Lista znaczków

Jeden z elementów fortyfikacji miasta, zbudowany w XV w.Brama Wysoka zbudowana została na planie prostokąta. Fasadą jest zwrócona do Starego Miasta. Obiekt po okresie wojen napoleońskich (XIX w.) przestał pełnić swą pierwotną funkcję. Brak jest informacji źródłowych o dalszym jego wykorzystaniu. Wiadomo tylko, że po II wojnie światowej stał niezagospodarowany. W latach 60. XX w. został zaadaptowany i wykorzystany przez Zespół Szkół Zawodowych w Gryficach. W latach 90. XX w. obiekt także był przeznaczony pod działalność kawiarnianą i gastronomiczną. 7 lutego 2006 r. bramę Wysoką przekazano Gryfickiemu Domu Kultury, w której zorganizowano Muzeum Ziemi Gryfickiej.

Muzeum zostało założone przez kostrzyńskiego przyrodnika Janusza Wieczorka. Obecnie prowadzone jest przez Klub Przyrodników. W muzeum można zobaczyć dwie ekspozycje stałe mianowicie „Przyroda dolin rzecznych” oraz „Przyroda miasta Kostrzyna nad Odrą”. Dodatkowo kilka razy do roku organizowane są wystawy czasowe. W punkcie Informacji Turystycznej mieszczącym się przy muzeum funkcjonuje wypożyczalnia rowerów. MUZEUM ZLIKWIDOWANE

Wystawa przyrodnicza poświęcona ekosystemom trawiastym Polski i świata w Stacji Terenowej Klubu Przyrodników w Owczarach. Obok znajduje się gospodarstwo, hodowane są owce rzadkiej rasy wrzosówka, kozy oraz koniki polskie. Przy stacji znajduje się obszar chroniony "Owczary", będący społecznym rezerwatem przyrody chroniącym murawy kserotermiczne z gatunkami stepowymi, takimi jak ostnica Jana, ostnica włosowata, pajęcznica liliowata, mikołajek polny. Murawy można zwiedzać ścieżką przyrodniczą. W budynku stacji znajduje się również schronisko turystyczne.

Jedna z dwóch placówek muzealnictwa rolniczego w Polsce – druga w Szreniawie. Liczące ponad 27 000 eksponatów zbiory prezentowane są w kilkudziesięciu ekspozycjach stałych. Położone na terenie zespołu pałacowo-parkowego. W skład zespołu wchodzą: klasycystyczny pałac, oficyna, stajnie, wozownia, czynny młyn wodny, leśniczówka. W utworzonym w obrębie zespołu parku etnograficznym (skansenie) zgromadzono 43 zabytkowe obiekty architektury drewnianej. Przeniesiono je tu ze wsi położonych na pograniczu mazowiecko - podlaskim. Muzeum posiada punkty muzealne: w Drewnowie, w Dąbrowie Łazach i Winnie Chroły. Wśród wielu ekspozycji na szczególną uwagę zasługują zbiory: Muzeum Pisanki ( jedyne w Polsce ) z kolekcją ponad 1500 okazów z całego świata.

Jest to niewielki, ale po ostatniej przebudowie - nowoczesny obiekt, którego ekspozycja zadowoli małych i dużych przyrodników. W ramach remontu i modernizacji wykonano przestrzenne dioramy, zainstalowano wiele stanowisk interaktywnych oraz punktów z wykorzystaniem multimediów. Dzięki tym nowatorskim elementom, można posłuchać śpiewu rodzimych gatunków ptaków, posłuchać odgłosów innych zwierząt żyjących w okolicznych lasach, czy dowiedzieć się co bzyczy i szmera na łące. Uruchomiono także nowoczesną salę konferencyjno-edukacyjną, której wyposażenie umożliwia prowadzenie bogatej w formę edukacji przyrodniczej. Wśród dostępnych materiałów filmowych wiele dotyczy historii i współczesnego łowiectwa. Będąc na wycieczce w okolicy Ciężkowic, prócz wspaniałych wycieczek po Pogórzu Ciężkowicko-Rożnowskim, można wstąpić do niewielkiego muzeum etnograficznego Grociarnia w Jastrzębiej (trzeba się wcześniej umówić) i zdobyć Znaczek Nr 531.

