Lista znaczków

Baszta Pachołków Miejskich w Lubsku, zwana również wieżą Bramy Żarskiej lub Basztą Katowską jest pozostałością po średniowiecznych obwarowaniach otaczających miasto. Mury zostały wymienione w dokumentach już w 1283 roku. Baszta jest zbudowana pod koniec XIV wieku z cegły w stylu gotyckim, założona na planie koła, siedmiokondygnacyjna. W 1834 roku do wieży przeniesiono z ratusza więzienie. Prawdopodobnie w tym okresie powstała nazwa Wieża Pachołków. W okresie międzywojennym do Bramy dostawiono duży budynek mieszkalny. Spod Baszty łatwo dojść deptakiem na plac Wolności, na którym stoją dwie cenne budowle: kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz renesansowy ratusz a w przeciwnym kierunku można trafić do hotelu i restauracji „Duet” położonego nad rzeczką Lubszą.

Kościół farny jest najcenniejszym zabytkiem Żar. Gotycka świątynia góruje nad zabudową miasta, stanowiąc najważniejszy akcent w jego panoramie. Wzniesiona została w miejscu późnoromańskiego kościoła. Zabytek ten jest najstarszym kościołem parafialnym Żar, towarzyszył narodzinom i rozwojowi miasta, przetrwał mimo kataklizmów, jakich wielokrotnie doświadczył na przestrzeni stuleci. Zanim w Żarach zbudowano ratusz, kościół był miejscem obrad rady miejskiej, tutaj odbywały się zebrania ogółu mieszczan, ścigani przez prawo znajdowali w nim azyl a w czasach wojennych stawał się szpitalem. Podczas drugiej wojny światowej kościół został poważnie uszkodzony i dopiero w 1984 roku ukończono jego odbudowę, dzięki czemu mogła ponownie służyć celom kultowym parafii rzymsko-katolickiej. Na placu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, obok kościoła znajduje się budynek starej plebanii (dziś Muzeum Pogranicza Śląsko-Łużyckiego), kamienna dzwonnica (dawna baszta obronna) oraz siedziba Oddziału PTTK Powiatu Żarskiego.

Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Jeziorach Wysokich jest ciekawym miejscem zarówno edukacyjnym, jak i turystycznym, prowadzonym przez leśników i finansowanym przez Nadleśnictwo Lubsko. Posiada ciekawą, interesującą zarówno do zwiedzania jak i korzystania, infrastrukturę: drewnianą leśniczówkę z 1926 roku w której znajduje się pięć sal wystawowych z ekspozycją przyrodniczą, w formie eksponatów, gablot, efektów dźwiękowych itp., które zwiedza się w asyście przewodnika. Ponadto do dyspozycji jest także sala konferencyjna wyposażona w sprzęt multimedialny, internet, biblioteczkę przyrodniczo leśną, filmotekę i liczne pomoce dydaktyczne. Na zewnątrz uwagę przyciąga ogród dendrologiczny (ok. 2 ha), którego głównym założeniem jest zgromadzenie możliwie największej liczby różnych gatunków sosen (obecnie rośnie 27 gatunków). Rosną tu także ciekawe gatunki drzew i krzewów z różnych stron świata innych rodzajów. Leśne ścieżki dydaktyczne i bardzo ciekawie położone ścieżki spacerowe „Na Wąwozach”, są zorganizowane w formie pętli, czyli zaczynają i kończą się przy budynkach ośrodka. Charakteryzują się one różną długością i stopniem trudności. Kolejną atrakcją jest aleja potomków najsłynniejszych dębów Polski i Europy, w której już dzisiaj rosną potomkowie: „Chrobrego”, „Napoleona”, „Bartka”, Dębu Mużakowskiego, „Lecha”, „Alte Eiche” z landu Hessen z Miejscowości Gießen (najstarszy w landzie Hessen – 1000 letni dąb). Pozostałą część infrastruktury wypełnia drewniana wiata z paleniskiem oraz murowana, 41 metrowa wieża z tarasem widokowym.

Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” powstał w1994 roku, kiedy to cały teren Nadleśnictwa Lubsko objęto eksperymentalnym projektem po nazwą: Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” (LKP „Bory Lubuskie”) jego zadaniem jest testowanie nowych pomysłów gospodarczych i funkcjonalnych. Obecnie w Polsce w Lasach Państwowych, takich obszarów jest 25. Niezaprzeczalnym symbolem LKP „Bory Lubuskie jest wybudowana w 1999 roku, pierwsza w Polsce murowana wieża, która jednocześnie pełni funkcję widokową i przeciwpożarową. Z tarasu widokowego wieży można podziwiać krajobraz w promieniu około 50 km, a może i więcej, zarówno po stronie Polskiej jak i Niemieckiej. Wieża widokowa, górująca nad lasami w Jeziorach Wysokich, dostępna jest dla turystów od środy do niedzieli.

Skansen Budownictwa Łużyckiego powstał w 1992 roku z inicjatywy Zdzisławy i Jana Solarzów. Funkcjonuje dzisiaj jako gospodarstwo agroturystyczne, organizujące konferencje i spotkania promujące kulturę Łużyc Dolnych. W Ośrodku można zwiedzić Muzeum Etnograficzne z biblioteką sorabistyczną oraz drewniane chaty, obejrzeć sprzęt domowego użytku i stroje łużyckie z terenu wschodniej części Łużyc Dolnych. W Karczmie Łużyckiej można się posilić, degustując regionalne potrawy i zebrać siły przed podróżą, do kolejnych niedaleko znajdujących się 3 miejsc znaczkowych, oznaczonych nr 77,78 i 79. Obiekt usytuowany jest we wsi Buczyny, gm. Trzebiel, w pow. żarskim woj. lubuskiego przy drodze krajowej nr 12 na trasie Żary – Łęknica.

Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina położona jest w obszarze dawnej podziemnej i odkrywkowej kopalni węgla brunatnego oraz iłów ceramicznych. Wydobycie na skalę przemysłową prowadzone była tutaj w latach 1920-1973. Ścieżka Geoturystyczna Znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Łęknicy, w południowej części Geoparku Łuk Mużakowa. Ścieżka ma długość około 5 km i przebiega przez fragment obszaru należącego do przedwojennej kopalni Babina oraz powojennej kopalni Przyjaźń Narodów – Szyb Babina. Trasa ścieżki prowadzi przez miejsca, gdzie znajdowały się szyby kopalni podziemnej, następnie odgałęzia się w stronę źródła kwaśnych wód żelazistych, przechodzi przez zapadliska kopalni podziemnej, dalej przebiega przez rejon wydobywania iłów ceramicznych oraz przecina bardzo ładnie wykształconą morenę polodowcową. Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina jest obszarem unikatowym w skali całego kraju. Obszar pokopalniany znajduje się obecnie pod ochroną i jest miejscem wielu obserwacji badawczych.

Park Mużakowski to park krajobrazowy z 1. połowy XIX wieku. Założył go na obszarze ponad 700 ha - książę Hermann von Pückler - Muskau, ekscentryczny arystokrata niemiecki, uznany literat, teoretyk i praktyk ogrodnictwa krajobrazowego. Park położony jest w naturalnej, malowniczej dolinie Nysy Łużyckiej, po obu stronach granicy Polski i Niemiec na odcinku przełomu rzeki przez formacje geologiczne moreny czołowej zwanej Łukiem Mużakowa. Park ten tworzy doskonale przemyślaną kompozycję - galerię obrazów utkaną z naturalnych elementów i zastanych wartości terenu - jego ukształtowania, starych dębów, naturalnych jeziorek i cieków wodnych. W 2004 roku w dowód uznania wartości historycznych i artystycznego charakteru parku uznano go za Pomnik Historii i wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Geopark Łuk Mużakowa (niem. Geopark Muskauer Faltenbogen), o powierzchni ponad 170 km2, położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w powiecie żarskim oraz w Niemczech na pograniczu Brandenburgii i Saksonii. Obejmuje on w swoich granicach, ciąg wzgórz morenowych przedzielony graniczną doliną Nysy Łużyckiej o bardzo dobrze zachowanym kształcie otwartej ku północy podkowy, od czego pochodzi jego nazwa - Międzynarodowy Geopark Łuk Mużakowa. Łuk Mużakowa został ukształtowany w efekcie działalności lądolodu skandynawskiego, dlatego posiada on unikalną formę morfologiczną i budowę wewnętrzną, ze specyficznym ułożeniem pokładów węgla brunatnego. Ich płytkie położenie sprzyjało rozwojowi górnictwa, które trwało tu od połowy XIX do drugiej połowie XX wieku. Najbardziej widoczną pozostałością przemysłu wydobywczego są liczne zbiorniki, o niespotykanych rdzawo-żółtych i szmaragdowych barwach, składające się na niespotykany nigdzie w Polsce fascynujący krajobraz polodowcowy i pogórniczy. W polskiej części, Geopark Łuk Mużakowa objęty jest ochroną prawną w formie parku krajobrazowego, o nazwie „Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa”.

