Lista znaczków

Ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Toruniu wykonał artysta malarz, konwertyta Józef Burchardt w 1901 roku. W 1902 roku ikona została poświęcona przez papieża Leona XIII z przeznaczeniem dla parafii w Osieku k. Rypina. Po misjach  i renowacji misji (1928) wygłoszonych  w parafii w Osieku redemptoryści otrzymali od proboszcza tę ikonę. Pierwotnie umieścili ją w kaplicy zakonnej domu w Warszawie, a następnie przekazali redemptorystom w Toruniu ze względu na istniejący tam klasztor i powstającą kaplicę publiczną. Uroczyste wprowadzenie ikony do kaplicy nastąpiło 17 czerwca 1928 roku. Niebawem kult Matki Bożej rozprzestrzenił się nie tylko na Toruń, ale i daleko poza jego granice. 1 października 1967 roku ks. kard. Stefan Wyszyński, prymas Polski dokonał koronacji tej ikony. Kościół, w którym znajduje się obraz został wybudowany w latach 1958 – 1963. Toruński kościół należy stylistyczne do kierunku zwanego konstruktywizmem. Przy sanktuarium znajduję się dom pielgrzyma, gdzie można się zatrzymać, aby zwiedzać ciekawe miejsca Torunia i okolic. 

Olenderski Park Etnograficzny w Wielkiej Nieszawce jest pierwszym w Polsce skansenem poświęconym osadnictwu olenderskiemu, rozwijającemu się od XVI w. Początkowo byli to osadnicy z Niderlandów i Fryzji – członkowie protestanckiej grupy menonitów, którzy w tolerancyjnym Królestwie Polskim mogli swobodnie wyznawać swoją wiarę. Zasiedlali tereny zalewowe i nieużytki od Żuław w górę Wisły do Torunia i dalej aż na Mazowsze. Głównym celem założenia Parku jest odtworzenie fragmentu krajobrazu kulturowego nadwiślańskiej wsi z przełomu XIX i XX w. Na powierzchni ponad 5 ha, zrekonstruowano olenderską wieś o charakterystycznym układzie, tzw. rzędówkę bagienną. Znajdują się tu 3 pełne zagrody składające się z 6 zabytkowych budynków mieszkalnych i gospodarczych. Przeniesione zostały z terenu Doliny Dolnej Wisły i pochodzą z XVIII i XIX w. Obiekty te to najcenniejsze, zachowane do dzisiaj, przykłady architektury charakterystycznej dla osadników olenderskich. Otaczają je pola uprawne, łąki, ogródki i sady, roślinność przyzagrodowa oraz zadrzewienia spotykane przy drogach i rowach odwadniających.

Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu zajmuje się różnorodnymi aspektami polskiej kultury ludowej. Jego twórczynią i pierwszym wieloletnim dyrektorem była prof. Maria Znamierowska-Prüfferowa, której imię, Muzeum nosi od 15 grudnia 1999 roku. Muzeum Etnograficzne w Toruniu jest jednym z trzech samodzielnych muzeów etnograficznych w kraju i działa w oparciu o ustawę o muzeach z 1996 roku, a jego Organizatorem jest Województwo Kujawsko-Pomorskiego. Goście mogą zwiedzić wystawy „Tajemnice codzienności…”, która w ciekawej formule opowiada o życiu codziennym na wsi w latach 1850-1950 oraz „Salonik prof. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej”, poświęconą założycielce Muzeum. Do dyspozycji zwiedzających na terenie kompleksu muzealnego na niewielkim obszarze, utrzymanym w charakterze parku prezentowane są różnorodne obiekty architektury wiejskiej. Muzeum organizuje także liczne wystawy czasowe, prowadzi działalność edukacyjną, organizuje koncerty muzyki ludowej z Polski i z zagranicy oraz kiermasze sztuki ludowej.

