Lista znaczków

Muzeum Ziemi Braniewskiej otwarte 3 września 2016 r. w dawnym Liceum Hosianum, prowadzone jest przez Towarzystwo Miłośników Braniewa.  Braniewo - jako pierwsza stolica Warmii, siedziba pierwszych biskupów warmińskich  w pełni zasłużyło na wystawienie bogatych zbiorów. Zbiory nawiązują do historycznych tradycji muzealnych przedwojennego Braniewa. W roku 1880 - dzięki staraniom profesora wydziału filozoficznego braniewskiego Liceum Hosianum, Wilhelma Weissbrodta - powstała niezwykła kolekcja eksponatów. Między innymi kilkaset  bezcennych zabytków z Grecji, Italii i Egiptu. Zwiedzanie wystawy jest bezpłatne. Nawiązujemy w ten sposób do tradycji przedwojennych muzeów braniewskich, do których także wstęp był wolny.

Pierwotny pałac w Kozłówce został wzniesiony między 1735, a 1742 rokiem. Jego architektem był prawdopodobnie Józef Fontana. W 1799 roku, właściciel pałacu - Franciszek Bieliński sprzedał Kozłówkę Aleksandrowi Zamoyskiemu - XI ordynatowi na Zamościu. W latach 1897–1914, zespół pałacowy został przebudowany i rozbudowany przez Zamoyskich. W 1944 roku ordynacja kozłowiecka wraz z zespołem pałacowo-parkowym została przejęta przez państwo na mocy dekretu o reformie rolnej. Już w tym samym roku zostało tu utworzone pierwsze muzeum jako Muzeum Narodowe w Kozłówce. Po krótkiej, ale burzliwej historii, w 1977 roku przywrócono pałacowi funkcję muzealną, a dopiero w 2009 roku podpisano ugodę z rodziną Zamoyskich. Obecnie pałac jest wspaniałym przykładem muzeum wnętrz z epoki, malarstwa, ceramiki i innych eksponatów wspomagających wystrój dawnej siedziby znakomitego rodu. Dodatkowo zwiedzić można kaplicę zbudowaną w latach 1903–1909, powozownię oraz Galerię Sztuki Socrealizmu.

Mieści się w reprezentacyjnej rezydencji zamkowej, która niegdyś pełniła funkcje obronne. Po wielu przebudowach i modernizacjach zamek w Pszczynie otrzymał kształt, w którym przetrwał do dnia dzisiejszego. Muzeum w Zamku otwarto w maju 1946 roku w oparciu o zachowane wnętrza z czasów jego ostatnich właścicieli Hochbergów. W muzeum oprócz ciekawych wystaw o charakterze stałym np. wnętrza cesarskie oraz wnętrza XIX i XX wieku, gabinet miniatur, organizowane są wystawy czasowe oraz koncerty muzyki barokowej.

Najstarsze ślady osadnictwa na położonym nad Sołą wzgórzu zamkowym pochodzą z XI wieku. Gród, będący siedzibą kasztelana, jest po raz pierwszy wzmiankowany w 1179 roku. Zamek był siedzibą kasztelanów i książąt oświęcimskich. Pierwszym księciem, który zamieszkał w jego wnętrzach był Władysław, syn Mieszka I, księcia cieszyńskiego. Zamek był wielokrotnie niszczony przez pożary i powodzie. Obecny budynek zamku wzniesiono na początku XVI wieku.  Najstarszymi obiektami zamkowymi są gotycka wieża obronna z przełomu XIII/IV w. oraz fragment muru obronnego. Wieża jest jedną z pierwszych budowli ceglanych w Małopolsce oraz najwyższym zachowanym murem gotyckim w Polsce południowej. Od 2010 roku w zamku swoją siedzibę ma Muzeum Zamek, które opowiada i dokumentuje historię miasta Oświęcimia.