Jastrzębia nazywana jest lokalną stolicą folkloru. W miejscowości znajduje się Muzeum – Izba Regionalna "Grociarnia". Jest to minimuzeum etnograficzne, którego zbiory zawierają najrozmaitsze przedmioty związane z dawnym życiem mieszkańców Pogórza Ciężkowickiego. Zebrane zabytki obrazują dawne metody i narzędzia pracy, życie codzienne oraz zwyczaje mieszkańców regionu. Oryginalnym eksponatem Muzeum jest drewniany kadłub starej studni o długości 250 cm i średnicy 100 cm wydobyty z ziemi w czasie kopania studni w roku 1974 w Jastrzębi (Folwark). Ówczesny leśniczy obliczył wiek pnia jodły, w którym wydrążona została studnia, na około 400 lat. Grociarnię można zwiedzać codziennie po wcześniejszym uzgodnieniu. W pobliżu Muzeum znajduje się drewniany kościół pw. św. Bartłomieja z XVI w. Wędrując po okolicznych wzgórzach Pogórza Ciężkowickiego można zdobyć inny Znaczek Nr 530 - Muzeum Przyrodnicze im. Krystyny i Włodzimierza Tomków w Ciężkowicach.

Skansen Rzeki Pilicy powstaje od 2000 roku i jest pierwszym w Polsce muzeum na wolnym powietrzu poświęconym rzece. Początkowo działał jako muzeum społeczne, którym opiekowało się Stowarzyszenie Przyjaciół Pilicy i Nadpilicza (pomysłodawca i twórca placówki). Od 19 kwietnia 2005 roku Skansen funkcjonuje jako samorządowa instytucja kultury, podlegająca bezpośrednio Urzędowi Miasta w Tomaszowie Mazowieckim. Podstawowym i konsekwentnie realizowanym założeniem Skansenu Rzeki Pilicy jest tworzenie placówki żywej, w której przyrodę i historię rzeki oraz przestrzeń kulturową, jaką ona wytworzyła, można poznawać wszystkimi zmysłami. Wiele eksponatów otrzymało w Skansenie Rzeki Pilicy „drugie życie”.

Skansen znajdujący się na terenie Wojewódzkiego Parku Kultury i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka, nieopodal Stadionu Śląskiego i Centrum Handlowego AKS. Park etnograficzny posiada blisko 70 zabytkowych drewnianych obiektów architektury wiejskiej i małomiasteczkowej. Obszar skansenu wynosi 22 ha. Zgromadzone zabytki budownictwa ludowego pochodzą z pięciu podregionów Górnego Śląska (beskidzkiego, podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, przemysłowego i lublinieckiego) oraz regionu Zagłębia Dąbrowskiego. Obiektem scalającym poszczególne części ekspozycji jest kościół pw. św. Józefa Robotnika pochodzący z XVIII w. podobnie jak spichlerze dworskie i niektóre budynki z Beskidu Śląskiego, większość pozostałych zabytków pochodzi z połowy XIX w.Górnośląski Park Etnograficzny znajduje się na szlaku architektury drewnianej woj. śląskiego.

Górnośląski skansen otwarto uroczyście 5 maja 1975 roku. Znajduje się on w samym centrum przemysłowej aglomeracji nieopodal Stadionu Śląskiego. W krajobrazie pól i łąk, na powierzchni 20 ha, utworzono wiejską osadę. Prezentowane tu są zabytkowe, drewniane budynki mieszkalne, gospodarcze, sakralne, (kapliczki, kościół) użyteczności publicznej (wiejska szkoła i sklepik), rzemieślniczo-przemysłowe (garbarnia., kuźnie, młyny). Do 2010 roku, na terenie skansenu, posadowiono 102 zabytkowe obiekty dużej i małej architektury. Obiekty pochodzą z: Beskidu Śląskiego, podregionu podgórskiego, pszczyńsko-rybnickiego, lublinieckigo i regionu Zagłębia Dąbrowskiego. W niedziele i niektóre dni świąteczne odbywają się widowiska plenerowe oraz tematyczne imprezy folklorystyczne. Zwiedzając Skansen w Chorzowie można zdobyć także Znaczek nr 550 - w Śląskim Ogrodzie Zoologicznym.