Muzeum Pogranicza Śląsko - Łużyckiego w Żarach jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest miasto Żary. Muzeum powstało w połowie 2013 roku, a jego celem jest pokazywanie bogactwa kulturowego pogranicza, historycznych Łużyc i zachodnich rejonów Śląska. Muzeum prezentuje przemysł miasta i rejonu ze szczególnym uwzględnieniem porcelany, która stanowiła czołówkę europejskich wyrobów. Bogaty dorobek i tradycje przemysłu szklarskiego, ceramicznego, budowlanego i włókienniczego oraz kopalń węgla brunatnego stanowią ważny element ekspozycji Muzeum. Na szczególną uwagę zasługuje ekspozycja związana z żarskim garnizonem po 1945 roku, którego jednostki wojskowe po likwidacji w 2001 roku przekazały swoje zbiory w depozyt miastu jako darowiznę przyszłemu muzeum.Siedziba Muzeum znajduje się w zbudowanej w XV wieku gotyckiej plebanii. W XVI wieku obiekt rozbudowano, dobudowując w stylu renesansowym drugi budynek. Połączone ze sobą stanowią integralny element zespołu zabudowy kościelnej najstarszej części miasta. W obiekcie są najstarsze i najokazalsze świeckie komnaty w Żarach z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami, a ogromna piwnica ze sklepieniem łukowym nie znajduje analogii w całej okolicy.

Barokowy pałac hrabiego Henryka Brühla położony jest w obrębie układu urbanistycznego wsi gminnej Brody (woj. lubuskie). Układ ten składa się z pałacu z dwoma skrzydłami, dwóch oficyn, kościoła, Bramy Zasieckiej oraz kilkunastu domów i zachował się do dnia dzisiejszego. Został wybudowany w latach 1741-1753. Składa się z gmachu głównego z dwoma skrzydłami w kształcie litery U oraz dwóch oficyn posadowionych w linii skrzydeł pałacowych. W przypałacowym parku (wartym szczególnej uwagi ze względu na rosnące tam niezwykle rzadkie okazy drzew i krzewów nad jeziorem Brodzkim) można spotkać klony, platany, tulipanowce, kasztany jadalne, magnolie oraz słynne gruszki na wierzbie. Henryk Brühl był ministrem króla polskiego i elektora saskiego Augusta III. Znany jako właściciel największych w Europie kolekcji zegarków i kamizelek. W pałacu znajdował się słynny „Schwanenservice” – największy w świecie porcelanowy serwis wykonany w Miśni. Obecnie w parku trwają prace porządkowe dzięki zaangażowaniu młodych wolontariuszy z gminy Brody oraz Forst z Brandenburgii. Dziś w dwóch odrestaurowanych oficynach znajduje się hotel i restauracja oraz sala balowa, a w przypałacowej Stajni czekają konie do jazdy w siodle lub do przejażdżek bryczką.