Muzeum Zamek Opalińskich znajduje się w odbudowanym skrzydle południowym dawnego XIV wiecznego zamku wzniesionego przez Maćko Borkowica, wojewodę poznańskiego. Jednak okres świetności Zamku przypada na rządy magnackiego Rodu Opalińskich. Najcenniejszymi eksponatami w Muzeum jest zespół pięciu unikatowych na skalę europejską XVII wiecznych sarkofagów rodziny Opalińskich. Muzeum w Sierakowie pełni rolę ważnego animatora kultury w regionie. Oprócz stałej ekspozycji organizowanych jest wiele wystaw czasowych, koncertów, wykładów i imprez historycznych. Instytucja w swej działalności organizuje m.in. lekcje muzealne, żywe lekcje historii, pokazy historyczne oraz zwiedzanie miasta i regionu. Istnieje możliwość umówienia grupy poza godzinami otwarcia.

Zamek w Szamotułach zbudowano w północnej części miasta przez ród Nałęczów Szamotulskich. W 1513 roku Katarzyna Szamotulska wniosła budowlę jako ślubne wiano Andrzejowi Górce, który pięć lat później wybudował wysoką ceglaną basztę, strzegącą wjazdu na teren warowni. Zamek następnie przeszedł w ręce wojewody poznańskiego Łukasza Górki, a w kolejnych latach był siedzibą wielu innych znamienitych rodów wielkopolskich. W XVIII i XIX wieku dwuskrzydłowy gmach przekształcono zmieniając jego pierwotnie obronny charakter. W roku 1837 budowlę przejął pruski następca tronu Fryderyk Wilhelm. W 1869 rozpoczęto generalny remont zamku, połączony z częściową jego rekonstrukcją. Obecnie obiekty zamkowie mieszczą Muzeum - Zamek Górków w Szamotułach, którego początki sięgają 1957 roku. W głównym budynku muzeum, dawnym zamku, prezentowane są wnętrza siedziby magnackiej, wysokiej klasy meble, przedmioty dekoracyjne, tkaniny, porcelana chińska i in.. W dwóch salach eksponowana jest jedna z największych w Polsce kolekcji ikon. W oficynie mieści się wystawa etnograficzna obejmująca dawne warsztaty: kowalski, stolarski i tkacki, a także izbę mieszkalną. W baszcie eksponowane są m.in.: komnata Halszki z Ostroga oraz wystawa dotycząca historii miasta i najbliższej okolicy.

Zamek w Bytowie został wybudowany w latach 1398 – 1405. Był siedzibą Zakonu Krzyżackiego, a następnie książąt pomorskich. Po zniszczeniu w czasie wojny polsko – szwedzkiej został częściowo odbudowany, odkąd pełnił rolę siedziby starosty. Ostatecznej odbudowy dokonano w latach 1957 – 1962 oraz 1969 – 1990. Obecnie mieści się w nim Muzeum Zachodniokaszubskie, hotel z restauracją oraz biblioteka. Ekspozycja umieszczona została w 15 salach wystawowych, obejmuje m. in. zabytki kultury materialnej Kaszubów, portrety książąt pomorskich, a także broń i uzbrojenie.

Muzeum Zabytków Kultury Technicznej w Gnieźnie to obiekt, jakich w Polsce niewiele. To tutaj zetkniesz się z przedmiotami, które mają swoją historię oraz duszę. Można w nim zobaczyć zarówno stare przedmioty codziennego użytku, jak również legendarne zabytki motoryzacji. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem 100% sprawności. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania z przewodnikiem przewidziano dodatkowe atrakcje w formie tematycznych warsztatów, w których uczestnik ma szansę poznać zasadę działania i budowę maszyn i urządzeń. Mocną stroną muzeum jest jego lokalizacja na terenie zabytkowych budynków koszar 12 Regimentu Dragonów. Dogodny dojazd oraz darmowy parking są dodatkowym atutem muzeum, które naprawdę warto odwiedzić. Czynne w soboty i niedziele w godzinach 11-17, a także w tygodniu po uprzednim uzgodnieniu terminu.