Muzeum założone zostało jako ekspozycja architektury ludowej z terenów Prus, na obrzeżach ogrodu zoologicznego w Królewcu. W 1937 podjęto decyzję o przeniesieniu ekspozycji do Olsztynka. Przenosiny trwały w latach 1938–1942. Po II wojnie światowej opiekę nad zgromadzonymi w Olsztynku budynkami sprawował Wojewódzki Konserwator Zabytków w Olsztynie. Pod koniec lat 50. XX wieku dr Franciszek Klonowski rozpoczął uzupełniać kolekcję o nowe obiekty architektury wiejskiej. W 1 września 1961 utworzono Park Etnograficzny, funkcjonujący jako Oddział Muzeum Mazurskiego w Olsztynie. W 1969 roku skansen zaczął funkcjonować jako samodzielna i autonomiczna jednostka pod nazwą „Muzeum Budownictwa Ludowego – Park Etnograficzny w Olsztynku”. Obecnie skansen w Olsztynku zajmuje około 100 ha, znajduje się tu 68 obiektów architektonicznych.

Placówka powstała w 1936 roku jako Muzeum Dawnej Warszawy. Mieściła się wówczas w trzech zakupionych przez magistrat kamienicach na rynku: Baryczkowskiej, Szlichtyngera i Pod Murzynkiem. Od początku obejmowała opieką varsaviana. Siedziba muzeum wraz ze zbiorami uległa zniszczeniu w okresie powstania warszawskiego. Po wojnie, decyzją Zarządu Miejskiego, muzeum zostało reaktywowane pod obecną nazwą, a zaadaptowane na siedzibę kamienice odbudowano w latach 1948-1954 w ramach bezprecedensowej rekonstrukcji zabytkowego zespołu miejskiego Starego Miasta. Oprócz jedenastu kamienic MHW obejmuje również trzy dziedzińce. W latach 2010-2012 pod jedenastoma kamienicami Muzeum Historycznego m.st. Warszawy trwała – jako inwestycja miejska z Funduszy Norweskich – całościowa renowacja piwnic MHW obejmujących powierzchnię 1142 m². Ze względu na konieczne ingerencje remontowe na wyższych kondygnacjach, od połowy 2010 r. działalność wystawiennicza Muzeum prowadzona jest poza siedzibą i w oddziałach./wikipedia/

Otwarte zostało 24 czerwca 1978 r. Składa się ono z dwóch części. Ekspozycja zabytków archeologicznych znajduje się w budynku przy starej przeprawie przez Wartę, przez którą wiódł szlak handlowy prowadzący z Poznania do Szczecina i dalej do Wolina. Obecnie w miejscu tym znajduje się przeprawa promowa. Natomiast po drugiej stronie Warty znajduje się grodzisko-rezerwat archeologiczny. Gród santocki leżący w naturalnie obronnym miejscu jakim były widły rzek Warty i Noteci odegrał ważną rolę w organizacji państwa polskiego przez pierwszych Piastów. Pierwsze prace wykopaliskowe przeprowadzone w latach 1932-1934 związane były z regulacją Warty. Znaczna część zabytków archeologicznych z tego okresu zaginęła. Ponownie badania na grodzisku przeprowadzone zostały w latach 1958-1965. Zgromadzono tu min. naczynia gliniane, relikty produkcji tkackiej czy też metalurgicznej. W trakcie badań znaleziono kości zwierząt domowych i dzikich, które prezentowane są na wystawie.

