Lista znaczków

Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie usytuowane jest w budynku Magistratu oraz zabytkowej Baszcie. Magistrat wybudowany w 1906 roku był początkowo siedzibą władz miejskich Żnina. Od połowy lat 90 mieści się w nim administracja Muzeum Ziemi Pałuckiej, galeria wystaw czasowych oraz wystawy stałe, poświęcone etnografii, sportom motorowodnym  i historii drukarstwa. Prezentowane są tu tradycyjne stroje, drewniana i gliniana rzeźba. Zrekonstruowane jest także wnętrze pałuckiej chaty wyposażonej w niezbędne sprzęty gospodarstwa domowego.  Warte polecenia są także wystawy poświęcone historii żnińskich sportów motorowodnych oraz historii żnińskiego drukarstwa. O przebogatej historii miasta słynącego w średniowieczu ze znakomitego piwa i najlepszego pszennego chleba na świecie opowiada ekspozycja w zabytkowej, XV-wiecznej „Baszcie”. Ceglana wieża stanęła na środku największego placu Żnina, w południowej części miasta. Pełniła  funkcję reprezentacyjną i świadczyła o bogactwie mieszkańców tego miasta. Obecnie w jej wnętrzach znajduje się zbrojownia, wystawa archeologiczna pod nazwą „Skarby Żnińskiego Rynku” zrekonstruowana sala obrad Rady miejskiej oraz Skarbiec miejski. Na ostatniej istniejącej kondygnacji mieści się mechanizm zabytkowego zegara, który od ponad 250 lat odmierza czas na żnińskim rynku.

Żnińska Kolej Wąskotorowa (dawniej Żnińska Kolej Powiatowa) znajduje się w województwie kujawsko-pomorskim. Trasa kolejki przebiega z miejscowości Żnin (stacja Żnin Wąskotorowy) do wsi Gąsawa. Długość całej trasy to 12 km, a czas trwania przejazdu w jedną stronę to około godziny i piętnastu minut. W miesiącach od maja do sierpnia kolejka po trasie kursuje codziennie, często także w dodatkowych terminach. Na trasie kolejki leży m.in. Biskupin, zrekonstruowana starożytna osada będąca muzeum archeologicznym, dostępnym dla zwiedzających. W Wenecji znajduje się natomiast Muzeum Kolei Wąskotorowej. W posiadaniu Żnińskiej Kolei Wąskotorowej jest jedyny na świecie czynny egzemplarz parowozu Px38, pieszczotliwie nazywany „Leonem”.

Port w Szczecinie to handlowy port morski i rzeczny znajdujący się nad Odrą, w dzielnicy Śródmieście w środkowej części miasta. Razem z portem w Świnoujściu tworzy największy kompleks portowy na południowym Bałtyku. Port w Szczecinie obsługuje transporty drobnicowe jak i wielkogabarytowe. Według ustawy o obszarach morskich, port morski w Szczecinie należy do portów o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej. Do portu dochodzą tory kolejowe i drogi dojazdowe, a na jego obszarze znajduje się kilka terminali przeładunkowych: kontenerowe, przeładunku paliw, węgla, rudy i fosfatów. Położenie geograficzne szczecińskiego portu, a także liczne kanały, baseny i wyspy  sprawiają, że sam w sobie jest on atrakcją turystyczną i poza działalnością typowo portową prowadzona jest tu także działalność turystyczna. Ruch turystyczny i pasażerski obsługiwany jest przez Dworzec Morski Żeglugi Szczecińskiej, a organizowane rejsy odbywają się zarówno po porcie jak i naturalnych akwenach Odry i jeziorze Dąbie. W sezonie turystycznym uruchamiane są połączenia turystyczne ze Świnoujściem. Port w Szczecinie odwiedzają zarówno jednostki śródlądowe jak i pełnomorskie statki wycieczkowe.