Zamek został wybudowany w XIII przez książąt piastowskich (czasy Henryka Brodatego), w miejscu strategicznej przeprawy przez Odrę. W zamku, w ówczesnych czasach, mieszkała wdowa po Henryku św. Jadwiga Śląska. W XIV i XV w. zamek został przebudowany i powiększony o nowe budynki. Prawdopodobnie składał się już wówczas z dwóch skrzydeł - północnego i południowego oraz wysuniętego w kierunku zachodnim prostokątnego budynku z przejazdem bramnym i przylegającej do niego ośmiobocznej wieży. W XVI w. przeszedł on na własność elektorów brandenburskich. W XVI w. został przebudowany w stulu renesansowym. W swojej historii kilkakrotnie płonął - ostatni raz w 1945 r. Powstałą ruinę po wojnie zabezpieczono, a następnie częściowo odbudowano w stulu gotycko-renesansowym: skrzydło zachodnie – w tym budynek bramny z ośmiokątną wieżą i budynek tzw. „wozowni” oraz skrzydło południowe – gdzie zachowany został renesansowy podcień arkadowy z krużgankiem w drugiej kondygnacji jako cenny element architektury renesansowej. Obecnie na zamku działa instytucja kulturalna pod nazwą Centrum Artystyczno – Kulturalne „Zamek”. W sporym, interesującym Muzeum można zapoznać sie z historią zamku oraz okolicy, a także z otaczającą przyrodą. Ciekawostką jest sala poświęcona 1000-letniej historii Krosna Odrzańskiego. W niej znajduje się diorama przedstawiająca obronę grodu krośnieńskiego w 1005 roku. Figury uczestników wykonano z godną podziwu precyzją. Dodatkowo w gablotach można obejrzeć figury rycerzy ze średniowiecza. Zwiedzając zamek w Krośnie Odrzańskim, można przy okazji zwiedzić Muzeum Regionalne w Świebodzinie (ok. 40 km) i zdobyć Znaczek nr 513 oraz Międzyrzecki Rejon Umocnień - Znaczek nr 551 (ok. 65 km).

Kościół farny w Gubinie to jeden z charakterystycznych obiektów w mieście. Początki kościoła sięgają 1324 roku, kiedy to po raz pierwszy wzmianki o świątyni pojawiają się w źródłach pisanych. Wiadomo, że pierwotny kościół wybudowano jako trzynawową bazylikę w stylu romańskim. Niestety na skutek trzęsienia ziemi jakie w XIV wieku nawiedziło te okolice, świątynia uległa znacznemu zniszczeniu i ostatecznie została rozebrana. Odbudowa kościoła w tym miejscu trwała bardzo długo i ostatecznie budowla została ukończona w 1844 roku. W czasie II wojny światowej kościół ponownie uległ uszkodzeniu, ale mimo licznych prób i wysiłków przez wiele lat nie udało się go odbudować. Od lat 70. XX wieku budowla znajduje się w stanie trwałej ruiny. I choć obecnie mówi się o szansie na zabezpieczenie obiektu to z pewnością jeszcze wiele lat minie, zanim dawny kościół farny zyska dawny wygląd lub nowe przeznaczenie. Niewątpliwie jednak ruiny kościoła są swego rodzaju magnesem, który przyciąga turystów i góruje nad miastem swą potęgą i tajemniczością.

Dwór Kolesin to dawny kompleks dworsko-parkowo-folwarczny, który ma rodowód barokowy. Pierwsze wzmianki o dobrach w Kolesinie pochodzą z 1582 roku. Przez wieki, aż do zakończenia II wojny światowej, tutejsze ziemie należały do państwa niemieckiego, a sam Kolesin nosił nazwę Goltzen. Pierwszym udokumentowanym właścicielem była rodzina von Kalckreuth. Następnie w 1725 roku majątkiem zarządzał ród von Stosch, a od 1870 roku rodzina Fuchs. Natomiast w 1929 stał się własnością Ignatzego Savrazina. Po II wojnie światowej stał się częścią majątku Skarbu Państwa. Do 1998 roku, kiedy stał się własnością prywatną, funkcjonował tutaj PGR. Dwór w Kolesinie powstał pod koniec XVIII wieku prawdopodobnie na miejscu starszej zabudowy. Na przestrzeni lat był wielokrotnie remontowany. Budynek jest murowany, osadzony na planie prostokąta, parterowy z użytecznym poddaszem, w części podpiwniczonym, z dachem mansardowym z wolim okiem w połaci. W starych zabudowaniach folwarcznych, obecnie odrestaurowanych, znajduje się hotel wraz z restauracją. Malowniczy krajobraz Dworu Kolesin to także prastary park i zatopione w zieleni Jezioro Wojnowskie. Pomiędzy drzewami, których wiek sięga 250 lat, płyną urokliwe strumienie. Wśród drzewostanu dominują lipy. Dwór Kolesin to miejsce, w którym piękno tradycji łączy się z nowoczesną wygodą. To wyjątkowy punkt na mapie Ziemi Lubuskiej, który intryguje poszukiwaczy śladów przeszłości i zachwyca miłośników przyrody!