Filharmonia Pomorska im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy słynie z fenomenalnej akustyki. Inauguracyjny koncert w neoklasycystycznym gmachu odbył się 16 listopada 1958 roku. Koncertował tu m.in. Artur Rubinstein, Luciano Pavarotti, Krystian Zimerman, Ivo Pogorelić, Krzysztof Penderecki, a także Mischa Maisky, Aleksandra Kurzak, Jakub Józef Orliński, Leszek Możdżer i wielu innych wybitnych artystów światowych estrad. Filharmonia Pomorska posiada dwa znakomite zespoły artystyczne: Orkiestrę Symfoniczną i Orkiestrę Kameralną Capella Bydgostiensis. W kalendarium koncertowym znaleźć można wydarzenia dla wszystkich pokoleń odbiorców: wieczory symfoniczne i kameralne, a także koncerty dla rodzin z niemowlętami, przedszkolakami, szkolne oraz poranki muzyczne dla seniorów, podczas których prezentowana jest muzyka kompozytorów różnych epok i stylów. Od 1963 roku Filharmonia Pomorska organizuje Bydgoski Festiwal Muzyczny, na który zaprasza wybitnych solistów, zespoły i orkiestry z całego świata.

Muzeum Rycerzy i Żołnierzyków powstało z pasji kolekcjonerskiej : można tu obejrzeć dwie wystawy figurek, gromadzonych przez ponad sześćdziesiąt lat. Pierwsza to figury historyczne, przedstawiające wojsko polskie od X do XVIII wieku, druga zaś to żołnierzyki-zabawki, produkowane w czasach PRL-u i sprzedawane w kioskach RUCH-u oraz sklepach z zabawkami. Muzeum prowadzi fundacja „A to historia!”. Figurki z wystawy na parterze to ręczna praca dwóch autorów, zafascynowanych historią: każda z przedstawionych tu postaci ma swoje odniesienie w źródłach, jak pieczęcie, freski czy ilustracje. W oparciu o nie powstają rzeźby, wykonane w jednym egzemplarzu, oddające wygląd uzbrojenia i ubioru sprzed wieków. W gotyckiej piwnicy warto zobaczyć stałą ekspozycję żołnierzyków, produkowanych przez Polski Związek Głuchych w czasach PRL-u. Osobną część zbioru „kioskowców” stanowią Indianie i kowboje: jest wioska indiańska, kowbojskie miasteczko, są serie wydawnicze, pakowane w pudełkach i składające się z kilku figurek ludzi i zwierząt. U wielu gości ta część wystawy jest okazją do wspomnień z dzieciństwa. Muzeum Rycerzy i Żołnierzyków to wielka historia w małej skali.

W toruńskim muzeum Domu PRL-u, otworzonym 1 maja 2019r. – można obejrzeć dokumenty, meble, sprzęty, ubrania oraz różne przedmioty użytku codziennego, z których korzystano w latach 60’-80 XX wieku. Muzeum składa się z sześciu pomieszczeń urządzonych podobnie do wielu mieszkań w tamtym okresie. Łazienka, kuchnia, salon i dwa pokoje kryją w sobie mnóstwo skarbów sprzed lat, takich jak balie, maszyny do pisania, mydła, aparaty telefoniczne, odzież, telewizory, meblościanki, prasę, gramofon, pocztówki, radia, naczynia i wiele innych. Młodzi turyści mają okazję przenieść się do epoki dorastania ich rodziców i dziadków, a obcowanie z jakże innymi sprzętami często jest dla nich wielkim zaskoczeniem i przygodą. Wielu z nich można dotknąć lub z nich skorzystać, np. posłuchać płyt na starym gramofonie, spróbować swoich sił w pisaniu na maszynie czy pobawić się starą centralką telefoniczną. Wizyta w muzeum jest niewątpliwie podróżą w czasie i świetną zabawą dla starszych jak i młodszych.

Tężnie solankowe w Ciechocinku to unikatowa i największa w Europie konstrukcja drewniana służąca do odparowywania wody z solanki. Budowa tężni I i II trwała od 1824 do 1828 roku, trzecia natomiast powstała w 1859 roku. Wysokość tężni wynosi 15,8 m, zaś ich łączna długość to 1741,5 m. U podstawy tężni wbitych zostało blisko 7000 dębowych pali, na których oparto świerkowo-sosnową konstrukcje. Wnętrze zajmują gałęzie tarniny, po której spływa solanka. Solankę do tężni pompuje się ze źródła nr 11 (fontanna "Grzybek") i wtłacza na górę do korytek zainstalowanych na szczycie. Stąd solanka przesącza się kroplami po ścianach tężni i pod wpływem wiatru i promieni słonecznych intensywnie paruje. Wokół tężni tworzy się bogaty w jod mikroklimat, tworzący naturalne, lecznicze inhalatorium. Zespół tężni i warzelni soli wraz z parkami Tężniowym i Zdrojowym od 8 grudnia 2017 roku ustanowiony został Pomnikiem Historii.