Wały Chrobrego w Szczecinie to taras widokowy usytuowany na skarpie wzdłuż Odry, o długości około 500 metrów, z widokiem na rzekę i pobliski port. Wały zostały zaprojektowane i wzniesione w latach 1902–1921 według koncepcji Wilhelma Meyera-Schwartau z inicjatywy nadburmistrza Hermanna Hakena. W latach 1906-1912, w północnej części tarasu, zbudowano kompleks architektoniczny mieszczący obecnie Urząd Wojewódzki województwa zachodniopomorskiego. Południowa część Wałów zajęta jest przez kompleks  zabytkowych budynków Akademii Morskiej, budynek Teatru Współczesnego i Oddział Morski Muzeum Narodowego. W połowie długości promenady znajduje się nieco niższy półokrągły taras ograniczony murem oporowym, wzdłuż którego obustronnie ku brzegom Odry prowadzą łukowato wygięte szerokie schody. Po obu stronach tarasu znajdują się dwa pawilony widokowe z dachami wspartymi na kolumnach jońskich, a środkową część tarasu zajmuje kamienna rzeźba człowieka walczącego z centaurem.  U podnóża tarasu znajduje się fontanna, przed którą zbudowano dwie wieże oświetleniowe stylizowane na latarnie morskie. Wały Chrobrego są prawdziwą chlubą i wizytówką miasta, miejscem spacerowym, w którym historia splata się z gwarem codzienności i nowoczesnością.

Muzeum Kolejnictwa od 2009 roku funkcjonuje jako oddział Muzeum Ziemi Kościerskiej, a powstało na miejscu dawnej lokomotywowni. Kościerzyna była jednym z punktów na trasie węglowej łączącej Śląsk z Gdynią, powstałej w latach 1926-1933. Od 2013 roku Muzeum zaskakuje odwiedzających swoją nowoczesną formą, którą uzyskała dzięki projektowi „Pomorskiej Kolei Skarbnica – Rewitalizacja Zabytkowych Obiektów Zespołu Parowozowni w Kościerzynie.” Obecnie ekspozycja obejmuje kilkadziesiąt pojazdów szynowych rozlokowanych na otwartym powietrzu. Ponadto dla zwiedzających udostępniono budynek hali parowozowni. Tam znaleźć można wystawę stałą wyposażoną w multimedialne środki przekazu, makiety kolejowe oraz pokaz 3D. Główną atrakcją Muzeum są stare parowozy oraz wagony, które są najliczniejszym zbiorem tego typu w Północnej Polsce. Unikatowym eksponatem jest między innymi prototypowa lokomotywa SP47-001. Swoją ekspozycję posiada również Polski Czerwony Krzyż, w postaci zrekonstruowanego wagonu sanitarnego. Dodatkowo każdy miłośnik kolejnictwa ma niepowtarzalną okazję przejażdżki ręczną drezyną.

Muzeum Akordeonu jest oddziałem Muzeum Ziemi Kościerskiej. To nie przypadek, że muzeum tego instrumentu powstało właśnie na Kaszubach. To na tych terenach muzyka akordeonowa towarzyszy mieszkańcom od bardzo dawna i wciąż cieszy się zainteresowaniem. Pomysłodawcą oraz osobą, która zapoczątkowała kolekcję instrumentów jest Paweł Nowak, akordeonista i kolekcjoner. Przekazał on swój zbiór instrumentów Muzeum Ziemi Kościerskiej. To działanie pozwoliło w niedługim czasie utworzyć odrębny oddział, początkowo znajdujący się przy ulicy Długiej w Kościerzynie. Po czterech latach akordeony trafiły do miejskiego ratusza, czyli do siedziby Muzeum Ziemi Kościerskiej, gdzie znajdują się do dzisiaj. Obecnie zwiedzający mogą podziwiać ponad 120 instrumentów pochodzących z pierwotnej kolekcji Pawła Nowaka, ale również z już własnego zbioru Muzeum Akordeonu. Instrumenty pochodzą nie tylko z krajów europejskich, lecz również z dalszych zakątków świata. Wiele eksponatów to pozycje unikalne, dla których warto odwiedzić właśnie Kościerzynę. Każdy gość Muzeum Akordeonu ma możliwość nie tylko podziwiać instrumenty, ale też sprawdzić swoje siły w grze na udostępnionych egzemplarzach.