Zamek został wybudowany w XIII przez książąt piastowskich (czasy Henryka Brodatego), w miejscu strategicznej przeprawy przez Odrę. W zamku, w ówczesnych czasach, mieszkała wdowa po Henryku św. Jadwiga Śląska. W XIV i XV w. zamek został przebudowany i powiększony o nowe budynki. Prawdopodobnie składał się już wówczas z dwóch skrzydeł - północnego i południowego oraz wysuniętego w kierunku zachodnim prostokątnego budynku z przejazdem bramnym i przylegającej do niego ośmiobocznej wieży. W XVI w. przeszedł on na własność elektorów brandenburskich. W XVI w. został przebudowany w stulu renesansowym. W swojej historii kilkakrotnie płonął - ostatni raz w 1945 r. Powstałą ruinę po wojnie zabezpieczono, a następnie częściowo odbudowano w stulu gotycko-renesansowym: skrzydło zachodnie – w tym budynek bramny z ośmiokątną wieżą i budynek tzw. „wozowni” oraz skrzydło południowe – gdzie zachowany został renesansowy podcień arkadowy z krużgankiem w drugiej kondygnacji jako cenny element architektury renesansowej. Obecnie na zamku działa instytucja kulturalna pod nazwą Centrum Artystyczno – Kulturalne „Zamek”. W sporym, interesującym Muzeum można zapoznać sie z historią zamku oraz okolicy, a także z otaczającą przyrodą. Ciekawostką jest sala poświęcona 1000-letniej historii Krosna Odrzańskiego. W niej znajduje się diorama przedstawiająca obronę grodu krośnieńskiego w 1005 roku. Figury uczestników wykonano z godną podziwu precyzją. Dodatkowo w gablotach można obejrzeć figury rycerzy ze średniowiecza. Zwiedzając zamek w Krośnie Odrzańskim, można przy okazji zwiedzić Muzeum Regionalne w Świebodzinie (ok. 40 km) i zdobyć Znaczek nr 513 oraz Międzyrzecki Rejon Umocnień - Znaczek nr 551 (ok. 65 km).

Wieża widokowa zlokalizowana jest na terenie Geoparku Łuk Mużakowa (ZT Nr 79), który jest jednocześnie chroniony jako park krajobrazowy o takiej samej nazwie. Park Krajobrazowy „Łuk Mużakowa” utworzony został, przede wszystkim, by chronić wschodnią część pięknie ukształtowanej moreny czołowej, która zachowała się w całości stanowiąc unikat na skalę światową. Drewniana wieża widokowa usytuowana jest nad zbiornikiem pokopalnianym Afryka przy ścieżce geoturystycznej „Dawna Kopalnia Babina” (ZT Nr 77). Wieża ma 30 m wysokości oraz dwa tarasy widokowe: na 15 i 24 m wysokości. Z górnego tarasu możemy obserwować największy na pojezierzu antropogeniczny zbiornik pokopalniany Afryka (z lotu ptaka zbiornik przypomina kształtem kontynent afrykański). W dalszej perspektywie obserwujemy bezmiar największego w Polsce kompleksu leśnego Bory Dolnośląskie a w kierunku południowym Góry Łużyckie, Góry Izerskie oraz przy dobrej widoczności również pasmo Karkonoszy.

Pierwotny ratusz w Zielonej Górze był budynkiem drewnianym. W drugiej połowie XV wieku stał się piętrowym budynkiem murowanym z cegły i kamienia. Nękany licznymi pożarami był wielokrotnie przebudowywany, w wyniku czego m,in podwyższono do 54 m wieżę, osadzono na niej hełm z kulą i zamontowano zegar. Ściany ratusza ostatecznie pokryto też tynkiem. w 1801 roku budynek przeszedł generalną renowację i wtedy też nadano mu klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny. Zielonogórski ratusz w swojej historii pełnił rozmaite funkcje. Przechowywano w nim m.in. akta i dokumenty miejskie, służył gminie ewangelickiej jako miejsce spotkań, Mieściła się w nim także sala bankietowa, izba historyczna, a także restauracja. W nieco odleglejszych czasach w przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny, a w piwnicy ratusza urzędował kat. W piwnicach ratusza funkcjonowała także winiarnia.