Zostało założone przez Gminę Miejską Kraków w 1998 roku. Ekspozycje Muzeum prezentowane są w budynkach najstarszej krakowskiej zajezdni tramwaju konnego i elektrycznego przy ul. św Wawrzyńca. W salach i halach zgromadzono obiekty ilustrujące rozwój komunikacji miejskiej, elektrowni, gazownictwa, gospodarki komunalnej oraz zabytki z zakresu historii techniki. Szczególną wartość historyczną posiadają tramwaje, autobusy i pojazdy techniczne obsługujące niegdyś sieć komunikacji miejskiej w Krakowie. Główny nacisk Muzeum kładzie na pozyskiwanie przedmiotów ilustrujących rozwój polskiego przemysłu oraz rodzimych firm i zakładów przemysłowych. Posiada również bogatą kolekcję motocykli i samochodów krajowej produkcji. Jako jedyne muzeum w Krakowie, prowadzi lekcje o tematyce technicznej.

Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie to jedyne muzeum uczonej na świecie. Powstało w 1967 r. przy Polskim Towarzystwie Chemicznym i mieści się w XVIII-wiecznej, klasycystycznej kamienicy przy ul. Freta 16 na Starym Mieście. Ma charakter biograficzny; proponuje stałą wystawę, zmienianą co pewien czas. Muzeum prezentuje zdjęcia, listy, dokumenty, rzeczy osobiste uczonej i małe laboratorium. Ekspozycja ukazuje Jej działalność w Polsce i we Francji, zaangażowanie w organizację nauki, Instytutów Radowych w Paryżu i Warszawie, kontakty z Polską. Pracownicy muzeum opowiadają o Marii Skłodowskiej-Curie nie tylko jako o uczonej, ale także o wspaniałej, wyprzedzającej swą epokę kobiecie. Wystawa nie wyczerpuje w pełni wiedzy o uczonej, lecz zgodnie z zamierzeniem jej twórców ma inspirować do własnych poszukiwań. Muzeum organizuje warsztaty i pokazy chemiczne, lekcje muzealne i wykłady. Prezentuje filmy biograficzne i chemiczne. W muzealnym sklepiku można kupić m.in. książki, pocztówki, znaczki, koszulki, filmy etc.

Kościół św. Doroty znajduje się na szczycie wzgórza o tej samej nazwie (382 m n.p.m.) w będzińskiej dzielnicy Grodziec. Wśród lokalnych mieszkańców wzgórze popularnie nazwane zostało „Dorotką”. Kościół zbudowany został w 1635 r. z inicjatywy ks. Wojciecha Lipnickiego, fundatorką była ksieni zakonu norbertanek krakowskiego Zwierzyńca Dorota Kącka. Przez wieki miejsce to było celem pielgrzymek Śląska i Zagłębia . Wielokrotnie zniszczony, odbudowany ostatecznie w 1946 r. , w 1985 r. do kościoła ufundowano obrazy przedstawiające sceny z życia św. Doroty. Wnętrze możliwe do zwiedzenia podczas nabożeństwa 6- go każdego miesiąca o godz. 15:00. Obecnie przez Wzgórze Świętej Doroty biegnie szlak czerwony - Szlak Husarii Polskiej oraz Droga św. Jakuba – Via Regia. Ze wzgórza rozciąga się rozległy widok na całe Zagłębie Dąbrowskie oraz znaczną część GOP, przy dobrej widoczności na pasma Beskidów, a przy odrobinie szczęścia także na Tatry i Jeseniki. Uważni obserwatorzy mogą dostrzec również ruiny Zamku w Ogrodzieńcu. W dniu 22.10.2011 r. w progu kościoła wmurowana została kapsuła czasu. Wzgórze stanowi jeden z obszarów chronionego krajobrazu, zalesione, częściowo zabudowane. Ze wzgórzem związana jest historia Grodźca.