Muzeum Zabawek w Kudowie-Zdroju to niesamowity świat, pełen wspomnień, tajemnic i niezwykłych historii. Pośród ponad 5000 eksponatów, które pochodzą z różnych zakątków świata, każdy, bez względu na wiek, odnajdzie dla siebie coś intrygującego. Każda zabawka to swoiste dzieło sztuki, które przybliża nam codzienność, modę i zwyczaje z życia naszych przodków. Wizyta w Muzeum Zabawek każdego turystę przeniesie do krainy dziecięcej beztroski, pięknych lalek, dostojnych żołnierzy, szybkich samochodów czy kolorowych klocków. Odnajdziemy tu dobrze znanych towarzyszy dziecięcych zabaw, a także odkryjemy piękno XIX wiecznych zabawek. Przekonamy się ponadto, ile niezwykłych historii kryją w sobie, z pozoru zwykłe zabawki oraz jak ważną rolę odgrywają one w dziejach ludzkości.

Muzeum Zabawek w Krynicy-Zdroju to miejsce, w którym na chwilę każdy ma szansę wrócić do beztroskich lat dzieciństwa. To tutaj można pokazać dzieciom jak i czym się kiedyś bawiono, a jeśli jeszcze ktoś zastanawia się jak wyglądały zabawki naszych pradziadków lub po prostu szuka miejsca, w którym można spędzić niezapomniane popołudnie, to jest to idealne miejsce. W tym niezwykłym muzeum każdy, bez względu na wiek odnajdzie dla siebie coś intrygującego. Tutejsza dwupoziomowa ekspozycja to ponad 6000 eksponatów, na którą składają się między innymi: lalki, misie, samochody, żołnierzyki, militaria chłopięce, klocki LEGO, teatrzyki, mebelki, postacie z bajek, mini klasa szkolna z lat 60-tych i wiele, wiele więcej. Tu można poznać historię z innej perspektywy i przenieść się do miniaturowego świata, z którego już nie będzie  chciało się wyjść.

Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach to skansen powstały w miejscu ostatniego domu Słowińców. Mimo wielu wieków niemieckich wpływów, Słowińcom udało się zachować i ocalić język oraz tradycje z gruntu słowiańskie, tworząc unikatowe połączenie dwóch odrębnych kultur. Enklawa Słowińców przetrwała aż do końca II wojny światowej, kiedy to duże grupy rodzimych mieszkańców Kluk zostały wywiezione do Niemiec, a wieś zaczęła podupadać. Nieliczni, którzy pozostali, wzięli udział w ratowaniu spuścizny po przodkach. Skansen w Klukach stanowi rekonstrukcję słowińskiej osady rybackiej, złożonej z krytych strzechą chałup szachulcowych. Niektóre budynki zachowano w miejscu ich powstania, inne zostały przeniesione do Kluk i usytuowane w skansenie według dawnej struktury wsi. Autentyzmu zagrodom muzealnym dodaje naturalne otoczenie wydm, jezior, podmokłych łąk i starych drzew, a także uprawiane w skansenie pola i ogrody, umieszczone w chałupach obiekty z życia codziennego, sprzęty gospodarskie i zwierzęta hodowlane. Sezon w Klukach otwiera organizowana z rozmachem impreza plenerowa – Czarne Wesele – nawiązująca do tradycyjnego święta słowińskiego, związanego z wydobyciem torfu. Bogata oferta edukacyjna obejmuje naukę o dawnej kuchni pomorskiej, domowych zajęciach i dawnych rzemiosłach – lekcje przeprowadzane są w autentycznych wnętrzach i przy użyciu oryginalnych narzędzi.

Jest to jeden z dwudziestu kilku tak dużych skansenów w Polsce. Został utworzony w 1976 roku. Na powierzchni 32 hektarów znajduje się tu ponad 60 obiektów dawnego budownictwa wiejskiego (chałupy, dwory, kościół, budynki gospodarcze, kuźnie i wiatraki). Muzealne budynki zostały wkomponowane w typowy dla południowego Mazowsza krajobraz. Zabudowa Parku Etnograficznego zorganizowana jest w dużej części nad jeziorkiem, nad którym góruje wieża widokowa. Groblą poprowadzono drewniany pomost, którym można pospacerować wśród podmokłych szuwarów wsłuchując się w odgłosy ptactwa. Wiejski krajobraz skansenu uzupełniają przydrożne krzyże, kapliczki, przydomowe ogródki i sady z ulami. Muzeum posiada również 16000 eksponatów ruchomych, wśród których na szczególną uwagę zasługują kolekcje: pojazdów, maszyn rolniczych, naczyń miedzianych, uli i narzędzi pszczelarskich, tkanin i sztuki ludowej.

