Lista znaczków

W centrum miejscowości Frysztak, na dawnym rynku a obecnie Placu Świętego Floriana, stoi figura św. Floriana. Figura została postawiona w 1901 roku, a powstała, jak czytamy na cokole, z dobrowolnych składek ówczesnych mieszkańców. Współinicjatorem budowy figury był dr med. Wiktor Natter, burmistrz Frysztaka kilku kadencji. Frysztak jak wiele miejscowości w tym okresie był nękany licznymi pożarami. Największy z nich miał miejsce w roku 1890. Pożar ten z powodu wielkich zniszczeń, których dokonał, zahamował na pewien czas rozwój miasta. Nic więc dziwnego, że zdecydowano, by w centrum miasta postawić figurę św. Floriana, patrona strażaków i obrońcę przed pożarami. W ostatnim czasie figurę tę odrestaurowano i rzeczywiście jest ozdobą Frysztaka.

Kolegiata pw. Bożego Ciała w Jarosławiu jest najstarszym pojezuickim kościołem w Polsce. Powstała w latach 1580-1594 z fundacji Zofii ze Sprowy. Za sprowadzeniem do miasta jezuitów i powstaniem kolegium jezuickiego orędował ks. Piotr Skarga. Budowa kolegium rozpoczęła się w 1580 r. Poświęcenie świątyni miało miejsce w 1594 r. W roku 1600 i 1625 r. w mieście wybuchły pożary, na skutek których ucierpiało kolegium i kościół, którym w póxniejszym czasie udało się przywrócić dawny blask. W 1773 r. nastąpiła kasata klasztoru. Kolegium zamieniono na koszary wojskowe, a majątek sprzedano na licytacji. Kolejny pożar, podczas którego świątynia uległa niemal całkowitemu spaleniu wybuchł w 1862 r. Po odbudowie i ponownej konsekracji otrzymała wezwanie Bożego Ciała. Z dawnego wystroju kościoła zachowały się m.in krzyż z XVII wieku oraz późnogotycka figura Matki Boskiej z dawnej Kolegiaty, a także ocalały obraz Matki Boskiej Śnieżnej Królowej Rodzin. W roku 2023 świątynia obchodzi jubileusz 700-lecia pierwszej parafii w Jarosławiu. 

Dukla to miejsce, gdzie historia i przyroda tworzą wyjątkową harmonię. Położona na południu województwa podkarpackiego, w sercu Beskidu Niskiego, na rzeką Jasiołką, zachwyca malowniczymi krajobrazami, bogactwem dziedzictwa kulturowego i nieskazitelną przyrodą. Dukla to przygraniczne miasteczko, malowniczo położone u podnóża Góry Cergowej. Ta niewielka, założona w średniowieczu miejscowość, która aż do czasów II wojny światowej stanowiła własność prywatną, jest pełna osobliwości. Jest znana z historycznych zabytków, takich jak barokowy zespół pałacowo-parkowy, kościół św. Marii Magdaleny – perła rokoko, czy sanktuarium św. Jana z Dukli, będące celem licznych pielgrzymek. Gmina Dukla to również ważny punkt na mapie turystyki przyrodniczej. Znajdują się tu obszary o cennych w skali międzynarodowej wartościach przyrodniczych – obszar gminy obejmują wszystkie formy ochrony przyrody znane w Polsce. W okolicy rozciągają się liczne szlaki turystyczne, które prowadzą przez pasma górskie, dzikie lasy i ukryte w dolinach cerkwie, będące świadectwem wielokulturowości regionu.

