania stałej placówki muzealnej. Dziś Muzeum Kapsla mieści się w jednej z kamienic przy gniewskim rynku. Prezentuje zbiór kapsli z całego świata, począwszy od zamknięć polskich, czeskich, niemieckich, a skończywszy na kapslach z tak egzotycznych krajów jak Chiny, Maroko, Kolumbia czy Australia. Urozmaiceniem wystawy jest stół z torem do gry w kapsle. To swego rodzaju atrakcja, szczególnie dla młodych turystów, którzy nie znają tej formy zabawy. Muzeum cały czas się rozwija i stanowi ciekawą alternatywę dla wszystkich, którzy lubią nieszablonowe zwiedzanie połączone z odrobiną rozrywki.

Słupski Ratusz jest jednym z najokazalszych budynków w Słupsku i należy do grona najpiękniejszych ratuszy w Polsce. Oddano go do użytku w 1901 roku, zaledwie po 27 miesiącach budowy. Łączy w sobie styl neogotyckiej bryły, nawiązującej do gotyckich budowli Słupska, z bogatymi secesyjnymi motywami dekoracyjnymi wnętrza, obecnymi m.in. w witrażach, kasetonowych sufitach, zdobieniach korytarzy czy snycerce. W wyposażeniu wnętrza na uwagę zasługują także obrazy przedstawiające historię Słupska umieszczone w klatce schodowej oraz w Sali Obrad Rady Miejskiej. Zachwyca gabinet Prezydenta miasta z biurkiem pierwszego burmistrza Słupska urzędującego w tym budynku, ponad stupiętnastoletnia tapeta – imitacja kurdybanu i niegdyś gazowy żyrandol. W Ratuszu można zobaczyć także kopię bursztynowej figurki Niedźwiadka Szczęścia. Ratusz wraz z 59-metrową wieżą zegarową, z której rozpościera się panorama miasta, można zwiedzać z pracownikami Centrum Informacji Turystycznej w Słupsku.

Biały Spichlerz jest jednym z najcenniejszych zabytków budownictwa przemysłowego w Słupsku. Budowę tego magazynu wojskowego rozpoczęto wiosną 1804 roku z przeznaczeniem na przechowywanie obroku dla koni. Był pierwszym spichlerzem o tak nowoczesnych rozwiązaniach konstrukcyjnych oraz jednym z pierwszych o murowanych i otynkowanych ścianach. Cechował go klasycystyczny wygląd z niewielką ilością dekoracji. Spichlerz pełnił swoją funkcję do 1945 roku. W latach powojennych był tymczasowym więzieniem dla niemieckich mieszkańców miasta, spichlerzem zbożowym, magazynem mechanicznych artykułów gospodarstwa domowego. W roku 2013 właścicielem obiektu stało się Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Dzięki zaangażowaniu muzealników, po ponad 200 latach istnienia, budynek odzyskał świetność. Poprzez wprowadzenie funkcji muzealnej: wystawienniczej i magazynowej, zaczął nowy rozdział. Dziś w Białym Spichlerzu, znajdują się wystawy stałe prezentujące największą na świecie kolekcję dzieł Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz zbiory sztuki współczesnej. Ponadto zobaczyć tu można wystawę "Słupsk - miasto i ludzie", prezentującą pamiątki po osadnikach przybyłych do miasta po 1945 roku.