Fontanna "Jaś i Małgosia" jest nierozerwalnie związana z wizerunkiem Ciechocinka i tutejszego uzdrowiska. Częścią fontanny jest gipsowa figurka chłopca i dziewczynki chroniących się pod parasolem. Fontanna umiejscowiona jest w centralnej, obsadzonej lipami krymskimi alei Parku Zdrojowego, wiodącej w kierunku zabytkowej warzelni soli. Pierwotnie była ona ozdobą placu przed Teatrem Letnim, następnie w 1927 roku przeniesiona została do Parku Zdrojowego, gdzie stała się jego prawdziwą atrakcją. Obecnie figurki Jasia i Małgosi oraz parasol są kolorowe, jednak jeszcze przed wojną tych kolorów były pozbawione. Fontanna ta jest chętnie wykorzystywana jako tło do pamiątkowych zdjęć, szczególnie w okresie wegetacyjnym, kiedy wkoło rozkwitają rośliny bujnie obrastające pobliskie klomby. Z uwagi na tę niepowtarzalną i bajkową wręcz scenerię miejsce to jest jednym z najchętniej odwiedzanych w Ciechocinku.

Kościół Imienia NMP w Inowrocławiu pochodzi z przełomu XII i XIII wieku. Jest to piękna jednonawowa, orientowana romańska budowla zbudowana z różnokolorowych ciosów granitowych. Ufundowana została przez księcia Leszka Białego. W momencie powstawania była to największa bazylika redukowana w Europie Środkowej. Budowlę wieńczą bliźniacze ceglane wieże. Surowe romańskie wnętrze ubogaca umieszczona w ołtarzu głównym XIV-wieczna drewniana rzeźba Matki Bożej z Dzieciątkiem (,,Uśmiechnięta Madonna”). Symbolem Kościoła są umieszczone na zewnętrznej północnej ścianie kamienne groteskowe płaskorzeźbione ludzkie głowy, krzyż oraz ryt gryfa. Miały chronić to miejsce przed złymi mocami choć być może był to rodzaj Biblii Pauperum albo nawet relikt dawnych słowiańskich wierzeń. Obok Kościoła znajduje się najstarszy inowrocławski cmentarz z Pomnikiem Powstańców Wielkopolskich. W 2008 r. Kościół podniesiony został do rangi bazyliki mniejszej. Jest to obiekt na Szlaku Piastowskim.

Park Solankowy w Inowrocławiu to największa atrakcja miasta uzdrowiskowego Inowrocławia, nazywanego ,,Miastem na Soli”. Jego historia rozpoczyna się w 1875 r. kiedy trzech inowrocławskich przemysłowców, na czele z dr Zygmuntem Wilkońskim założyło Towarzystwo Akcyjne ,,Solanki Inowrocławskie”. Na 1 ha powierzchni powstało Uzdrowisko, które dziś zajmuje już obszar 85 hektarów. Symbolem Parku jest tężnia solankowa- wielkie inhalatorium. Jest to druga co do wielkości tężnia w naszym kraju, licząca 322 m długości oraz 9 metrów wysokości. Tężnia przypomina dwa połączone wieloboki, na jej szczycie znajduje się taras widokowy. Wieczorami jej konstrukcja jest iluminowana. W Parku znajdują się zabytkowe budynki zakładu kąpieli mineralnych, zakładu kąpieli borowinowych oraz zakładu przyrodoleczniczego. Dumą Parku są ogrody zapachów oraz dywany kwiatowe. Odpocząć można w nowoczesnej Pijalni Wód Mineralnych, połączonej z Palmiarnią oraz Chatą Kujawską. Pragnienie ugasi łyk wody mineralnej Inowrocławianki oraz Jadwigi. Niewątpliwie atrakcją Parku jest także park linowy, rzeźba Pawia oraz Terma Inowrocławska.