Góra Cergowa znajduje się na południowy-wschód od Dukli. Jej wysokość to 716 m n.p.m. Jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych wzniesień Beskidu Niskiego, to miejsce owiane legendami i pełne niezwykłego uroku. Na szczycie góry znajduje się drewniana wieża widokowa, która jest prawdziwą atrakcją regionu. Konstrukcja o wysokości 22 metrów oferuje zapierające dech w piersiach widoki na Beskid Niski, Bieszczady, Pogórze Karpackie, a przy dobrej pogodzie można dostrzec nawet Tatry. Kształt wieży widokowej został zaczerpnięty z architektury dawnych obiektów wiertniczych typu „kanadyjskiego”, znajdujących się na terenach kopalnianych w regionie. Do lat 70. XX wieku znajdowała się tu wieża triangulacyjna, służąca wykonywaniu pomiarów geodezyjnych. Wizyta na Górze Cergowej i wieży widokowej to doskonały sposób na połączenie aktywnego wypoczynku z obcowaniem z pięknem przyrody i historią Beskidu Niskiego.

Pustelnia św. Jana z Dukli, położona w malowniczym zakątku Beskidu Niskiego na zboczu Góry Zaśpit, to miejsce głęboko zakorzenione w historii i duchowości regionu. Usytuowana w pobliżu Dukli, przyciąga pielgrzymów oraz turystów szukających ciszy, modlitwy i chwili wytchnienia w otoczeniu nieskazitelnej przyrody. To właśnie tutaj, według przekazów, Jan z Dukli prowadził życie pustelnicze, oddając się modlitwie i ascezie. Pustelnia założona została po beatyfikacji bł. Jana z Dukli w 1769 r. Jak głosi legenda Marii Amalii Mniszchowej, właścicielce Dukli, św. Jan objawił się we śnie, polecając jej wybudować na miejscu swej pustelni kaplicę. Drewniana kaplica spłonęła w 1883 r. W jej miejsce w 1887 r. wzniesiono nową, również drewnianą kaplicę. Trzecią, zachowaną do dnia dzisiejszego neogotycką murowaną kaplicę, zbudowano w latach 1906-1908. Znajdująca się w niej polichromia przedstawiająca życie bł. Jana, namalowana została przez sanockiego malarza Władysława Lisowskiego.

Jest położone pomiędzy wsiami Smolnik i Mików, na wysokości 620 m n.p.m. na terenie Ciśniańsko – Wetlińskiego Parku Krajobrazowego. W 2010 r. strawił je pożar, ale zostało ono odbudowane i oddane do użytku na przełomie maja i czerwca 2012 r. Spod schroniska rozciąga się widok na masyw Chryszczatej oraz Jasieniową. Znajduje się tutaj 20 miejsc noclegowych. W sąsiedztwie znajduje się najdalej wysunięte na południe i najwyżej położone lądowisko dla samolotów i szybowców.

Cerkiew pw. św. Paraskewy, centralny obiekt zespołu sakralnego w Radrużu, należy do najcenniejszych i najstarszych świątyń drewnianych w Polsce i na pograniczu polsko-ukraińskim. W 2013 r. wpisano ją na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a w 2017 r. na Listę Pomników Historii. Budowla posiada charakter obronny, pochodzi z końca XVI w. i reprezentuje klasyczny typ trójdzielno-podłużnej, jednokopułowej cerkwi obrządku wschodniego z wykorzystaniem rozwiązań konstrukcyjnych późnogotyckiego ciesielstwa zachodnioeuropejskiego. Przypuszcza się, że jej fundatorem był w 1583 r. Jan Płaza, starosta lubaczowski. W 1648 r. wnętrze cerkwi pokryto częściowo polichromią, która na wschodniej ścianie nawy razem z ikonami tablicowymi współtworzyła pierwotny ikonostas. Obok walorów architektonicznych i historycznych w świątyni znajduje się również cenny wystrój. Tworzy go przede wszystkim ikonostas powstały w XVII i XVIII w. Do innych unikalnych zabytków należy drewniana ława kolatorska z 4 ćw. XVII w. oraz Boży Grób ufundowany przy udziale proboszcza ks. Bazylego Sierocińskiego i ozdobiony malowidłami malarza Andrzeja Berezickiego. Od 2010 r. zespół cerkiewny stanowi oddział Muzeum Kresów w Lubaczowie i jest pod jego stałą opieką.