Muzeum Ziemi Kościerskiej, jako odrębna instytucja kultury, istnieje od 2007 roku. Mieści się w, atrakcyjnym historycznie oraz turystycznie, miejskim ratuszu przy ulicy Rynek 9. Jest to jeden z najstarszych budynków w Kościerzynie, pochodzący z 1843 roku. Eksponaty znajdujące się w Muzeum pochodzą ze zbioru zapoczątkowanego w latach 60. XX w. przez dra Jerzego Knybę, który obecnie jest patronem kościerskiego Muzeum. W salach muzealnych, mieszczących się na dwóch piętrach zabytkowego budynku, oglądać można kilka stałych wystaw. Dział historii i kultury oraz ziemi kościerskiej prezentuje dzieje Kościerzyny oraz jej mieszkańców. Do prezentowanych tam eksponatów należą m.in. popielnice – archeologiczne znaleziska z terenu powiatu kościerskiego czy pamiątki z II Wojny Światowej. Natomiast dział etnograficzny przybliży odwiedzającym rękodzieło oraz przybory użytku codziennego mieszkańców Kaszub - w tym mebli, haftów czy naczyń. Ponadto od 2013 r. w klimatycznej piwnicy mieści się stała ekspozycja dotycząca Towarzystwa Młodokaszubów, którzy na początku XX wieku podjęli się walki o rodzimą kulturę i kaszubszczyznę.

Zlokalizowana jest w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki Regi, w obrębie dawnych obwarowań miasta. Była jedną z trzech wież systemu fortyfikacyjnego miasta. Pochodzi z XV w. i zbudowana została w stylu gotyckim. Pełniła funkcję wieży strzelniczej. Przez lata pojawiało się wiele koncepcji zagospodarowania wieży, jednak żadna nie okazała się przysłowiowym „strzałem w 10”. Obecnie, po wykonanej w 2007 r. rewitalizacji, baszta udostępniania jest turystom, którzy z nowopowstałego balkonu widokowego mogą obserwować panoramę Gryfic.

Na terenie gospodarstwa Urszuli i Bogusława Gorczyńskich podczas jednej wizyty można zapoznać się z ginącymi zawodami: garncarstwem, kowalstwem, tkactwem i piekarstwem. Zamysł żywego skansenu powstał w 2001 roku, a realizacja rozpoczęła się od zakupienia autentycznego wiatraka, który został rozmontowany i w częściach przewieziony do Kudowy Zdrój, gdzie go odbudowano. W zabudowaniach gospodarstwa prezentowany jest pokaz pracy na kole garncarskim. Każdy, bez względu na wiek i zdolności, ma możliwość wykonania własnoręcznego dzieła na pamiątkę wizyty na “Szlaku Ginących Zawodów". Gdzie indziej można podpatrzeć jak kowal przy użyciu swoich narzędzi wykuwa podkowę. W domu chleba znajduje się piec opalany drewnem, w którym wypiekany jest chleb. Unikalna receptura sprawia, że tylko tu goście zasmakują prawdziwego, wiejskiego chleba, który podawany ze smalcem.

Muzeum Obrony Wybrzeża w Helu powstało z inicjatywy Sekcji Militarnej Stowarzyszenia „Przyjaciele Helu”  przy wsparciu Burmistrza Helu. Przystąpiono do uprzątnięcia terenu i poszczególnych obiektów i 1 maja 2006 roku muzeum otwarto dla zwiedzających. Pierwszą ekspozycją była sala poświęcona pamięci bohaterskiego obrońcy Helu, dowódcy baterii cyplowej, a po wojnie tragicznej ofierze bestialstwa wojskowej bezpieki - komandorowi Zbigniewowi Przybyszewskiemu. Obecnie MOW dysponuje sześcioma obiektami dawnej baterii 406 mm Schleswig-Holstein eksponując w nich kilkanaście wystaw stałych i czasowych. 1 stycznia 2017 r. decyzją Zarządu Stowarzyszenia "Przyjaciele Helu" na bazie Muzeum Obrony Wybrzeża utworzono Helski Kompleks Muzealny w którego skład wchodzą: Muzeum Helu, Pracownia Konserwatorska, Muzeum Obrony Wybrzeża, Muzeum Kolei Helskich oraz stanowisko baterii H. Laskowskiego.