Muzeum biograficzne poświęcone życiu i twórczości Stanisława Noakowskiego (1867-1928), urodzonego w Nieszawie wybitnego teoretyka architektury, pedagoga, rysownika i malarza. Mieści się ono w klasycystycznym domu z 1. poł. XIX w. Na parterze znajdują się sale dedykowane patronowi muzeum. Pierwsza ma charakter biograficzny, w drugiej eksponowane są rysunki i akwarele S. Noakowskiego. Na piętrze prezentowana jest twórczość plastyczna Ludwika Bucharda (1828-1912), krytyka sztuki, malarza i pedagoga, nauczyciela rysunku S. Noakowskiego. W muzeum przez cały rok organizowane są wystawy czasowe, koncerty, wieczory historyczne i projekcje filmowe.  Na terenie placówki, znajduje się również lapidarium z oryginalnymi detalami architektonicznymi pochodzącymi z Zamku Królewskiego w Warszawie. 

Ze względu na swoje położenie wśród pagórków, lasów i jezior Kłóbka nazywana jest „Perłą Kujaw”. W tym urokliwym krajobrazie ulokowany jest park etnograficzny z kilkunastoma obiektami, z których najstarsze pochodzą z XVIII w. Oprócz trzech zagród, na terenie skansenowskiej wsi odtworzone zostały stare zakłady rzemieślnicze — kuźnia, olejarnia i garncarnia oraz wiatrak „koźlak”. W centrum wsi znajduje się karczma, szkoła, remiza strażacka i kościół. Nad rzeką Lubieńką wznosi się dwór z poł. XIX w., w którym mieszkała Maria z Wodzińskich Orpiszewska — jedyna oficjalna narzeczona Fryderyka Chopina. Dodatkową atrakcją skansenu są organizowane co roku: w ostatnią niedzielę czerwca, pierwszą niedzielę sierpnia i drugą niedzielę września festyny folklorystyczne z cyklu „Z życia dawnej wsi”. 

Siedzibą Muzeum Historii Włocławka otwartego w 1972 r. są trzy zabytkowe kamienice położone w centrum dawnego miasta średniowiecznego. Dwie z nich, usytuowane przy Starym Rynku 14 i 15, wzniesione zostały około połowy XVIII w. i stanowią nieliczny, zachowany we Włocławku, przykład barokowych kamienic mieszczańskich. Trzecia kamienica, znajdująca się przy ul. Szpichlernej 19, pochodzi z XIX w. Placówka stanowi część Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej, które w latach 1909-1975 działało jako Muzeum Kujawskie. Wnętrza kamienic zostały zaaranżowane do wystawy stałej zatytułowanej „Dzieje Włocławka i regionu od pradziejów do PRL”. Na poszczególnych salach wystawowych za pośrednictwem różnorodnych zabytków opowiedziana została historia miasta i jego najbliższej okolicy, czyli Kujaw wschodnich i ziemi dobrzyńskiej.

Pierwszy klasztor franciszkanów w Brodnicy zbudowano z drewna, a zakonnicy zamieszkali w nim 20 marca 1752 roku. Fundatorem klasztoru i późniejszego kościoła był starosta brodnicki Józef Pląskowski wraz z żoną Rozalią, którzy przekazali teren pod budowę przyszłych obiektów sakralnych. Wkrótce rozpoczęła się budowa kościoła, którą ukończono w 1762 roku. 1 sierpnia tego roku nastąpiło poświęcenie murowanej świątyni, której nadano wezwanie św. Franciszka z Asyżu. W dalszej kolejności wzniesiono murowany klasztor, który do użytku oddano w 1772 roku. W roku 1831 nastąpiła kasata klasztoru, a zakonników zmuszono do opuszczenia obiektu, w którym urządzono szpital zakaźny, a później także szpital dla rannych uczestników powstania listopadowego. Do 1945 roku obiekt pełnił również funkcję więzienia. 2 listopada 1947 roku franciszkanie powrócili do klasztoru, a świątynia klasztorna otrzymała wezwanie Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Barokowa, jednonawowa świątynia posiada prosto zamknięte prezbiterium za którym znajduje się zakrystia. Nad nią, na piętrze znajduje się chór zakonny. Wnętrz kościoła zamyka sklepienie kolebkowe. W prezbiterium godne uwagi są dwa obrazy  Matki Boskiej Królowej Aniołów z XVII wieku oraz Drzewo genealogiczne św. Franciszka z XVIII wieku. Do kościoła od zachodu przylega piętrowy, prostokątny budynek klasztorny z czworobocznym wirydarzem.