Zostało utworzone w 1961 roku. Ma ono przede wszystkim chronić i popularyzować kulturę ludową Opolszczyzny. Prace związane z budową ekspozycji stałej rozpoczęto w 1965 roku, a w 1970 roku udostępniono muzeum dla zwiedzających. Zabytki zgromadzone są na wolnym powietrzu i stanowią reprezentatywną ilustrację warunków bytu ludności wiejskiej zamieszkującej tereny nad Odrą w okresie od XVIII do początku XX wieku. Wśród zbiorów znajdziemy 47 przeniesionych do muzeum i odbudowanych obiektów architektury wiejskiej. Najliczniej reprezentowane są budynki mieszkalne i gospodarskie. Uzupełniają je przykłady zabytków techniki wiejskiej oraz użyteczności publicznej (tu szczególnie kościoły).

Muzeum Wojska w Białymstoku jest miejską instytucją kultury, działającą już ponad pięćdziesiąt lat. W swoich zbiorach posiada broń białą od czasów średniowiecza po szable ułanów, broń palną z niemal wszystkich krajów Europy, a także elementy wyposażenia i umundurowania (przede wszystkim polskie, niemieckie i rosyjskie). Oddzielny zbiór stanowi wielotysięczna kolekcja zdjęć i dokumentów historycznych. Najistotniejszą częścią oferty wystawienniczej Muzeum Wojska w Białymstoku są ekspozycje stałe. Pokazujemy na nich pełen przekrój historii Polski północno-wschodniej w XX wieku, eksponując wątki wojskowe na tle wydarzeń społecznych, kulturalnych i obyczajowych tego okresu. Muzeum jest placówką nowoczesną, zapewniającą zwiedzającym zarówno narrację w tradycyjnym stylu, jak też przy wykorzystaniu kiosków multimedialnych, stacji odsłuchowych, materiałów wideo, systemu zdjęć 3D czy audioprzewodników.

Modrzewiowy dwór w Ożarowie położony jest w odległości 11 km od Wielunia. To czteroalkierzowy budynek, krytym gontem, wzniesiony w 1757 roku przez Władysława Bartochowskiego, kasztelana wieluńskiego. Dwór tworzy wyjątkowo cenną przestrzeń ukazującą tradycję szlachecką oraz ziemiańską. Mieszczą się w nim głównie zbiory działu sztuki Muzeum Ziemi Wieluńskiej. Zgromadzone zabytki pochodzą w części z dworów ziemi wieluńskiej, np. piece kaflowe, barokowe szafy czy kufry. Muzeum Wnętrz Dworskich w Ożarowie Oddział Muzeum Ziemi Wieluńskiej organizuje raz w miesiącu koncerty kameralne, które odbywają się w sali kominkowej lub przestrzeni dworskiej. Na terenie parku znajduje się oficyna dworska, w której prezentowane są wystawy czasowe oraz wieża widokowa. Natomiast ok. 1 km od dworu okazale prezentuje się wiatrak typu „koźlak” wyposażony w urządzenia młynarskie.