Hel to miasto położone na cyplu Mierzei Helskiej, znane jako ośrodek turystyczny oraz ośrodek rybołówstwa. Niemal ze wszystkich stron miasto otoczone jest rzez wody Morza Bałtyckiego, a tylko od północno-zachodniej strony wąskim fragmentem lądu połączone jest z Jastarnią i dalej Władysławowem. Znaczenie nazwy Hel nie zostało do końca wyjaśnione, ale jednym z nich jest tłumaczenie jakoby nazwa ta oznaczała „wydmę, pustkowie, cypel”. Pierwsze wzmianki o Helu pochodzą z 1198 r. W XIII w. ówczesna wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu. Prawa miejskie otrzymał już przed 1266 rokiem. Na przestrzeni lat Hel intensywnie się rozwijał, ale ostatecznie ustąpił pobliskiemu Gdańskowi. Prawa miejskie stracił w roku 1872. W 1893 r., kiedy we wsi został zbudowany port rybacki powstrzymano upadek Helu. Stał się on wtedy schronieniem dla statków rybackich, ale także popularnym celem wycieczek dla mieszkańców Gdańska i Sopotu, a później także miejscowością uzdrowiskową. Prawa miejskie odzyskał po 1945 roku.

Muzeum Morskiego Dywizjonu Lotniczego w Pucku powstało w siedemdziesiątą piątą rocznicę wybuchu II wojny światowej - 1 września 2014 z inicjatywy działaczy Stowarzyszenia Historycznego Morskiego Dywizjonu Lotniczego. Jego członkowie od wielu lat gromadzili pamiątki związane z działalnością tej niezwykłej jednostki, by w końcu w odpowiednim miejscu móc je pokazać szerszemu gronu osób zainteresowanych historią lotnictwa i Pucka. Muzeum mieści się w budynku dawnej radiostacji MDLot zajmowanych przez tę jednostkę jeszcze w czasach międzywojennych. W jego wnętrzach można się przenieść do zapomnianego świata puckich hydroplanów. Zaczątek prezentowanej kolekcji to zbiory p. Tadeusza Stankiewicza, a także innych miłośników historii. Twórcy placówki są jednak przekonani, że już wkrótce zbiory się rozrosną.

Słowiński Park Narodowy - jeden z dwóch nadmorskich obszarów o najwyższej formie ochrony przyrody w Polsce, położony jest w środkowej części Wybrzeża Słowińskiego. Rozciąga się pomiędzy Łebą, a Rowami i leży w odległości ok. 30 km od Słupska. Obejmuje unikatową Mierzeję Łebską, gdzie znajdują się największe w Europie pola wydm ruchomych. Barchany o kształcie półksiężyca, z ramionami skierowanymi na wschód, przemieszczają się zgodnie z panującymi wiatrami z zachodu na wschód i mogą osiągnąć wysokość nawet 30-40 metrów. Piasek wydmowy stale przewiewany w głąb lądu, z jednej strony zasypuje wszystko po drodze, z drugiej zaś, odsłania. Oczom turystów niekiedy ukazują się pozostałości prastarej puszczy, kopalna gleba, a czasem resztki dawnych osad ludzkich. Obszar Słowińskiego Parku Narodowego zamieszkują liczne gatunki zwierząt i roślin. Wybrzeże Bałtyku w granicach Parku odwiedzają czasem foki, a wśród nich największa i najliczniejsza foka szara.