Schronisko PTTK w Komańczy położone jest w Komańczy-Letnisku. Budynek schroniska to zbudowana w latach 1933-34 drewniana willa letniskowa. Budynek był dzierżawiony przez PTTK, a od 1964 roku stał się jego własnością. Na początku lat siedemdziesiątych, a później pod koniec lat 90-tych w schronisku przeprowadzono liczne remonty, dzięki czemu gruntownie je zmodernizowano. Obok schroniska wybudowano także domki kempingowe. Obecnie schronisko posiada 23 miejsca noclegowe w budynku głównym i 25 miejsc w pięcioosobowych domkach. Oprócz noclegów i wyżywienia na miejscu oferowana jest możliwość pieczenia barana lub dzika, a także organizacji imprez okolicznościowych. Turystom umożliwia się także przejażdżki końmi huculskimi, a zimą udział w kuligach.

Głównym elementem zespołu cerkiewnego w Nowym Bruśnie jest niezwykle malownicza cerkiew pw. św. Paraskewy. W 1713 r. wzniósł ją majster Stefan, łącznie z czynnym w tym czasie w okolicach wsi budowniczym Stefanem Sienko Siematiewskim. Obiekt stanął na miejscu wcześniejszej świątyni, która funkcjonowała w XVII w. Cerkiew reprezentuje typowy plan trójdzielny. Od zachodu, nad tzw. babińcem, znajduje się kaplica liturgiczna pw. św. Mikołaja. Dostęp do niej umożliwiają schody wiodące na malowniczą galerię arkadową. Dolną część budowli obejmują obszerne zadaszenia, tzw. soboty. Babiniec, nawę i sanktuarium wieńczą kopuły ze smukłymi latarniami, których forma pochodzi z poł. XIX w. W 1903 r. na miejscu starego babińca, z kaplicą i galerią na piętrze, wzniesiono nowy, duży babiniec z kopułą. Po II wojnie, na skutek przymusowych wysiedleń ludności ukraińskiej, cerkiew została opuszczona, co doprowadziło do jej całkowitej ruiny i groźby zawalenia. W 1992 r. rozpoczął się remont budowli, który od 2013 r. kontynuowany jest przez Muzeum Kresów w Lubaczowie. W efekcie prac przywrócono cerkwi wygląd z XVIII–XIX w.

Muzeum Kresów w Lubaczowie to instytucja kultury Powiatu Lubaczowskiego i Województwa Podkarpackiego, mieszcząca się w Lubaczowie, Radrużu i Nowym Bruśnie w północno-wschodniej części Podkarpacia. Tworzą ją zabytkowe i współczesne, murowane i drewniane obiekty i znajdujące się w nich eksponaty, tereny zielone, relikty dawnego lubaczowskiego zamku, a także kilka zabytkowych cmentarzy. Siedziba główna muzeum znajduje się w Lubaczowie, w zabytkowym spichlerzu z przełomu XVIII i XIX w. Wewnątrz prezentowane są wystawy stałe i czasowe. Tu przechowuje się także muzealne eksponaty, które ukazują historię i kulturę regionu lubaczowskiego jako elementu dziedzictwa Kresów dawnej Rzeczypospolitej. Tu znajduje się także jedna z ważniejszych kolekcji rysunku współczesnego w Polsce, stale poszerzana, dzięki odbywającemu się od 1993 r. konkursowi Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego. W sąsiedztwie Muzeum mieści się Zespół Zamkowo-Parkowy, Galeria Oficyna, pełniąca obecnie funkcje wystawienniczo-edukacyjne oraz Park Historyczno-Etnograficzny „Przygródek – Wspólnota Kultur”, którego zalążkiem jest już kilka zabytków drewnianej architektury okolic Lubaczowa.

