Lista znaczków

Latarnia morska w Darłowie znajduje się tuż przy ujściu rzeki Wieprzy, przy wejściu do portu. Pierwsza wzmianka o latarni w Darłowie pochodzi z 1715 roku, kiedy to zarządzono ustawienie świateł po obu stronach ujścia rzeki. W 1885 roku u nasady wschodniego falochronu zbudowano stację pilotów, do której od południa przylegała kwadratowa wieża. Stacja ta na drugim piętrze posiadała pokój dyżurnego pilota, który obsługiwał latarnię wskazując drogę do portu. Lampa z soczewką umieszczona była wtedy w oknie na wysokości 12 metrów. Obecna latarnia to stan z 1927 roku kiedy to po remoncie wieża została podwyższona do 22 metrów. Zmieniono też optykę latarni, a w 1996 roku zmodernizowano źródło zasilania, dzięki czemu dzisiaj latarnia może świecić ciągłym światłem nawet przy braku zasilania przez okres siedmiu dni. Światło latarni ma zasięg 15 mil morskich, co oznacza, że jest widziane z odległości ok. 27 kilometrów. Od sierpnia 2000 roku latarnię udostępniono zwiedzającym, którzy mogą podziwiać zarówno samą latarnię jak i piękne widoki z jej wieży.

Jest zlokalizowana na klifowym wybrzeżu i uruchomiona została w roku 1866. W trakcie swojej ponad 100 – letniej działalności została zniszczona w trakcie działań wojennych oraz poddana była licznym renowacjom, które przywróciły jej pierwotny wygląd zatracony podczas wojny. Z jej tarasu widokowego, znajdującego się na wysokości 45 m i po pokonaniu 210 stopni podziwiać można panoramę miejscowości znajdujących się w pasie nadmorskim Bałtyku. Budynek latarni wraz z przylegającym do niej ogrodem wpisany został do Krajowego Rejestru Zabytków.

Należy do najstarszych latarni w Polsce, ponieważ pierwsza latarnia powstała już w roku 1805. Wzniesiona jest na falochronie wschodnim i ostateczny kształt i imponującą wysokości 68 m uzyskała w drugiej połowie XIX w. Do dziś należy do największych i najbardziej imponujących budowli na polskim wybrzeżu. Również uważana jest za najwyższą latarnię morską na całym wybrzeżu Bałtyku, a także za jedną z największych na świecie. Wokół latarni, w przylegających budynkach, utworzone zostało muzeum latarnictwa i ratownictwa morskiego. Budynek latarni wpisany został do Krajowego Rejestru Zabytków.

UWAGA! Tymczasowo dostęp do latarni morskiej drogą lądową jest niemożliwy. Aby zwiedzić latarnię należy skorzystać z przeprawy wodnej statkiem Adler-Schiff. Obowiązkowe są rezerwacje, pod numerem telefonu 91 322 45 88 

Pierwsze światło naprowadzające statki do portu w Kołobrzegu zabłysło w 1666 roku. Swój ostateczny kształt latarnia morska wznosząca się w kołobrzeskim porcie uzyskała po zakończonych działaniach wojennych. Za podstawę obecnej latarni wykorzystano dawnego fortu, który znajdował się u wejścia do portu. Wznosi się na wysokość 26 m i została udostępniona do zwiedzania. Z tarasu widokowego rozciąga się panorama całego Kołobrzegu, a także podziwiać można statki wpływające do portu. Latarnia morska stanowi nierozerwalny element kołobrzeskiego portu, bulwaru nadmorskiego i pobliskiego molo.

Została zbudowana pod koniec XIX wieku, osiąga wysokość 50,2 metra. Latarnia jest udostępniona do zwiedzania. Na szczyt latarni prowadzą kręte, granitowe schody - aby się dostać na taras trzeba pokonać ich aż 190. Ze szczytu rozciąga się malowniczy widok na Morze Bałtyckie, dostrzec można stąd Sarbinowo, Chłopy, Mielno i Unieście. Latarnia jest usytuowana w centrum wsi, u podstawy wieży znajduje się dom latarnika, kramiki z jedzeniem i pamiątkami oraz ładnie zagospodarowany teren. Latarnia została wpisana do rejestru zabytków.

W Ustce pierwsza latarnia powstała w 1871 roku, wykorzystując istniejący budynek stacji locji. Na jego maszcie, na wysokości 11,6m umieszczono aparaturę Fresnela, emitującą ciągłe czerwone światło. Widoczne było ono z odległości 6 mil morskich. W 1893 roku przebudowano wieżę stacji locji zastępując strzelisty dach przeszkloną galerią i umocowano na niej stałe źródło światła. Wysokość, zasięg i charakterystyka światła pozostały bez zmian. W 1904 roku światło zmieniono na białe, przerywane. W latach 1914- 1926 zmodernizowano nabrzeże, a później rozpoczęto rozbudowę portu, co przerwała wojna. Zniszczenia wojenne szczęśliwie ominęły latarnię i stację pilotów. Po wojnie światło w latarni zapłonęło znów 15 listopada 1945 roku. Ta XIX wieczna budowla przetrwała do dzisiejszych czasów bez większych renowacji. Nie zniszczyła jej nawet wojenna zawierucha. Latarnia stoi tuż przy samym wejściu do usteckiego portu i ujścia rzeki Słupi do Bałtyku. Jej wysokość to 19,5 metra, a zasięg światła wynosi 18 mil morskich. Oprócz zwiedzania tego niewysokiego obiektu, można obejrzeć galerię złota Bałtyku – bursztynu.

Latarnia morska w Czołpinie jest jednym z kilkunastu czynnych obiektów nawigacyjnych na polskim wybrzeżu. Stoi ona na szczycie Wydmy Czołpińskiej o wysokości 56 m n.p.m. Najbliżej niej położone obiekty o podobnej funkcji znajdują się w Ustce i w miejscowości Stilo. Budowle te służąc nawigacji statków na morzu muszą być z daleka widoczne i rozpoznawalne, dlatego różnią się wyglądem i charakterystyką oraz zasięgiem światła. Czołpińska latarnia morska została uruchomiona w styczniu 1875 r. Z wyglądu przypomina ceglaną wieżę zwieńczoną stożkowym daszkiem. Laternę, tzn. jej najwyższe pomieszczenie, otoczono balkonem, z którego czyszczono kryształowe szyby urządzenia optycznego. Obiekt nadal spełnia funkcje orientacyjne. Jej sygnał świetlny widoczny jest z odległości około 21 mil morskich, czyli prawie 40 km. Nie zniszczona w okresie działań wojennych latarnia, wraz z gospodarstwem rodzin latarników morskich, tworzy zespół budowlany, który został wpisany do rejestru zabytków.