Latarnia morska w Czołpinie jest jednym z kilkunastu czynnych obiektów nawigacyjnych na polskim wybrzeżu. Stoi ona na szczycie Wydmy Czołpińskiej o wysokości 56 m n.p.m. Najbliżej niej położone obiekty o podobnej funkcji znajdują się w Ustce i w miejscowości Stilo. Budowle te służąc nawigacji statków na morzu muszą być z daleka widoczne i rozpoznawalne, dlatego różnią się wyglądem i charakterystyką oraz zasięgiem światła. Czołpińska latarnia morska została uruchomiona w styczniu 1875 r. Z wyglądu przypomina ceglaną wieżę zwieńczoną stożkowym daszkiem. Laternę, tzn. jej najwyższe pomieszczenie, otoczono balkonem, z którego czyszczono kryształowe szyby urządzenia optycznego. Obiekt nadal spełnia funkcje orientacyjne. Jej sygnał świetlny widoczny jest z odległości około 21 mil morskich, czyli prawie 40 km. Nie zniszczona w okresie działań wojennych latarnia, wraz z gospodarstwem rodzin latarników morskich, tworzy zespół budowlany, który został wpisany do rejestru zabytków.

Została zbudowana pod koniec XIX wieku, osiąga wysokość 50,2 metra. Latarnia jest udostępniona do zwiedzania. Na szczyt latarni prowadzą kręte, granitowe schody - aby się dostać na taras trzeba pokonać ich aż 190. Ze szczytu rozciąga się malowniczy widok na Morze Bałtyckie, dostrzec można stąd Sarbinowo, Chłopy, Mielno i Unieście. Latarnia jest usytuowana w centrum wsi, u podstawy wieży znajduje się dom latarnika, kramiki z jedzeniem i pamiątkami oraz ładnie zagospodarowany teren. Latarnia została wpisana do rejestru zabytków.

Pierwsze światło naprowadzające statki do portu w Kołobrzegu zabłysło w 1666 roku. Swój ostateczny kształt latarnia morska wznosząca się w kołobrzeskim porcie uzyskała po zakończonych działaniach wojennych. Za podstawę obecnej latarni wykorzystano dawnego fortu, który znajdował się u wejścia do portu. Wznosi się na wysokość 26 m i została udostępniona do zwiedzania. Z tarasu widokowego rozciąga się panorama całego Kołobrzegu, a także podziwiać można statki wpływające do portu. Latarnia morska stanowi nierozerwalny element kołobrzeskiego portu, bulwaru nadmorskiego i pobliskiego molo.

Należy do najstarszych latarni w Polsce, ponieważ pierwsza latarnia powstała już w roku 1805. Wzniesiona jest na falochronie wschodnim i ostateczny kształt i imponującą wysokości 68 m uzyskała w drugiej połowie XIX w. Do dziś należy do największych i najbardziej imponujących budowli na polskim wybrzeżu. Również uważana jest za najwyższą latarnię morską na całym wybrzeżu Bałtyku, a także za jedną z największych na świecie. Wokół latarni, w przylegających budynkach, utworzone zostało muzeum latarnictwa i ratownictwa morskiego. Budynek latarni wpisany został do Krajowego Rejestru Zabytków.

UWAGA! Tymczasowo dostęp do latarni morskiej drogą lądową jest niemożliwy. Aby zwiedzić latarnię należy skorzystać z przeprawy wodnej statkiem Adler-Schiff. Obowiązkowe są rezerwacje, pod numerem telefonu 91 322 45 88 

Jest zlokalizowana na klifowym wybrzeżu i uruchomiona została w roku 1866. W trakcie swojej ponad 100 – letniej działalności została zniszczona w trakcie działań wojennych oraz poddana była licznym renowacjom, które przywróciły jej pierwotny wygląd zatracony podczas wojny. Z jej tarasu widokowego, znajdującego się na wysokości 45 m i po pokonaniu 210 stopni podziwiać można panoramę miejscowości znajdujących się w pasie nadmorskim Bałtyku. Budynek latarni wraz z przylegającym do niej ogrodem wpisany został do Krajowego Rejestru Zabytków.