Palmiarnia w Zielonej Górze położona jest na szczycie Winnego Wzgórza, a otoczona jest tak zwanym parkiem Winnym porośniętym winoroślami. Powstała w 1961 roku jako niewielka szklarnia i w ciągu dziesięcioleci wielokrotnie przebudowywano ją zwiększając tym samym jej powierzchnię i wysokość. Obecnie w palmiarni rośnie ponad 150 gatunków roślin, wśród których niewątpliwą atrakcją jest daktylowiec kanaryjski. Gatunek ten uznano za najwyższy egzemplarz rosnący w Europie w zadaszonym pomieszczeniu. Oprócz roślin, zielonogórska palmiarnia posiada także 7 akwariów, w tym jedno o pojemności 10 tys. litrów, w którym podziwiać można m.in. rekiny sumowate, sumy afrykańskie, piranie, jesiotry ostronose i wiele innych gatunków ryb. Oprócz ekspozycji przyrodniczych palmiarnia pełni także funkcję restauracji, w której są organizowane różne imprezy kulturalne i okolicznościowe.

Początki siedziby książęcej w tej części miasta sięgają końca XIII wieku, kiedy to przy przeprawie przez Bóbr zamek piastowski wzniósł książę żagański Przemko. Pierwszym inicjatorem budowy nowej, magnackiej siedziby w Żaganiu, był Albrecht von Wallenstein, który rozpoczął prace nad wznoszeniem rezydencji w 1628 roku. Barokowy Pałac w Żaganiu składa się z trzech kondygnacji. Wjazd do pałacu poprzedzają dwa murowane mosty, które wiodą nad suchą fosą. Wejścia do pałacu umieszczone są w kamiennych portalach. Otwory okienne zwieńczone są maszkaronami, nazywanymi grymasami diabła. Jest ich 197 i każdy jest inny. Wzorem do wykonania tych maszkaronów były szkice Leonarda da Vinci. Czas największego rozkwitu tego obiektu przypada na okres panowania najmłodszej córki Birona, Doroty de Talleyrand-Perigord. Pałac nad Bobrem stał się wtedy jedną z kulturalnych stolic środkowej Europy. Gościły tu największe sławy ówczesnego świata kultury – Balzac, Dumas, Verdi oraz Liszt. Do dnia dzisiejszego niewiele zostało z bogatego wyposażenia pałacu, część wywieziona została do Francji, część wywieziona na wschód a część została zniszczona. Dziś w jednym z największych i najlepiej zachowanych pałaców barokowych Polski znajdują lokum placówki władz samorządowych, m.in. Żagański Pałac Kultury. Pałacowe wnętrza można zwiedzać z przewodnikiem codziennie w godz. 12.00-18.00.

W skład zespołu poaugustiańskiego w Żaganiu wchodzą: - gotycki kościół Wniebowzięcia NMP, jedna z najcenniejszych świątyń Dolnego Śląska, o której pisano w dokumentach już pod koniec XIII w. W drugiej połowie XIV w. zakonnicy wznieśli trzynawową bazylikę a w wiekach następnych nową wieżę, wielki zachodni szczyt oraz podwyższono nawę główną. W świątyni znajduje się gotycki sarkofag księcia głogowsko-żagańskiego - Henryka IV. Ciekawostką jest fakt zainstalowania na wieży kościoła w 1778 roku pierwszego w Europie piorunochronu - dawny klasztor Augustianów, w którym nad kaplicą św. Anny, znajduje się biblioteka klasztorna, do której wchodzi się przez ozdobne kute drzwi. Bogaty księgozbiór liczy około 2000 starodruków oraz ksiąg o tematyce religijnej. W pomieszczeniach bibliotecznych zachowały się też globusy z 1640 roku. W II połowie XVIII wieku funkcjonował tu punkt obserwacyjny najstarszej w świecie sieci meteorologicznej „Societas Meteorologica Palatina”. - dawny budynek dawnego konwiktu wybudowany w latach 1740-1758 na miejscu klasztornych budynków gospodarczych i szkoły nowicjatu. Konwikt posiada cenny rokokowy portal, a także barokowe malowidła z motywami astronomicznymi i portretem słynnego żagańskiego astronoma Jana Keplera. - dawny późnogotycki spichlerz klasztorny , który zamyka plac klasztorny, pochodzący z końca XV w. Cały zespół poaugustiański Rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 28.02.2011r. uznany jest jako Pomnik Historii.