Wspaniały XVI w. Zamek w Baranowie Sandomierskim otoczony jest 14-ha parkiem. Został on wzniesiony pod koniec XVI wieku, w miejscu średniowiecznego, obronnego dworu rycerskiego. W XV wieku, dwór baranowski należał do szlacheckiej rodziny Baranowskich. Wspaniałą architekturę renesansowego zamku ukształtowaną na wzór królewskiego Wawelu, "Mały Wawel" - bo tak jest nazywany - zawdzięcza najprawdopodobniej włoskiemu architektowi i rzeźbiarzowi Santi Gucci’emu. Ostatnim właścicielem Zamku z rodu Leszczyńskich był Rafał X, którego syn-Stanisław Leszczyński był królem Polski, a zamek z rąk prywatnych utracił w 1945 roku Roman Dolański w wyniku reformy rolnej. Obecnie nie cały zamek udostępniony jest dla turystów. Trasa zwiedzania obejmuje: przejście przez Park, arkadowy dziedziniec zamku, secesyjną kaplicę zamkową, wnętrza historyczne I piętra, wystawę stałą - Skarby Ziemi oraz wystawę czasową. Prócz tego w części pomieszczeń mieści się restauracja, a w ogrodach - hotel. Aby uzupełnić wycieczkę śladami polskiej historii, a także swoja kolekcję Znaczków, polecamy wizytę w pobliskim Sandomierzu (32 km), gdzie w Muzeum Okręgowym zainstalował się Znaczek nr 214.

Jest to niewielki budynek w stylu neogotyckim wchodzący w skład zespołu pałacowo-parkowego przy Pałacu Czartoryskich w Puławach. Został wybudowany w latach 1801-1809 według projektu Piotra Aignera na fundamentach zburzonego barokowego pawilonu ogrodowego. Domek jest najbardziej charakterystyczną budowlą z przełomu klasycyzmu i romantyzmu. W jego budowie wykorzystano elementy budowli z Włoch i Hiszpanii lub zabranych z historycznych miejsc i zabytków w Polsce, zgromadzone przez księżnę Izabelę Czartoryską. Postawiony został z myślą o rozszerzeniu zbiorów narodowych gromadzonych w położonej obok Świątyni Sybilli oraz dla kolekcji sztuki światowej. Powierzchnię ekspozycyjną stanowiły, prócz wnętrz, także ściany zewnętrzne z wmurowanymi historycznymi elementami kamiennymi. Ze względu na burzliwe losy kolekcji Domu Greckiego, jego obecny wygląd i ekspozycja różnią się od tego z czasów świetności. Współcześnie obok budynku znajduje się kamienne źródełko oraz kopia posągu Tankreda i Kloryndy. Spacerując po przypałacowym parku, można zdobyć do swoich zbiorów także Znaczek nr 316 - Świątynia Sybilli, a w pobliżu Znaczek nr 543 - Muzeum Oświatowe w Puławach.

Muzeum Oświatowe w Puławach jest placówką upowszechniania oświaty i kultury, powołaną do gromadzenia, konserwacji, przechowywania i udostępniania społeczeństwu zasobów archiwalnych i muzealnych oraz organizowania działalności oświatowej i popularyzacji muzealnictwa. Zadaniem placówki jest zabezpieczenie przed rozproszeniem lub utratą dokumentów pracy instytucji oświatowo-wychowawczych oraz utrwalonych w zapisach myśli i doświadczeń minionych pokoleń nauczycieli. W związku z powyższym muzeum gromadzi archiwalia i muzealia związane z oświatą i szkolnictwem oraz pracą i egzystencją nauczycieli. Należą do nich różnorodne środki dydaktyczne, prace artystyczne, prace techniczne, sprzęt szkolny, wyposażenie i prace ucznia, podręczniki, czasopisma, fotografie i dokumenty. Muzeum Oświatowe mieści się w zabytkowym budynku, wpisanym w 1984 r. do rejestru zabytków.Budynek ten służył szkolnictwu do 1969 r., następnie pełnił rolę magazynu Wydziału Oświaty. Po przeprowadzeniu prac remontowo-adaptacyjnych ulokowano w nim Muzeum Oświatowe (27 luty 1987). Odbudowany budynek ma dwie izby z przedzielającym je przelotowym korytarzem. W pomieszczeniach tych organizowane są wystawy stałe i okresowe.

Mieści się w reprezentacyjnej rezydencji zamkowej, która niegdyś pełniła funkcje obronne. Po wielu przebudowach i modernizacjach zamek w Pszczynie otrzymał kształt, w którym przetrwał do dnia dzisiejszego. Muzeum w Zamku otwarto w maju 1946 roku w oparciu o zachowane wnętrza z czasów jego ostatnich właścicieli Hochbergów. W muzeum oprócz ciekawych wystaw o charakterze stałym np. wnętrza cesarskie oraz wnętrza XIX i XX wieku, gabinet miniatur, organizowane są wystawy czasowe oraz koncerty muzyki barokowej.