Exploseum (Centrum Techniki Wojennej DAG Fabrik Bromberg), to dawna tajna pohitlerowska fabryka zbrojeniowa, która stała się industrialną atrakcją turystyczną. Wkraczając do kompleksu DAG, przenosimy się do zupełnie innego świata. Obiekt mimo tego, że w roku 1945 został "rozmontowany" przez Armię Czerwoną jest znakomicie zachowany. Grube żelbetonowe ściany sprawiają wrażenie świeżo postawionych, a liczne zakamarki i monumentalne hale produkcyjne przyprawiają o stan zdumienia. Budowę kompleksu zapoczątkowano jesienią 1939 roku. System podziemnych tuneli pod DAG łącznie ma długość około 2 km, na różnych głębokościach. Na terenie fabryki produkowano głównie materiały wybuchowe oraz amunicję. Przy jej produkcji pracowali jeńcy oraz pracownicy przymusowi. Przez tryb oraz warunki pracy, fabryka była miejscem śmierci wielu osób.

"Przechodzący przez rzekę" zawitał do Bydgoszczy 1 maja 2004 roku dla upamiętnienia wejścia Polski do Unii Europejskiej. Autorem tej niezwykłej rzeźby jest Jerzy Kędziora. Fenomenem rzeźby jest fakt, iż umieszczono ją nad Brdą na linie rozpiętej pomiędzy brzegami.Tajemnica tkwi w przeniesieniu środka ciężkości poniżej poziomu liny. Dzięki temu rzeźba utrzymuje równowagę. "Przechodzącemu" towarzyszy jaskółka, w języku niemieckim jaskółka to schwalbe. A Szwalbe to nazwisko założyciela Filharmonii Pomorskiej, wybitnego bydgoszczanina. Rzeźbę można podziwiać w centrum miasta z mostu im. Sulimy Kamińskiego.

Trzy spichrze przy ul. Grodzkiej 7-11, (które także są współczesnym logo Bydgoszczy) zostały zbudowane w latach 1793-1800 r. przez kupca Samuela Gotlieba Engelmanna. Pierwotnie kompleks składał się z pięciu spichrzy w zabudowie szeregowej. W 1960 roku doszczętnie spłonęły dwa spichrze. Zachowane spichrze w 1962 roku zostały zaadaptowane na cele ekspozycyjne bydgoskiego Muzeum. W 2006 roku zakończono ich gruntowny remont i modernizację wnętrz. Szczególnie ulubiony przez bydgoszczan, a zarazem charakterystyczny jest spichrz najbliższy ul. Mostowej, zwany nieraz „holenderskim" ze względu na krążynowy dwuspadowy dach. Przed tym spichrzem współcześnie zorganizowano niewielki amfiteatr oraz usytuowano brązowy model średniowiecznej Bydgoszczy.

Przez ponad 350 lat leżał ukryty tuż pod posadzką, nad jedną z krypt… Skarb, który od chwili odnalezienia w Katedrze Bydgoskiej pw. Św. Marcina i Mikołaja, rozbudza wyobraźnię to ponad 480 złotych monet, ozdoby, części stroju, w tym srebrne guzy i dekoracyjne rozety wysadzane kamieniami. Najstarszy pieniądz pochodzi z XVI wieku.  Apetyt na wrażenia podsycają odkryte krypty grobowe. W jednej z nich spoczywa, pełniący w latach 1845-1870 funkcję proboszcza ks. Józef Turkowski. Znalezisko można oglądać w Europejskim Centrum Pieniądza na Wyspie Młyńskiej (Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy).  Na wystawie poświęconej mennicy bydgoskiej, zwiedzający poznają także tajniki pracy mincerzy oraz historię miejsca, w którym niegdyś można było usłyszeć, jak sypały się stosy brzęczących monet.