Muzeum Dzieduszyckich jest zamiejscowym oddziałem Muzeum w Jarosławiu Kamienica Orsettich. Placówka ma charakter edukacyjny, a jej celem jest m.in. pokazanie fragmentu dziejów ojczystych poprzez pryzmat losów ludzi, ich dokonań i powiązań z regionem, który stanowi dzisiejsze polsko-ukraińskie pogranicze. Wielu przedstawicieli rodziny Dzieduszyckich wykazało się wspaniałą postawą obywatelską i patriotyczną (udział w powstaniach narodowych),   a także zapisało się w relacjach wyznaniowych oraz narodowościowych pomiędzy Polakami i Ukraińcami. Zarzecki pałac pełni funkcję Ośrodka Spotkań Międzynarodowych i Krajowych realizującego m.in. ideę pojednania obu narodów. Muzeum dzięki oryginalnemu wyposażeniu, które prezentowane jest w przywróconych do dawnej świetności wnętrzach zabytkowego pałacu, otoczonego zrewitalizowanym, romantycznym parkiem. Po ponad siedemdziesięciu latach miejsce to ponownie budzi podziw odwiedzających go gości, którzy mają okazję poznać fragment dziejów tej części polskiego ziemiaństwa, któremu absolutnie nie można zarzucić „próżniaczego trybu życia”. 

Arłamów to miejscowość położona w południowo-wschodniej Polsce w gminie Ustrzyki Dolne. Od wschodu graniczy z Ukrainą. Nazwa miejscowości pochodzi od osiedlonych tu, w czasach książąt ruskich, jeńców tatarskich, tzw. arłamanów (włóczęgów). W 1964 roku wieś została wysiedlona, a w latach 60-tych XX wieku powstał tu Ośrodek Urzędu Rady Ministrów – Arłamów. W miejscu tym po wprowadzeniu stanu wojennego przez sześć miesięcy, w 1982 roku, internowany był Lech Wałęsa, ówczesny przewodniczący "Solidarności" i późniejszy Prezydent RP. W 1991 r. ośrodek rządowy uległ likwidacji, a dawny hotel został przejęty przez gminę Ustrzyki Dolne. Obecnie w budynku, dawnego Ośrodka URM funkcjonuje Hotel Arłamów. Okolica obfituje w wiele interesujących miejsc i śladów burzliwej historii osady w postaci zarastających pozostałości dawnych wsi, dziczejących sadów, przydrożnych kapliczek czy licznych zabytków sztuki sakralnej. Niewątpliwym atutem tego miejsca jest jednak niepowtarzalna przyroda tętniąca bogactwem fauny i flory.

W centrum Pruchnika znajduje się piękny rynek z oryginalnym układem przestrzennym i zabudową drewnianą typową dla małych miasteczek. Niegdyś rynek stanowił centrum dawnego miasteczka galicyjskiego. Wiele tutejszych domów posiada charakterystyczne podcienia, bowiem domy te były nie tylko miejscem zamieszkania, ale i warsztatem rzemieślniczym czy miejscem handlu. Najstarsze zachowane budynki pochodzą jeszcze z XVIII wieku. Drewnianą chałupę, w której dziś znajduje się  sklep Stary Kufer, gmina kupiła od ostatniej właścicielki, Ireny Tomasiakiewicz. Przeniesiona w 2006 r.  z ul. Kańczudzkiej 33. Pochodzi z 1776 r. W tym roku dom należał do Szymona Piotrkiewicza, który otrzymał go od ojca Wojciecha za 300 złotych polskich plus zobowiązanie się do zorganizowania wesel dwóm swoim siostrom. Dom wybudowany jest z bali drewnianych, tzw. brewion (inaczej brus) umieszczonych na drewnianych podwalinach. Wzniesiono go bez użycia gwoździ. Pokryty jest gontem. Po uroczystym otwarciu w kwietniu 2009 roku mieściła się w nim Galeria Pod Gontem, później Kawiarnia pod Gontem, a obecnie wspomniany sklep i Informacja Turystyczna.