Nazwa została wymyślona przez Towarzystwo Przyjaciół Słońska „Unitis Viribus”. Inicjatywa ta ma na celu m.in. promocję nadwarciańskich rozlewisk oraz zrzeszanie wszystkich przyjeżdżających tu ptakolubów. W stolicy Rzeczpospolitej Ptasiej, w Słońsku, można otrzymać paszport, a tym samym stać się pełnoprawnym Obywatelem ptasiej republiki. Turyści mogą uzyskiwać potwierdzenie pobytu w Rzeczpospolitej Ptasiej otrzymując w paszporcie pieczątkę z wizerunkiem ptaka roku oraz mogą kupić Znaczek Turystyczny. Ujście Warty to mało znana, a niewątpliwie godna bliższego poznania część Polski. Jest to kraina ptaków i wody. Kilka tysięcy hektarów mokradeł, ważnych w skali europejskiej.

Historia miasta sięga 1325 roku, gdy pojawia się pierwsza wzmianka o Sułkowicach. Wiadomo również, że w 1410 roku Władysław Jagiełło przekazał Lanckoronę wraz z 16 wsiami (w tym Sułkowice) Zbigniewowi z Brzezia za zasługi położone przez niego w bitwie pod Grunwaldem. Odtąd, aż do drugiej połowy XVIII w., stanowiły uposażenie starostwa niegrodowego lanckorońskiego. Aby przedstawiać przyjezdnym, ale i mieszkańcom swoją bogatą historię, postanowiono stworzyć Izbę Tradycji w Sułkowicach. W tym celu zagospodarowano opuszczony budynek starej szkoły na rynku. Obecnie głównym zadaniem placówki jest m.in. zbieranie, inwentaryzacja i eksponowanie pamiątek historycznych i dokumentów dotyczących miasta i gminy oraz organizowanie spotkań, a także okolicznościowych wystaw. Izba w chwili obecnej może się już pochwalić bogatą kolekcją w kilku kategoriach: banknoty, czasopisma, dokumenty, narzędzia gospodarcze, myślistwo, stroje, sztuka, a także wielu innych.Z Sułkowic, szlakiem czerwonym, można przejść zalesionym grzbietem do Myślenic, gdzie miłośnicy historii mogą zaglądnąć do Domu Greckiego, gdzie mieści się Muzeum Regionalne, a także powiększyć kolekcję Znaczków o numer 555.

Zaledwie kilkaset metrów od pszczyńskiej starówki można spotkać żubra. Taką możliwość daje odwiedzenie Pokazowej Zagrody Żubrów, która powstała na terenie zabytkowego parku, w części zwanej „Zwierzyniec”. Na blisko 10 hektarach wybudowano dwie zagrody wraz z infrastrukturą, m.in. paśnikami, zagrodą kwarantannową oraz magazynami karmy. Zwierzęta można oglądać z pomostu widokowego, przystosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych. W Zagrodzie można zapoznać się ze zwyczajami nie tylko żubra, największego ssaka w Europie, ale również poznać inne zwierzęta zamieszkujące tereny południowej Polski tj. muflony, jelenie, sarny, daniele oraz liczne ptactwo. Na terenie Zagrody znajduje się obiekt muzealno-edukacyjny, w którym istnieje możliwość przeprowadzenia zajęć przyrodniczych. Przez obiekt prowadzi ścieżka edukacyjna, tablice przedstawiające las jako ekosystem oraz ekspozycje prezentujące faunę i florę. Zwiedzanie Zagrody może zostać wzbogacone o film trójwymiarowy przedstawiający historię żubra w Pszczynie. Warto też zajrzeć do Biura Informacji Turystycznej, które oferuje szeroką gamę wydawnictw i pamiątek związanych z ziemią pszczyńską.

