No. 50094 Kolekcjonera No.94 Poczet królów i książąt polskich – Zygmunt I Stary

Zygmunt I Stary to piąty w kolejności syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się  1 stycznia 1467 roku w Kozienicach. Po śmierci ojca był jedynym z synów, który nie piastował żadnych godności. Ostatecznie opiekę nad nim otoczył starszy brat Władysław, od którego otrzymał księstwo głogowskie, opawskie oraz namiestnictwo Śląska i Dolnych Łużyc. Po śmierci Aleksandra Jagiellończyka został wyniesiony na tron litewski, a 8 grudnia 1506 roku na sejmie piotrkowskim został obrany na króla polskiego. Był dwukrotnie żonaty: z Barbarą Zápolyą, a później także z Boną z rodu Sforzów. Sukcesem Zygmunta I Starego było częściowe oddłużenie skarbu, wzmocnienie działalności mennicy krakowskiej, a także dążenie do ujednolicenia prawa. Za jego panowania włączono do Polski Mazowsze. Na arenie międzynarodowej sukcesem Zygmunta było doprowadzenie do sekularyzacji Prus Krzyżackich. Wynikiem tego był tzw. „hołd pruski” 10 kwietnia 1525 roku uznający  zwierzchnictwo polskiego króla nad Prusami Książęcymi. Zygmunt I Stary był wybitnym mecenasem sztuki. Za jego rządów wprowadzono w Polsce styl renesansowy w sztuce i w tym stylu przebudowano Zamek Królewski na Wawelu i wzniesiono Kaplicę Zygmuntowską przy katedrze. Zygmunt I Stary zmarł 1 kwietnia 1548 roku.