Woliński Park Narodowy został utworzony w 1960 roku i obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy – Wolin. W parku chroni się najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe, unikalną deltę Świny wraz z licznymi wyspami oraz przybrzeżny pas wód Bałtyku. Fauna i flora Wolińskiego Parku Narodowego jest bardzo zróżnicowana i obejmuje blisko 230 gatunków ptaków, ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych oraz wiele rzadkich i nowych dla nauki gatunków owadów. Park spełnia ważną rolę w ochronie siedlisk ptaków wodno-błotnych, które tutaj znajdują spokój oraz bazę pokarmową. Obszar delty Świny został zaliczony do ostoi ptaków o znaczeniu europejskim. Symbolem parku jest żyjący na jego terenie bielik zwyczajny, którego żywe okazy można także spotkać w wolierach przy Muzeum Przyrodniczym oraz Zagrodzie Pokazowej Żubrów.

Muzeum Twierdzy Kostrzyn stanowi specyficzny zespół muzealny. Obejmuje on jedyny w swoim rodzaju powierzchniowy pomnik - zniszczoną w 1945 r. i nieodbudowaną kostrzyńską Starówkę wraz z obiektami XVI-wiecznej twierdzy bastionowej. Historia kostrzyńskiej Starówki jest pasjonująca. Stare Miasto ze swoim zamkiem, ratuszem, kościołem parafialnym i rynkiem posiadało niepowtarzalny urok. Wojna spowodowała, że miasto zamarło na bez mała 50 lat. Jeszcze nie tak dawno miejsce po dawnej Starówce mogło budzić jedynie tęsknotę za tym, co przestało istnieć. Dziś spod hałd ziemi wyłoniły się ruiny starych kamienic, bruki uliczek i chodniki, a część obiektów twierdzy została odrestaurowana. Spacer po Starym Mieście to sentymentalna podróż do czasów, kiedy Kostrzyn był jednym z najpiękniejszych miast Brandenburgii.

8 unikatowych makiet kolejowych z jeżdżącymi pociągami, ponad 100 metrów torów, blisko 1000 zabytkowych i współczesnych modeli lokomotyw i wagonów, a do tego dziesiątki pojazdów, niezliczone scenki rodzajowe, interaktywne elementy, piękne krajobrazy oraz "ZŁOTY POCIĄG". To tylko część ekspozycji, z której składa się „ Wystawa Miniatur i Makiet Kolejowych w Rewalu”. Modele w pięciu różnych skalach modelarskich wykonane są zarówno z kartonu, jak i drewna czy metalu. Tutaj kreatywnie można spędzić wolny czas. W budynku dworca znajduje się także kawiarnia, sklepik z pamiątkami oraz kolejowy kącik zabaw dla dzieci. A tuż obok przebiega linia czynnej kolei wąskotorowej. Kolej w tym wydaniu to wspaniała zabawa zarówno dla miłośników przygód, precyzji, modelarstwa oraz techniki w każdym wieku.

W związku z projektem budowy zespołu elektrowni w rejonie Jeziora Żarnowieckiego konieczne stało się podjęcie działań związanych z organizacją skansenu w Nadolu.  Ochroną konserwatorską objęto tradycyjną XIX-wieczną zagrodę wiejską. Obecnie w obrębie skansenu znajdują się: domostwo, zabudowania gospodarcze oraz obiekty towarzyszące jak studnia, piwnica, wozownia, gołębnik, kierat, pasieka, wędzarnia i piec chlebowy. Chata, w której koncentrowało się życie trzypokoleniowej rodziny, posadowiona jest w głębi podwórza, odgrodzona od części gospodarczej ogrodem kwiatowym. W jej najbliższym sąsiedztwie znajdują się piwnica, studnia oraz warzywnik. Stodoła posadowiona jest równolegle do drogi z możliwością obustronnego wjazdu na klepisko z drogi i z podwórza. Obecnie w stodole znajduje się ekspozycja poświęcona historii pszczelarstwa pomorskiego. W skład zespołu wchodzi ponadto wielofunkcyjna obora, która pod jednym dachem mieściła pomieszczenia dla koni, bydła, trzody chlewnej, owiec i drobiu. Do obory dobudowana została wozownia. Kompleks wzbogaciła niedawno zrekonstruowana chata rybacka oraz remiza. 