Wieża widokowa jest jedyną pozostałością po dawnym ewangelickim kościele łaski z 1710 r. Posiada pięć kondygnacji. Na szczycie umieszczono żeliwną ażurową iglicę, odlaną w hucie w Iławie. Na parterze wieży urządzone zostało mauzoleum książęce, skąd prowadzi wejście do krypty. Na ścianach widnieją kamienne płyty epitafijne pochowanych w niej członków książęcej rodziny Bironów. W zwieńczeniach płyt umieszczono ich rodowe herby. W 2004 r. wieża ponownie zastała przywrócona do użytku jako widokowa i jest udostępniana zwiedzającym w sezonie od maja do października. Bilety wstępu: normalny 4 zł, ulgowy 2 zł.

Pierwsze wzmianki o świątyni pochodzą z końca XIII wieku, kiedy to kaplicę przeznaczoną dla trędowatych przejęli augustianie, którzy przybyli do miasta w roku 1284. Według pradawnych przekazów po wylewie Bobru w 1332 roku, gdy na brzegu rzeki został znaleziony drewniany krzyż, księżna Matylda, małżonka Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała świątynię pod wezwaniem Krzyża Świętego. Krzyż wyrzucony przez rzekę umieszczono w świątyni na ścianie od strony wschodniej, tam gdzie prezbiterium. Na początku XIX wieku kościół zostaje przekształcony na magazyn zbożowy dla wojsk napoleońskich. Obecną formę świątynia zawdzięcza żagańskiej księżnej Dorocie de Talleyrand-Périgord, która w 1849 roku zleciła przebudowę kościoła. Wnętrze kościoła posiada bardzo bogate wyposażenie rzeźbiarsko - stolarskie oraz kowalskie. W kościele mieszczą się również sarkofagi rodziny książęcej: Katarzyny Wilhelminy, Doroty de Talleyrand-Périgord i jej syna Ludwika Napoleona.

Sala Tradycji jest integralną częścią Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu. Otwarta została 16 września 2011 roku. Usytuowana jest na terenie obok 34 Brygady Kawalerii Pancernej, przy Skwerze Czołgisty, gdzie znajduje się wystawa plenerowa sprzętu pancernego. Znajdują się tam m.in. egzemplarze czołgów T-34, T-55, T-72 i niszczyciel czołgów M-36 „Jackson” w barwach 1 Polskiej Dywizji Pancernej, a także pomniki generała Stanisława Maczka i czołgisty 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego. Ekspozycja plenerowa prezentuje dodatkowo systemy uzbrojenia charakterystyczne dla różnych etapów rozwoju 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej. Sala Tradycji dysponuje liczącą ponad 800 m2 powierzchnią wystawienniczą. Jest placówką narracyjną, dysponującą zapleczem multimedialnym, umożliwiającą prezentowanie barwnych tradycji 1 Polskich Dywizji Pancernej, 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego i 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej na tle rozwoju polskiej broni pancernej. W zasobach Sali Tradycji znajdują się sztandary oddziałów i stowarzyszeń, historyczne mundury, pieczęcie, dokumenty bojowe z lat II wojny światowej związane z działaniami Korpusu Pancernego WP w Bitwie Budziszyńskiej (kwiecień 1945) i 1 Polskiej Dywizji Pancernej w bitwie pod Falaise i Chambois w Normandii (sierpień 1944) . Ofertę Sali wzbogacają wystawy czasowe oraz stałe. Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu zwiedzać można codziennie w godz. 8-15, a w weekendy po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym pod nr tel. 684-758-512