Na północno zachodnim stoku góry Iwa, która wznosi się na wysokość 406 m n.p.m w południowej części Pruchnika, a właściwie na terenie przysiółka Korzenie, znajduje się drewniana wieża widokowa. Jest to konstrukcja o wysokości 18 metrów wsparta na ośmiu słupach. Na wysokości prawie 13 metrów znajduje się obszerny taras widokowy, z którego rozciągają się wspaniałe widoki nie tylko na Pruchnik, ale i na Pogórze Dynowskie i Rzeszowskie oraz zabudowania Jarosławia. Wieża widokowa w Pruchniku udostępniona została turystom 14 października 2014 roku i stanowi część lokalnych atrakcji turystycznych. W jej sąsiedztwie zlokalizowana jest ścieżka dydaktyczna  „Wąwóz Lelos”, a także niezwykle rzadki zabytek jakim jest słup tatarski. Wieża na zboczu góry Iwa jest chętnie odwiedzana przez turystów, ale i mieszkańców Pruchnika, którzy szukają tu odrobiny ciszy i pięknych widoków.

Gmina Frysztak, której historia sięga XII wieku, jest gminą wiejską położoną w południowo – zachodniej części województwa podkarpackiego. Administracyjnie do Gminy Frysztak należy 14 sołectw. Powierzchnia gminy wynosi 91 km² i zajmuje 1602 miejsce pod względem powierzchni gmin w Polsce. Gminę Frysztak zamieszkuje 10338 mieszkańców, pod względem zaludnienia jest to 854 gmina w Polsce. To są może suche dane, ale to, co najważniejsze to fakt, że gmina przede wszystkim przyciąga turystów swoim pięknym położeniem. Leży ona w dolinie Wisłoka, który przepływa pośród wyniosłości Pogórza Strzyżowsko-Dynowskiego, przy drodze Rzeszów-Jasło. Nad gminą dominują góry: Chełm oraz Czarnówka. Ten malowniczy teren nazywany jest popularnie Bramą Frysztacką. Przez teren gminy przebiegają liczne szlaki i trasy turystyczne oraz trasy rowerowe. Na terenie gminy nie brakuje zabytków od historycznych sakralnych budowli po wojenne fortyfikacje, które warto zwiedzić.

W niewielkiej miejscowości Stępina na Podkarpaciu, powiat strzyżowski, znajduje się jedna z ważniejszych atrakcji militarnych w Polsce, największy na świecie naziemny schron kolejowy z czasów II wojny światowej. Schron został zbudowany przez Niemców w latach 1940-1941. Jego długość to 393 metry, a wysokość 12 metrów, natomiast grubość ścian w niektórych miejscach przekracza 3 metry. Jego cechą charakterystyczną jest lekko łukowaty kształt, utrudniający bezpośrednie trafienie bombą lotniczą. Budowla poprzez system śluz i hermetycznie zamykanych wrót, zapewniała ochronę przed atakiem chemicznym czy biologicznym. W dniach 27-28 sierpnia 1941 roku na terenie kwatery w Stępinie doszło do spotkania Hitlera z Benitem Mussolinim, w tunelu schronowym zatrzymał się wówczas pociąg sztabowy Hitlera. Po wojnie schron przejęło Wojsko Polskie, które następnie w latach 60. wydzierżawiło schron Narodowemu Bankowi Polskiemu, a później Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Stępinie (pieczarkarnia). W 2000 roku schron został wykreślny z ewidencji wojskowej i przekazany gminie Frysztak.