Zalążkiem skansenu była izba regionalna, która powstała z inspiracji ks. Józefa Świstka. Za jego namową Adam Leśniak - późniejszy długoletni kustosz sidzińskiego muzeum - gromadził stare, zabytkowe przedmioty. Początki skansenu datują się na 1963 r. i związane są z obchodami 400 rocznicy powstania wsi. Wewnątrz budynku są trzy pomieszczenia rozdzielone szeroką sienią. Można tu obejrzeć dawne, typowe dla pierwszej połowy XIX wieku, wyposażenie i sprzęt gospodarski, m.in. garnki, miski, odcedzarki, żarna, narzędzia do obróbki lnu i wełny, meble oraz zbiór obrazów. Do skansenu można dojechać z Sidziny od skrzyżowania "Dąb" drogą do Wielkiej Polany. Wejście do skansenu znajduje się na przeciw Domu Wczasów Dziecięcych na Bińkówce.

Malowniczo położony Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinku, będący siedzibą Centrum Konferencyjnego ZAMEK, ma za sobą długą historię. W różnych założeniach, przechodząc liczne przebudowy, renowacje, a czasami wręcz odbudowy, istnieje w tym samym miejscu od połowy XIV wieku. Po gruntownym remoncie współfinansowanym przez Unię Europejską od września 2013 roku funkcjonuje tu Centrum Konferencyjne ZAMEK dysponujące nowocześnie wyposażonymi salami wykładowymi, a także restauracją z letnim ogródkiem i stylowym pubem z weekendowym graniem na żywo. W Zamkowej, pełnej niezwykłego klimatu restauracji, wśród wielu potraw łączących tradycję staropolskich smaków z elementami kuchni nowoczesnej, szczególną uwagę gości przyciąga jesiotr na parze w sosie z kiszonych ogórków, podawany na glazurowanej marchewce i groszku cukrowym. Jesiotr to nie tylko szlachetna i bardzo smaczna ryba, ale przede wszystkim ważny element graficzny herbu Szczecinka oraz jeden z symboli miasta. W Centrum Konferencyjnym Zamek przygotowano także dla gości pięć wyjątkowych pokoi nawiązujących do szczecineckich legend. Niezwykłą noc spędzić można w „towarzystwie” Białej Damy, Rycerza, Zielarek, czy Ptasznika. Zamek malowniczo położony nad brzegiem jeziora Trzesiecko, w historycznym parku miejskim to wymarzone miejsce na romantyczny weekend we dwoje.

Śląski Ogród Zoologiczny zlokalizowany jest na terenie Parku Śląskiego, na pograniczu Chorzowa, Katowic i Siemianowic Śląskich. Jest trzecim pod względem wielkości ogrodem zoologicznym w Polsce i największym tego typu ośrodkiem na południu kraju. Na obszarze blisko 50 ha obserwować można ponad 300 gatunków zwierząt, reprezentujących faunę sześciu kontynentów. Do najbardziej rozpoznawalnych gatunków należą m.in. słonie indyjskie, pingwiny Humboldta, żyrafy siatkowane, wiele gatunków antylop, kangury rude, gibony czapniki czy też lwy i tygrysy. Wśród prezentowanych zwierząt znajdują się gatunki zagrożone wyginięciem oraz takie, których w naturalnym środowisku już nie zobaczymy, m.in. jelenie milu. Śląskie Zoo zostało oficjalnie otwarte dla zwiedzających w 1958 r. Od tego czasu cały czas się rozwija. Co roku powstają nowe obiekty, przeznaczone dla kolejnych gatunków zwierząt, a obiekty powstałe w pierwszych latach działalności ogrodu poddawane są stopniowo modernizacji. W ostatnich latach powstały nowe obiekty dla nosorożców białych oraz pingwinów Humboldta. W 2021 r. uruchomiony został nowy obiekt dla panter śnieżnych. Dzięki temu stale podnoszony jest dobrostan zwierząt zamieszkujących Ogród oraz rośnie atrakcyjność Śląskiego Zoo na turystycznej mapie Polski. Śląskie Zoo od wielu lat  jest członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (EAZA), które zrzesza najbardziej liczące się ogrody zoologiczne w Europie.