Muzeum Obozów Jenieckich powstało w 1971 roku na terenie dawnego Stalagu VIIIC. Muzeum to miejsce pamięci, gdzie zgromadzone są liczne eksponaty związane z żagańskimi stalagami. Znajduje się tu ekspozycja stała poświęcona żagańskim obozom oraz makieta sektora północnego Stalagu Luft 3. Na terenie placówki można zobaczyć także zrekonstruowaną wieżę wartowniczą, model tunelu ucieczkowego „Harry” oraz replikę baraku jenieckiego nr 104. W okresie II wojny światowej na terenie Żagania istniały dwa obozy jenieckie: Stalag VIIIC wybudowano w 1939 roku i był on jednym z większych obozów jenieckich na terenie ówczesnych Niemiec. Przetrzymywano w nim szeregowców i podoficerów wojsk lądowych. Jedną z pierwszych grup jeńców, którzy trafili do obozu byli polscy żołnierze, uczestnicy wojny obronnej z września 1939 roku. Łącznie w obozie tym przebywało 49 tysięcy jeńców z czego większość stanowili Francuzi. Stalag Luft 3 powstał wiosną 1942 roku. Był przeznaczony dla oficerów-lotników alianckich. W okresie swojego istnienia był systematycznie rozbudowywany. W 1945 r. w Stalagu Luft 3 przebywało ponad 10 tys. lotników alianckich w tym około 100 Polaków. Z obozem tym związana była jedna z największych ucieczek w czasie II wojny światowej. Akcja polegała na równoległym kopaniu 3 tuneli, które nazwano imionami „Tom”, „Dick” i „Harry”. W przygotowaniu operacji uczestniczyło ponad 600 jeńców. Tylko trójce z nich udało się dotrzeć do domów. Pozostałych 73 schwytano z czego 50 na osobisty rozkaz Hitlera rozstrzelano.

Lubuskie Muzeum Wojskowe jest położone w miejscowości Drzonów, około 15 km na zachód od centrum Zielonej Góry, drogą w kierunku Krosna Odrzańskiego. Jest jednym z największych muzeów historyczno-wojskowych w Polsce, udostępniając swoje eksponaty zwiedzającym na terenie ponad 4,5 ha oraz w gmachu Muzeum i pawilonie ekspozycyjnym o powierzchni 600 m2. Budynek Muzeum to dawniejszy pałac rodziny ziemiańskiej Von Schmettow, który ulegał degradacji w okresie powojennym zaś odzyskał swój blask dzięki adaptacji w latach 1978-1985 na potrzeby powstającego muzeum. Zbiory historycznie mają swoją rozpiętość czasową od średniowiecza po teraźniejszość, ze szczególnym naciskiem na okres powojenny. W przestrzeni parkowej wśród wielu pomników przyrody, swoje miejsce znalazło ponad 150 obiektów, na które składają się czołgi, działa samobieżne, transportery opancerzone, armaty, wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych, samoloty i śmigłowce. W pawilonie znajdujemy m.in. uzbrojenie lufowe tak lądowe jak i lotnicze, uzbrojenie rakietowe, bomby, amunicję armatnią zaś w budynku broń palną od dawnej po współczesną oraz cały przekrój mundurów i wiele detali uzbrojenia i wyposażenia żołnierza. Do unikatowych obiektów można zaliczyć dwa działa samobieżne SU-152, jedyny istniejący egzemplarz samolotu TS-11 ”Iskra” 200BR, balistyczny pocisk rakietowy R-14 „Scud” ze szkolną głowicą jądrową 9N33 o mocy 100kT czy system przeciwlotniczy 2K11M1 „Krug” wraz z kompletem dwóch rakiet i przekrojem pocisku eksponowanym w pawilonie. Za unikatowy w skali polskiego muzealnictwa można uznać także skansen fortyfikacyjny.

Chcąc zwiedzić najstarszy kościół na ziemi żarskiej, należy przyjechać do Biedrzychowic Dolnych. Po przejściu przez wolno stojącą wieżę bramową – dzwonnicę z XV wieku należy wejść na plac kościelny, który jest otoczony murem z 1882 r. Pośrodku placu stoi kościół zbudowany pierwotnie na planie prostokąta z dobudowaną w późniejszych wiekach kruchtą i przedsionkiem. W kościele zauważymy bardzo wyraźne elementy stylu romańskiego, a mianowicie: półkolistą absydę, wąskie okna, ceramiczne rozety widoczne z przedsionka. Kościół zbudowany z kamienia polnego z fragmentami wypełnień przyokiennych cegłą ceramiczną. Fundatorem kościoła był książę Henryk Brodaty. Najtragiczniejszy los dla kościoła przypadł na XX wiek kiedy po uszkodzeniach z czasów II wojny światowej, nie będąc przez wiele lat użytkowanym popadł w ruinę. Odbudowany w latach 1976 – 78 przez mieszkańców wsi, obecnie służy wiernym wyznania rzymskokatolickiego i jest wizytówką naszej miejscowości.