Muzeum Witolda Gombrowicza, oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, mieści się w zabytkowym pałacu we Wsoli, nieopodal Radomia. To tu w pierwszej połowie XX wieku mieszkał wraz z żoną - Aleksandrą z Pruszaków i córką Teresą brat Witolda Gombrowicza, Jerzy.  Pisarz przyjeżdżał do Wsoli wielokrotnie, ostatni raz tuż przed wybuchem wojny w 1939 roku. We wsolskim pałacu powstawał "Pamiętnik z okresu dojrzewania" – debiut pisarza, oraz fragmenty słynnej powieści "Ferdydurke".  Ładny i wygodny pałac, wybudowany został w 1914 roku i stale tętnił życiem. Sam Gombrowicz bywając w tych okolicach w wolnych chwilach pływał po Radomce lub grywał w tenisa. W czterdzieści lat po śmierci doczekał się pierwszego w Europie, a prawdopodobnie również na świecie (jak twierdzi Rita Gombrowicz, wdowa po pisarzu) muzeum. Był  mistrzem autokreacji, który pisał o sobie z niezrównanym  kunsztem, czyniąc z siebie najważniejszego bohatera wszystkich dzieł. „Muzea są czymś arcymartwym, przyprawiającym o ból głowy” – pisał Gombrowicz w "Dzienniku". Muzeum Witolda Gombrowicza stara się tej opinii zaprzeczyć:  jest więc miejscem żywym, o bogatej ofercie, nie ograniczającej się jedynie do wystaw, lecz obejmującej również wydarzenia artystyczne i kulturalne:, spotkania literackie, konferencje, dyskusje, koncerty, spektakle.

Muzeum Wisły Środkowej i Ziemi Wyszogrodzkiej powstało w 2012 r., a od 2018 r. jest Oddziałem Muzeum Mazowieckiego w Płocku. Mieści się w budynku dawnego Oddziału Towarzystwa Naukowego Płockiego w Wyszogrodzie przy ul. Rynek 1. Dziś budynek Muzeum stoi w miejscu, gdzie do 1939 r. znajdowały się zabudowania należące do Kahału wyszogrodzkiego. Wyszogród leżał na skrzyżowaniu często uczęszczanych szlaków handlowych. Już od czasów starożytnych wędrowali nimi kupcy z północy na południe i z zachodu na wschód. Na terenie ziemi wyszogrodzkiej znajdowane są liczne zabytki potwierdzające intensywność tego zjawiska, wśród nich monety i plomby towarowe. Placówka zbiera i dokumentuje zabytki związane z żeglugą, handlem i obyczajami ludzi zamieszkującej tereny Środkowej Wisły oraz obszar dawnej ziemi wyszogrodzkiej. Poza działami: archeologii, etnografii, wielokulturowości i wojen światowych można zobaczyć dział ilustrujący florę i faunę tego odcinka rzeki.

W związku z długoletnią tradycją uprawy wikliny i chmielu w okolicach Nowego Tomyśla, Miedzichowa i Trzciela, w 1985 roku utworzono tematyczne muzeum. Placówka funkcjonuje jako oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie. Na potrzeby powstałej placówki przeznaczono dwa obiekty: zrekonstruowany holenderski zabytkowy budynek mieszkalny z końca XVIII wieku, który stanowi główną siedzibę Muzeum i jest miejscem prezentacji obydwu wystaw stałych oraz drewniany stylizowany budynek – tzw. Dworek Myśliwski postawiony w 1977 roku będący miejscem prezentacji organizowanych cyklicznie, wystaw czasowych o różnej tematyce oraz stałej ekspozycji przyrodniczej. Obydwa budynki otacza teren o powierzchni 1.75 ha, na którym znajdują się ekspozycje botaniczne oraz prezentowane są artystyczne formy przestrzenne z wikliny. Całość znajduje się na terenie Parku Miejskiego.

Zwiedzanie Muzeum Wigier to wycieczka w czasie i przestrzeni. Podróż rozpoczynamy od sali przedstawiającej krajobraz epoki lodowcowej sprzed około 12 tysięcy lat. Przejdziemy obok osady łowców reniferów – aż do współczesności – na szlaki turystyczne i ścieżki edukacyjne Wigierskiego Parku Narodowego. Podczas naszej wędrówki  po wystawie stałej muzeum poznamy otoczenie jeziora – lasy, rzeki, pola i łąki wraz z charakterystycznymi dla nich gatunkami roślin i zwierząt. Muzeum jest ośrodkiem edukacyjnym, gdzie prowadzone są zajęcia dla dzieci i młodzieży. Zwiedzając Muzeum Wigier, oglądając filmy, prezentacje multimedialne, słuchając nagrań poznamy historię  terenu parku, bogactwo przyrodnicze oraz dziedzictwo kulturowe okolic jeziora Wigry. Możemy też przejść ścieżką  edukacyjną „Ols” znajdującą się w sąsiedztwie muzeum lub odbyć rejs łodzią Leptodora II, która posiada częściowo przeszklone dno.