Schronisko Hajstra (czarny bocian) znajdujące się w Hucie Polańskiej funkcjonuje od 1996 roku. Miejsce to położone jest w obrębie Beskidu Niskiego w odległości 5 kilometrów na południe od centrum Polan i stanowi enklawę wewnątrz Magurskiego Parku Narodowego. W pobliżu schroniska przebiega szlak turystyczny biegnący z Ożennej w kierunku Baraniego Wierchu i granicy polsko-słowackiej. Takie położenie schroniska stwarza idealne warunki do uprawiania turystyki pieszej i rowerowej - zarówno dla osób lubiących spacery i spokojne przejażdżki, jak i dla bardziej zaawansowanych turystów. Schronisko posiada 42 miejsca noclegowe. Przed budynkiem znajduje się miejsce na ognisko, duża wiata grillowa, boisko do siatkówki i koszykówki oraz pole biwakowe. Przepływający obok potok jest doskonałym miejscem relaksu dzieci i dorosłych. Będąc na wycieczce w okolicy schroniska, można zdobyć inny ZT - nr 519 w Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu.

Wystawa Starych Motocykli w Folwarku Cyziówka w miejscowości Kamionka koło Sędziszowa Małopolskiego to miejsce unikatowe. To tutaj czeka niezwykły wehikuł czasu  - świat starych, zabytkowych motocykli, lśniący chromem i pachnący przygodą. W świat dawnych podróży wprowadza największy zbiór przedwojennych jednośladów takich marek jak BMW i Zundapp, a także niezwykła kolekcja polskich przedwojennych, a dziś już kultowych motocykli jak Moj, Tornedo, Sokół, Niemen i wiele innych. Dla wszystkich pragnących powrócić wspomnieniem do lat 50. i 60. czekają jednoślady z czasów PRL, a także konstrukcje z czasów początków motoryzacji, takie jak Douglas z 1914 roku czy Indian z 1919 r. Ekspozycję tworzy ponad 85 maszyn z różnych epok i krajów. To u tutaj zetkniemy się z motocyklami, które mają swoją historię oraz duszę. Wystawa pokazuje żywe legendy i zaskakujące rozwiązania inżynierskie, których nie zobaczymy nigdzie indziej. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem sprawności. Nie przegapcie jednego z największych zbiorów zabytkowych motocykli w Polsce. Przygotujcie się na niezapomniane wrażenia. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania przewidziano dodatkowe atrakcje jakie oferuje Folwark Cyziówka.

Krosno – miasto w południowo-wschodniej Polsce, określane jako "parva Cracovia" – czyli "mały Kraków", ponieważ krośnieński Rynek z renesansowymi sukiennicami kojarzył się z krakowskim Starym Miastem. Posiada liczne zabytki, m in. kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, obok którego znajduje się wczesnobarokowa dzwonnica wzniesiona w XVII w. Jest to 38-metrowa trójkondygnacyjna budowla, zwieńczona wydatnym gzymsem. Przykryta jest baniastym hełmem z kolumnową latarnią. Wewnątrz znajdują się trzy dzwony z 1639 roku. Największy dzwon Urban – mierzący 490 cm w obwodzie, jest drugim, co do wielkości zabytkowym dzwonem w Polsce. Dzwonnicę wraz z dzwonami ufundował Wojciech Portius. Wieża jest dziś najbardziej charakterystyczną krośnieńską budowlą, symbolem miasta Krosna. W okresie od 1.X do 30.IV, aby zwiedzić Wieżę należy skontaktować się wcześniej z Muzeum Rzemiosła w Krośnie.

Muzeum Skarbów Matki Ziemi w Arłamowie mieści się Rezydencji Hotelu Arłamów. Ekspozycja składa się z ponad 900 sztuk różnych eksponatów spotykanych w Polsce i na świecie. Są wśród nich zarówno kamienie szlachetne jak również skamieniałości i meteoryty. Spotkać tu więc można nie tylko gips lub kwarc, ale również siarkę czy rudy metali takich jak żelaza, cynku czy miedzi. Wśród kamieni szlachetnych zwiedzających na pewno zainteresują rubiny, agaty, jaspisy, malachity i szmaragdy, a prawdziwą perełką jest niezwykle rzadki niebieski diament. W muzeum znajdziemy także skamieniałości i blisko 200 odłamków meteorytów oraz ważący blisko 10 kg bursztyn.Obecnie trwają prace nad nową aranżacją pomieszczenia ze zbiorami. Do kolekcji doszły nowe okazy minerałów, skamieniałości, oszlifowanych klejnotów, meteoryt Morasko ważący 17 kg, diament nat. o szlifie brylantowym: czarny 9,54 ct, biały 4,81 ct. Do 30.11.2015 r. ekspozycja mieści się w salonie jubilerskim Diamond & Gold, a zwiedzanie jest bezpłatne.