„Hallerówka” to drewniana willa wybudowana w 1922 r. Należała do gen. Józefa Hallera oraz jego rodziny. Na cześć generała tworzące się wokół willi letnisko nazwano Hallerowem. Józef Haller spędzał w niej wakacje letnie, równie często zapraszano na wypoczynek harcerzy oraz członków innych organizacji młodzieżowych. Po II wojnie światowej obiekt był w zarządzie Miasta Władysławowa i pełnił funkcję lokalu komunalnego. W 1981 r. przekazano go Zarządowi Nadmorskiego Parku Krajobrazowego na siedzibę oraz działalność muzealną. Utworzono wówczas pierwszą izbę pamięci Hallera. W 2000 r. otwarto w „Hallerówce” Centrum Pamięci gen. J. Hallera i Błękitnej Armii. Od czerwca 2013 r. obiekt stał się oddziałem Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy w Pucku. Obecnie znajduje się tam stała ekspozycja pt. „Dla Ciebie Polsko i dla Twej Chwały. Życie i służba gen. J. Hallera (1873-1960)” na która składają się przede wszystkim pamiątki poświęcone generałowi oraz żołnierzom z Błękitnej Armii. Do najcenniejszych zbiorów należą rzeczy osobiste generała podarowane przez jego synową Izabellę Haller.

Dzieje puckiego szpitalnictwa sięgają XIV w., gdy utworzono poza granicami miasta pierwszy szpital z kaplicą, a następnie kościołem św. Jerzego. Początkowo był on miejscem odosobnienia zakaźnie chorych. Z czasem przejął funkcje przytułku dając schronienie ubogim, starcom i osobom kalekim. Podczas wojen polsko – szwedzkich zespół szpitalny uległ całkowitemu zniszczeniu (1656 r.). Wkrótce przystąpiono do wznoszenia nowej lecznicy.  Odbudowa szpitala (bez kościoła) nastąpiła około 1681 r. Nowy budynek posadowiono tym razem w obrębie murów miejskich Pucka. W 1970 r. budynek stał się siedzibą Stacji Gromadzenia Dóbr Kultury i Upowszechniania Wiedzy o Regionie przekształconej w 1980 r. w Muzeum Ziemi Puckiej. Trzon dzisiejszych wystaw stanowi  prezentacja zbiorów etnograficznych. Ponadto  część wystawy przybliża tematykę związaną z tradycyjnym rybołówstwem morskim, a także z historią lecznictwa ludowego na  Kaszubach Północnych.  Dopełnienie stanowi prezentacja sztuki ludowej oraz zagadnień związanych z regionalizmem kaszubskim.

Muzeum Ziemi Puckiej mieści się w odrestaurowanej w latach 80-tych XX w. kamienicy zlokalizowanej w północnej pierzei rynku. Wystawa archeologiczna umieszczona w piwnicach ukazuje najstarsze, bo sięgające epoki kamienia (7000 – 1700 l. p.n.e.) dzieje osadnictwa na Ziemi Puckiej. Można zobaczyć tu m.in. najstarsze narzędzia krzemienne, naczynia, a także ozdoby. Do interesujących zabytków należy niewątpliwie brązowy skarb z Władysławowa, w skład, którego wchodzą naramienniki, tarczki spiralne, sierp, sztylet. Wystawę zamyka prezentacja wyników badań prowadzonych na terenie wczesnośredniowiecznego portu odkrytego w 1977 r. na dnie Zatoki Puckiej u ujścia rzeki Płutnicy.  Ekspozycję historyczną na piętrze kamienicy otwiera wystawa poświęcona dziejom średniowiecznego Pucka. Ponadto znajduje się tutaj także prezentacja obejmująca okres niewoli pruskiej na Ziemi Puckiej oraz ekspozycja przedstawiająca losy międzywojennego Pucka oraz dramatyczne wydarzenia II wojny światowej.