Placówka powstała w 1936 roku jako Muzeum Dawnej Warszawy. Mieściła się wówczas w trzech zakupionych przez magistrat kamienicach na rynku: Baryczkowskiej, Szlichtyngera i Pod Murzynkiem. Od początku obejmowała opieką varsaviana. Siedziba muzeum wraz ze zbiorami uległa zniszczeniu w okresie powstania warszawskiego. Po wojnie, decyzją Zarządu Miejskiego, muzeum zostało reaktywowane pod obecną nazwą, a zaadaptowane na siedzibę kamienice odbudowano w latach 1948-1954 w ramach bezprecedensowej rekonstrukcji zabytkowego zespołu miejskiego Starego Miasta. Oprócz jedenastu kamienic MHW obejmuje również trzy dziedzińce. W latach 2010-2012 pod jedenastoma kamienicami Muzeum Historycznego m.st. Warszawy trwała – jako inwestycja miejska z Funduszy Norweskich – całościowa renowacja piwnic MHW obejmujących powierzchnię 1142 m². Ze względu na konieczne ingerencje remontowe na wyższych kondygnacjach, od połowy 2010 r. działalność wystawiennicza Muzeum prowadzona jest poza siedzibą i w oddziałach./wikipedia/

Muzeum Walewskich w Tubądzinie mieści się w murowanym piętrowym klasycystycznym dworze wybudowanym w drugiej połowie XVIII w. To miejsce, w którym mieszkał, pracował i gromadził wszelkie pamiątki tyczące się rodziny Walewskich jego  przedwojenny właściciel Kazimierz Stanisław Walewski. Realizowana przez prawie pięćdziesiąt lat pasja zaowocowała urządzeniem „muzeum rodzinnego” na które składało się archiwum rodu Walewskich, portrety i szereg różnych pamiątek po członkach tej rodziny oraz zbiory archeologiczne pozyskane przez miejscową ludność w czasie prac polowych. Dziś w sześciu salach piętra i dwóch parteru można zobaczyć kolekcję mebli, rzemiosła, malarstwa i starodruków, nawiązującą do typowego wyposażenia siedzib ziemiańskich przełomu XIX i XX wieku okolic Sieradza. W parku znajduje się oficyna dworska, pierwotnie z 1860 r., odbudowana od podstaw i przeznaczona na zaplecze administracyjne muzeum. Dwór i oficynę otacza 3 hektarowy park, w którym rosną pomnikowe okazy drzew m.in. lipa szerokolistna, olcha czarna oraz liczne modrzewie, jesiony, wiązy, graby i kasztanowce.

Muzeum w Tarnowskich Górach mieści się w jednym z najstarszych budynków w mieście, na piętrze tak zwanej Kamienicy Sedlaczka. Instytucja od ponad 60 lat gromadzi muzealia z zakresu historii, sztuki i etnografii. Najcenniejszym jej zbiorem jest kolekcja malarstwa zachodnioeuropejskiego, na którą składają się dzieła głównie z XVI–XVIII wieku. Obrazy prezentowane są w ramach stałej ekspozycji w „Sali Renesansowej”. Największa wystawa stała – „Z dziejów Tarnowskich Gór” – prezentuje liczne eksponaty związane z historią miasta. Osobna ekspozycja – „Wiwat Jan III Sobieski” – nawiązuje do przemarszu króla przez Tarnowskie Góry w drodze na Wiedeń w 1683 roku. Jak chce legenda, monarcha nocował właśnie w tym budynku i tu żegnał się z królową Marysieńką. Oferta Muzeum obejmuje również wystawy czasowe, zajęcia edukacyjne oraz szereg wydarzeń kulturalnych.