W sierpniu 1943 roku po zbombardowaniu przez aliantów niemieckiego ośrodka rakietowego Peenemünde, zapadła decyzja o przeniesieniu doświadczeń nad „cudowną bronią” do Polski. Nowy ośrodek prób nad bronią V-1 i V-2 zlokalizowano w obrębie poligonu wojskowego w miejscowości Blizna, w kompleksie leśnym pomiędzy Dębicą, a Kolbuszową. Wieś wysiedlono i rozpoczęto budowę instalacji wraz z halami montażowymi, hangarem, a także elektrownią polową i bocznicą kolejową oraz linią kolejki wąskotorowej. W listopadzie 1943 roku wystrzelono pierwsze rakiety V-1, ale próby nie były udane. W styczniu 1944 roku rozpoczęto wystrzelanie rakiet V-2, ale już w czerwcu tego samego roku, w obliczu zbliżającej się Armii Czerwonej, rozpoczęto likwidację poligonu i jego przenosiny do Borów Tucholskich. Po wojnie o poligonie i Bliźnie zapomniano. Dopiero działania lokalnego samorządu doprowadziły do powstania Parku Historycznego Blizna, który został otwarty w sierpniu 2011 roku. Dziś można tutaj oglądać resztki instalacji poligonu, wyrzutni, hali montażowej, a także zrekonstruowane baraki oraz naturalnej wielkości rakietę V-2. Całość uzupełniają ekspozycje muzealne z licznymi eksponatami, zdjęciami i dokumentami.

Rzeszowskie podziemia kryją w sobie liczne atrakcje i tajemnice. Można tutaj spotkać relikty średniowiecznych murów, pozostałości żelaznych krat i zawiasów, kilkusetletnie cegły tzw. „palcówki”, a także ukryte przejścia. Atrakcyjności piwnic dopełnia ekspozycja, na którą składają się m.in. repliki zbroi rycerskich, broni białej i palnej, wystawa ceramiki użytkowej, obrazująca, z jakich naczyń i przedmiotów codziennego użytku korzystali dawni mieszkańcy Rzeszowa. Przy wejściu można zobaczyć dużych rozmiarów fotografię przedstawiającą rzeszowski Rynek z przełomu XIX i XX wieku. Swoistą „ścieżkę edukacyjną” stanowi Korytarz Herbowy, w którym umieszczone zostały herby dawnych właścicieli Rzeszowa, herby ziem i województw, na terenie których położone było miasto, wreszcie herby miasta Rzeszowa. Podziemna Trasa Turystyczna w Rzeszowie zlokalizowana jest pod płytą Rynku. Poszczególnym piwnicom i korytarzom nadano nazwy, odnoszące się do ich funkcji oraz historii miasta.