Ośrodek Chopinowski w Szafarni położony na ziemi dobrzyńskiej mieści się w XIX-wiecznym pałacu, zbudowanym w miejscu dawnego dworu Dziewanowskich. To tu Fryderyk Chopin spędził wakacje w 1824 i 1825 roku,  poznając polski folklor i muzykę ludową, pod której wpływem zaczął komponować pierwsze mazurki. Wspomnienia z pobytu w Szafarni zawarł w humorystycznym „Kurierze Szafarskim”. Obecnie Ośrodek jest instytucją kultury mającą na celu popularyzację postaci Fryderyka Chopina i jego twórczości poprzez koncerty, konkursy oraz audycje muzyczne dla grup. Odwiedzający Szafarnię mogą w zabytkowych wnętrzach pałacu znaleźć wystawy poświęcone kompozytorowi, pospacerować po malowniczym parku otaczającym ośrodek lub napić się aromatycznej kawy żołędziowej, takiej, jaką pijał w tym miejscu Fryderyk Chopin.

Kościół św. Anny w Radzyniu Chełmińskim to świątynia, której budowę rozpoczęto ok 1310 roku, a liczne przebudowy trwały jeszcze do ok. 1600 roku. W latach 1615 i 1628 świątynia uległa spaleniu. Dzięki staraniom starosty radzyńskiego Mikołaja Wejhera kościół częściowo odbudowano w 1640 roku. Świątynia była odnawiana także w latach: 1680–1695 (całkowita odbudowa), 1885 i 1892 (po zniszczeniu wieży przez piorun). Kościół ten jest świątynią gotycką, ceglaną zbudowaną na kamiennym fundamencie. Ściany są  bogato zdobione biało tynkowanymi blendami. Wewnątrz świątyni znajdują się drewniane stropy pokryte polichromiami. W prezbiterium znajduje się polichromia z około 1640 roku przedstawiająca sceną Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W nawie natomiast na stropie znajduje się polichromia datowana na rok ok.1680. Na uwagę zasługują też: wysokiej klasy obraz przedstawiający Koronację Marii, namalowany przez Strobla w 1643 roku, klasycystyczne stalle czy barokowa chrzcielnica z przełomu XVII/XVIII wieku. 

Radzyń Chełmiński to urokliwe miasteczko w którym w 1971 roku nakręcono miniserial pt. „Pan Samochodzik i templariusze". Była to produkcja oparta na motywach powieści Zbigniewa Nienackiego pod takim samym tytułem. Książkowa wówczas wioska Miłkokuk, z ruinami krzyżackiego zamku to właśnie Radzyń Chełmiński, który na dwa miesiące przekształcił się w plan zdjęciowy. To właśnie tutaj oraz w okolicznych miejscowościach nakręcono większość serialowych scen, w których udział jako statyści bardzo często brali udział sami mieszkańcy miasteczka. W rolę tytułowego Pana Samochodzika wcielił się Stanisław Mikulski, a w role innych postaci wcieliły się m.in. takie gwiazdy jak Ewa Szykulska, Danuta Szaflarska czy Alina Janowska. Zamek w Radzyniu Chełmińskim wybrano jako plan do kręcenia serialu nieprzypadkowo, gdyż ruiny były bardzo efektowne, ale też położone na uboczu i rzadko odwiedzane przez turystów. Do dziś dnia w zamkowych piwnicach można zobaczyć wyryty na potrzeby serialu znak templariuszy, a mieszkańcy miasta z sentymentem wspominają wydarzenie jakim było kręcenie serialu.

Planetarium im. Władysława Dziewulskiego w Toruniu zostało otwarte w 1994 roku. Główną atrakcją jest seans w sali planetarium pod kopułą o średnicy 15 metrów, a dodatkowo w ofercie są dwie wystawy interaktywne. Na każdą z atrakcji kupuje się osobny bilet i wchodzi o określonej godzinie. Seanse astronomiczne oglądamy, siedząc w fotelach, a ekranem jest cała kopuła ponad naszymi głowami. Seanse są połączeniem obrazu gwiazd i animacji, opowieść prowadzi narrator, a całości dopełnia muzyka. Zależnie od tytułu, seanse opowiadają o wielkości i budowie Wszechświata, opisują najbardziej popularne gwiazdozbiory na niebie, przybliżają tajemnice planet i galaktyk. Wystawa Baza MARS#17 to strefa multimedialna przypominająca futurystyczne laboratorium kosmiczne na Marsie. Wystawa Geodium poświęcona jest Ziemi. Skupia się na astronomicznych i środowiskowych aspektach powstania i ewolucji naszej planety.

Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji to wyjątkowe miejsce - zarówno dla miłośników historii techniki, turystów zwiedzających najatrakcyjniejsze zakątki Polski, jak i dla najmłodszych, którzy nigdy nie kryli swego zamiłowania do kolei, a zwłaszcza parowozów... Weneckie muzeum to jeden z największych w Europie skansenów kolei wąskotorowej o rozstawie 600 mm. Zgromadzono tu kilkadziesiąt eksponatów - między innymi 17 zabytkowych parowozów (najstarszy pochodzi z 1899 roku, kilka następnych z okresu I wojny światowej),  lokomotywy i drezyny spalinowe. W kolekcji znalazło się też kilkadziesiąt wagonów najróżniejszego przeznaczenia.  Ekspozycję uzupełnia niezbędna infrastruktura kolejowa: zabytkowa poczekalnia, budka dróżnika ze szlabanem, torowiska z rozjazdami, zwrotnicami, żuraw wodny służący do uzupełniania poziomu wody w kotłach lokomotyw, obrotnica umożliwiająca zmianę kierunku jazdy. Niezapomniane wrażenia zapewnia też uczestnictwo w Weneckiej Nocy z Parowozami – wieczornej wizycie w skansenie, wśród oświetlonych i dymiących parowozów.

Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie usytuowane jest w budynku Magistratu oraz zabytkowej Baszcie. Magistrat wybudowany w 1906 roku był początkowo siedzibą władz miejskich Żnina. Od połowy lat 90 mieści się w nim administracja Muzeum Ziemi Pałuckiej, galeria wystaw czasowych oraz wystawy stałe, poświęcone etnografii, sportom motorowodnym  i historii drukarstwa. Prezentowane są tu tradycyjne stroje, drewniana i gliniana rzeźba. Zrekonstruowane jest także wnętrze pałuckiej chaty wyposażonej w niezbędne sprzęty gospodarstwa domowego.  Warte polecenia są także wystawy poświęcone historii żnińskich sportów motorowodnych oraz historii żnińskiego drukarstwa. O przebogatej historii miasta słynącego w średniowieczu ze znakomitego piwa i najlepszego pszennego chleba na świecie opowiada ekspozycja w zabytkowej, XV-wiecznej „Baszcie”. Ceglana wieża stanęła na środku największego placu Żnina, w południowej części miasta. Pełniła  funkcję reprezentacyjną i świadczyła o bogactwie mieszkańców tego miasta. Obecnie w jej wnętrzach znajduje się zbrojownia, wystawa archeologiczna pod nazwą „Skarby Żnińskiego Rynku” zrekonstruowana sala obrad Rady miejskiej oraz Skarbiec miejski. Na ostatniej istniejącej kondygnacji mieści się mechanizm zabytkowego zegara, który od ponad 250 lat odmierza czas na żnińskim rynku.

Żnińska Kolej Wąskotorowa (dawniej Żnińska Kolej Powiatowa) znajduje się w województwie kujawsko-pomorskim. Trasa kolejki przebiega z miejscowości Żnin (stacja Żnin Wąskotorowy) do wsi Gąsawa. Długość całej trasy to 12 km, a czas trwania przejazdu w jedną stronę to około godziny i piętnastu minut. W miesiącach od maja do sierpnia kolejka po trasie kursuje codziennie, często także w dodatkowych terminach. Na trasie kolejki leży m.in. Biskupin, zrekonstruowana starożytna osada będąca muzeum archeologicznym, dostępnym dla zwiedzających. W Wenecji znajduje się natomiast Muzeum Kolei Wąskotorowej. W posiadaniu Żnińskiej Kolei Wąskotorowej jest jedyny na świecie czynny egzemplarz parowozu Px38, pieszczotliwie nazywany „Leonem”.