Muzeum w Raciborzu mieści się w XIV wiecznym budynku pokościelnym, należącym w przeszłości do zgromadzenia sióstr dominikanek. Oficjalne otwarcie muzeum miało miejsce 4 grudnia 1927 r. Pierwsze ekspozycje prezentowały m.in. zbiory naczyń cynowych, szklanych i porcelanowych, militariów, rzeźby i malarstwa sakralnego, ksiąg i przedmiotów liturgicznych, zabytki archeologiczne i etnograficzne. Od roku 1938 r. muzeum zajęło całą powierzchnię dawnego kościoła pod wezwaniem Św. Ducha. Podczas wojny znaczna część zbiorów muzealnych uległa zniszczeniu lub zagubieniu. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczęto na nowo organizację muzeum. Po 1948 roku wystawiennictwo obejmowało kulturę ludową ziemi raciborskiej, sztukę średniowieczną, rzemiosło artystyczne, militaria oraz zabytki Starożytnego Egiptu. Dzisiejsze muzeum mieści się w trzech obiektach. W dawnym kościele ss. Dominikanek eksponowane są wystawy stałe i czasowe. Przy ul. Chopina 12 prezentowane są wystawy stałe. Jest tu również biblioteka muzealna oraz magazyny ze zbiorami. Administrację placówki ulokowano w budynku przy ul. Rzeźniczej 15. Muzeum w Raciborzu jest jednym z najstarszych i najbogatszych w eksponaty muzeów na Śląsku.

Muzeum w Praszce, powstało z inicjatywy prof. Konrada Jażdżewskiego, który na ten cel podarował Miastu Praszce rodzinną kamienicę. Dla zwiedzających muzeum otwarto 8 maja 1980 roku. Placówka jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. W Muzeum prezentowanych jest 7 wystaw stałych ukazującym zwiedzającym przekrój Miasta i Gminy Praszka w różnych aspektach naukowych. Jednym z nich jest stała wystawa pt. "W starej aptece", nawiązująca do apteki prowadzonej przez Wacława Łuckiego. Jedną z najważniejszych atrakcji Muzeum i Gminy Praszka, jest zabytkowy tabor kolejki wąskotorowej o prześwicie 750 mm, łączącej w latach 1916-1987 Praszkę z Wieluniem. Oddano ją do ruchu 26 września 1916 roku. Ostatecznie w dniu 31 sierpnia 1987 roku zlikwidowano linię kolejki wąskotorowej, a sam tabor, w wyniku starań władza miasta i lokalnej społeczności pozostawiono na stacji w Praszce. W roku 2002 przetransportowano go do ogrodu muzealnego, a w 2015 roku przeprowadzono jego gruntowna konserwację. W skład  taboru wchodzą: parowóz wąskotorowy na tor 750 mm seria Px – 48-1770 z tendrem Ptx-48-1770, wykonane w Fabryce Fablok-Chrzanów oraz wagon osobowy typ 1Aw, seria Bxhpi wykonany w PFW Świdnica.

Rezydencja Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta wybudowana została w Piotrkowie w latach 1511-1519, w znanej formie zachodnioeuropejskich „pałaców wieżowych”. Ten gotycko-renesansowy obiekt zbudowany został przez Benedykta Sandomierzanina, który posadowił „zamek” na sztucznym nasypie i otoczył go fosą. Rezydencja była miejscem narad króla z senatorami, a po śmierci Zygmunta Augusta została siedzibą starostwa grodowego. Przez okres kilkunastu lat od 1578 roku obradował tu Trybunał Koronny. Po zniszczeniach poczynionych w trakcie wojny polsko-szwedzkiej, około 1670 roku „zamek” został odbudowany przez starostę piotrkowskiego Michała Warszyckiego. W 1869 roku budowla została przekazana dla potrzeb garnizonu wojsk rosyjskich. Od 1922 roku rezydencja ostatnich Jagiellonów została siedzibą Muzeum Krajoznawczego PTK. Obecne zbiory Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim w czterech podstawowych działach: archeologii, historii, etnografii i sztuki liczą ponad 20 tysięcy eksponatów.