W końcu XIX w. dobra mieleckie stały się własnością rodziny hrabiów Oborskich.   Hrabia Wacław Oborski po kilku latach mieszkania w starej siedzibie, postanowił gruntownie ją przebudować, stosownie do zajmowanej pozycji społecznej i panującej mody. Projekt wykonał rzeszowski architekt, Kazimierz Hołubowicz. Pałacyk Oborskich wybudowany został ok. 1905 r. Zyskał wygląd dużej podmiejskiej willi dobudowanej od frontu do starego dworu z końca XVIII w. Całość tworzy dzisiaj nieregularną bryłę o malowniczych kształtach,  złożoną z części parterowych i piętrowych, nakrytych dachami o zróżnicowanych kształtach, pokrytych dachówką ceramiczną w różnych odcieniach czerwieni i urozmaiconych lukarnami. Wygląd nowej siedziby Oborskich odegrał dużą rolę w życiu Mielca, stając się wzorem do naśladowania przy budowie domów przez miejscowe, bogate mieszczaństwo. Dodał miastu wdzięku, urody i oryginalności. Po II wojnie św. Oborscy zostali wyrzuceni stąd przez władze komunistyczne, a pałacyk upaństwowiono. Po przebudowie w latach 60. XX w.  urządzono w nim biura  przedsiębiorstwa komunalnego, a w połowie lat 80.  zdecydowano przeznaczyć pałacyk na siedzibę nowo powstałego w Mielcu Muzeum Regionalnego. W latach 90. wykonano przebudowę przywracającą dawną świetność obiektu i w czerwcu 2001 r. oddano go do użytku. Rewaloryzacji poddano także otaczający park. W chwili obecnej Pałacyk Oborskich jest siedzibą Muzeum Regionalnego Samorządowego Centrum Kultury.

„Jadernówka” to zabytkowy obiekt, zbudowany w latach 1904-1905 dla miejscowego fotografa Augusta Jadernego. Dom składał się z części mieszkalnej, gdzie mieszkała rodzina Jadernych oraz z części usługowej, w której fotograf dysponował poczekalnią, altaną fotograficzną i skromną ciemnią. W roku 1928 prowadzeniem zakładu zajął się syn Augusta – Wiktor. Obaj panowie prowadzili bardzo szeroką działalność, wykonując nie tylko fotografie portretowe czy rodzinne w altanie. Z wielką starannością dokumentowali też życie miasta i jego mieszkańców. Rodzinna firma funkcjonowała do 1978 roku. Kilka lat później obiekt został przeznaczony na cele wystawiennicze mieleckiego Muzeum Regionalnego, a dla uczczenia pamięci o fotografach nazwano go „Jadernówka”. Dziś w miejscu tym mieści się  Oddział Fotograficzny Muzeum Regionalnego SCK w Mielcu. W latach 2010-2011 „Jadernówka” została poddana generalnej renowacji dzięki której zyskano więcej miejsca na cele muzealne i edukacyjne. W części obiektu prezentowana jest stała ekspozycja wnętrz z kolekcją dawnych aparatów fotograficznych oraz meblami i eksponatami z początku XX wieku i 20-lecia międzywojennego. Pozostała część „Jadernówki” to nowoczesna galeria wystawiennicza, gdzie prezentowane są czasowe wystawy fotograficzne, a także lekcje muzealne, spotkania i kameralne koncerty muzyczne. 

Schronisko Pod Wysoką Połoniną to prywatne, rodzinne schronisko położone w Wetlinie w części Stare Sioło. Schronisko znajduje się u podnóża szczytu Smerek 1222 m n.p.m. (przedwojenna nazwa to Wysoka), na wysokości około 650 m n.p.m. Budowę schroniska rozpoczęto w 2010 roku, a pierwszych gości przyjęto już w roku 2012. Historia schroniska sięga jednak roku 1969, w którym to żona ówczesnego nadleśniczego lasów wetlińskich, a babcia właścicieli schroniska, zostaje gospodarzem Domu Wycieczkowego PTTK w Wetlinie. Po latach rodzinnej działalności turystycznej powstają kolejne dwa obiekty, a następnie także schronisko. Obiekt oferuje 30 miejsc noclegowych o standardzie turystycznym w wieloosobowych pokojach. Ponadto do dyspozycji turystów jest wypożyczalnia rowerów, pole namiotowe i boisko sportowe. W pobliżu schroniska znajduje się Bieszczadzki Park Narodowy z pasmem Połoniny Wetlińskiej i Caryńskiej, Małej i Wielkiej Rawki oraz pasma granicznego z Rabią Skałą.